สวัสดีค่ะ กระทู้นี้จะมาเขียนระบายความในใจนะคะ เมื่อไม่นานมานี้ คุณตาของเราได้เสียชีวิตลง ท่านเหมือนเป็นญาติของเราคนสุดท้ายที่เหลืออยู่ พ่อกับแม่ของเราได้เสียชีวิตไปตั้งแต่เราอายุได้ 2 ขวบ  จากนั้นเราได้อยู่กับตาของเรามาตลอด สมัยเรียนประถมเรามีปมค่ะ วันพ่อ วันแม่ เราไม่มีใครไปโรงเรียนของเรา เรามักจะโดนเพื่อนล้อตลอดว่าไม่มีพ่อแม่ เราเสียใจมากๆ มันจุกอยู่ในใจ ทำไมเราถึงไม่มีแบบคนอื่นเขา มันทำให้เรามีปมและเป็นเด็กขาดความอบอุ่น จนกระทั่งเราได้ขึ้น ม.1 เราเริ่มมีแฟนคนแรก ความรู้สึกตอนที่มีแฟนครั้งแรกเรารู้สึกอบอุ่นมาก รู้สึกว่าตัวเองมีคนรักแบบไม่เคยมีมาก่อน นั่นแหละค่ะจุดเริ่มต้นของชีวิตเราพัง  ปกติเราเป็นเด็กตั้งใจเรียนไม่เกเร สอบติดห้อง1 พอเราเริ่มมีแฟนเราเริ่มเกเร ไม่สนใจเรียน พอขึ้นม.2เทอม2 เราใจแตกค่ะ หนีไปอยู่กับผู้ชาย พอเราขึ้นม.3 นี่แหละค่ะจุดพลิกชีวิต เราตั้งครรภ์ค่ะ แต่ดีที่เราเรียนจบ ม.3 เรามีลูกคนแรกตอนอายุ 16 เรารู้สึกแย่มากๆ กว่าจะคิดได้ก็สายไปแล้ว  จุดนั้นเรารูเสึกโดดเดี่ยวมากๆ ไม่มีใครคอยให้คำปรึกษา คอยให้กำลังใจ เราเลยเลือกทางเดินผิดๆ จนกระทั่งเราเลิกกันกับพ่อของลูก เราลำบากมากๆ เขาทิ้งเราไป เงินไม่ส่งเสียลูก เราเหนื่อยและท้อมากๆ แต่เราก็สู้อดทนมาจนกระทั่งลูกได้ 2 ขวบ เราได้มีแฟนใหม่ เขาดีและข่วยเราส่งเสียลูก จรกระทั่งตอนนี้ ลูกเรา3 ขวบ และเมื่อไม่นานมานี้ เราได้เสียตาของเราไป ชีวิตเรารู้สึกไม่เหลือใครเลย นอกจากแฟน ถ้าเกิดวันนึงเราโดนแฟนทิ้ง เราจะไปอยู่ไหน น้าของเราเขาก็มีครอบครัวของเขา ตอนนี้เราพึ่งอายุ 19 ปีเอง เราเครียด ท้อมากๆ คิดถึงตา เศร้าใจสุดๆ เราไม่มีเขาเหมือนเราขาดโลกไปครึ่งไป ทุกคนเคยเจอแบบนี้ไหมคะ เเล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ยังไง มาแชร์ให้ฟังหน่อยนะคะ ขอบคุณค่ะ