อายุ 22 ไม่ใช่เด็กแล้ว แต่ยังทำตัวเหยาะแหยะเหมือนเด็กประถมอยู่แบบนี้ก็ไม่ไหวนะหนู   งานหายาก ๆ แทนที่จะไตร่ตรองให้ดี ว่า เออ ได้งานใหม่ก่อนแล้วค่อยออกจากตรงนี้ จะได้ไม่ออกไปเคว้ง เงินก็ไม่ค่อยจะมี และอีกนานเท่าไหร่กว่าจะได้งานใหม่ก็ยังไม่รู้ ฯลฯ  หนูขาดความรอบคอบ ไม่คิดอ่าน ไม่วางแผนชีวิตล่วงหน้าเลย พอคิดว่าฉันไม่อยากอยู่ละ ก็ลาออกเลย  ถ้าทำอย่างนี้ไปเรื่อย ๆ  resume ก็จะไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันสักที พออายุมากขึ้นก็จะหางานลำบาก เด็กจบใหม่มีออกมามากมายทุกปีนะ

เลิกคิดว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้า ถ้าใจคิดว่าเป็น มันก็จะบังคับกายให้เป็นจนได้ แต่ถ้าใจตั้งมั่น บอกตัวเองว่าไม่เป็น หนูก็จะต่อสู้ไปได้ด้วยตนเอง ไม่ต้องหาหมอ ไม่ต้องพึ่งยา

จำไว้อย่างหนึ่งว่า ไปทำงานที่ไหนก็ตาม ให้แยกเรื่องงานออกจากเรื่องส่วนตัว เดินพ้นประตูออกมาแล้วก็ทิ้งเรื่องรกสมองไว้ที่หน้าประตูนั่นแหละ อย่าเอากลับมาคิดกลุ้มใจที่บ้าน  หากิจกรรมที่ชอบทำ ให้เพลิน ๆ จิตจะได้สงบและมีความสุข  อย่าเกี่ยงเรื่องเรียนอย่างนึง ออกมาทำงานคนละอย่าง มีคนมากมาย รวมทั้งเราด้วยที่ทำงานคนละสายกับที่เรียนมา และทำได้ดีด้วย คนเราไม่มีสายเกินกว่าจะเรียนรู้นะ การเรียนรู้ไม่ได้จบแค่รับปริญญาแล้วเลิกกัน