มีคนนึงในชีวิตเรา ที่เป็นคนมักง่ายสกปรก หลงตัวเอง ขี้ดูถูกทั้งที่ตัวเองไม่มีดีอะไร
ขี้อวด ขี้งก ขี้เกียจ ชอบเอาเปรียบ ไม่รู้ตัวชอบนึกว่าตัวเองดีเด่นกว่าใคร
แก่แล้วแต่ยังคอยมองหาผู้ชายเลี้ยง ชอบแต่งตัวโป๊ะ กิริยามารยาทแบบคนไร้การศึกษา
บ้าคนรวย ขี้โมโห ขี้โกหก ไม่มีมารยาท ชอบโทษคนอื่น ไม่เคยเห็นความผิดของตัวเอง
ไม่มีระเบียบ ไร้การวางแผน ขี้นินทา ไม่เห็นบุญคุณคนที่มาช่วยเหลือ
คิดแต่ว่าเป็นความโชคดีของตัวเอง ขี้อิจฉา ขาดความมั่นใจ ไม่มีความรับผิดชอบ
ขี้โวยวาย พูดจาหยาบคาย ไร้เหตุผล
เป็นนิสัยที่ไม่เราไม่ชอบเลยซักอย่าง เรารังเกียจนิสัยเหล่านี้มาก
แต่นิสัยทั้งหมดนั้น รวมอยู่ในคนคนนี้ ซึ่งเป็นแม่เราเอง เค้าไม่เคยเลี้ยงเรา
มีให้เงินบ้างเล็กน้อย เป็นครั้งคราว ช่วงชีวิตเราเติบโตมากับยาย
เรากับยายนิสัยคล้ายกันมาก แต่ยายยากจน เราเรียนจบตรีโทได้ด้วยเงินตัวเอง
แม่เรามีเงินเยอะเพราะได้สามีมีฐานะ แต่ทอดทิ้งเรามาตลอด
เราเคยทั้งเกลียดและรังเกียจแม่มาก และแม่ก็เกลียดเราเช่นกัน
คอยพูดจาเสียดสีดูถูกเรา เพราะแม่อิจฉาเราที่ยายชื่นชมเรามาตลอด
เพราะเราขยันเรียนดี เชื่อฟังยายไม่นอกลู่นอกทาง เรารักการเรียน
แต่แม่ใจแตก บ้าผู้ชาย หลงตัวเอง ทะเลาะกับยาย ด่ายายสารพัด
ยายก็ด่าแม่แรงๆ ต่างเกลียดกันหลายปี
ภายหลังเราได้คู่ครองที่ดีช่วยประสานให้เรากับแม่ดีกันได้
แต่ด้วยการที่เราต้องแกล้งทำเป็นยอมรับเออออไปกับความคิดน่ารังเกียจ
ไร้ตรรกะของแม่ เพื่อให้แม่วางใจว่าเราไม่ได้รังเกียจเค้า
ทั้งที่ความคิดและการกระทำของเค้ามันน่ารังเกียจ แต่กลับอยากให้เราชื่นชม เช่นการเป็นเมียน้อย(อดีต)
อ้างแต่ความจำเป็นให้กับการเลือกทางเดินที่ผิดศีลธรรมในทุกครั้ง ทั้งที่จริงคือรักความสบาย
แต่เพื่อความสัมพันธ์อันดี เราต้องเสแสร้งแกล้งฟังและรับรู้ตัวตนที่น่ารังเกียจของแม่
แบบไม่แสดงท่าทีลบให้เค้ารู้ เพราะเรารังเกียจนิสัยและความคิดแม่มาก
จินตการไม่ออกว่าแม่ผ่านอะไรมา ทำไมหล่อหลอมให้กลายเป็นคนแบบนี้
ความคิดนิสัยตรงข้ามกับเราทุกอย่าง เป็นคนไทป์ทที่เราเกลียดที่สุด
เราอยากตัดแม่ออกไปจากชีวิต เราเคยไล่เค้าออกจากชีวิตหลายครั้ง
เพราะเค้าเคยด่าเราเอาสมบัติมาขู่ เพราะเค้าไม่รู้จักนิสัยเราเลย เค้าดูถูก
คิดว่าเราจะบ้าสมบัติเหมือนเค้า ยอมทำได้ทุกอย่างเพื่อเงิน เราเลยตัดความสัมพันธ์กับเค้า
ต้องการให้เค้ารู้ว่า สิ่งเดียวที่เค้ามีก็คือเงินไม่สามารถนำมาต่อรองความสัมพันธ์กับเราได้
ถ้าต้องการมีเราในชีวิต เค้าต้องทำตัวดีต่อกัน แต่ถึงจะไม่ได้ติดต่อกันหลายปี
ใจเค้าก็ยังผูกอาฆาตพยาบาทเราอยู่ นั่นคือสิ่งที่ทำให้เราไม่สบายใจ
เราตัดเค้า ให้อภัยเค้าทุกอย่าง ทั้งที่เค้าไม่เคยเลี้ยงดู และด่าทอดูถูกเรา แช่งเรา
แต่เค้าไม่ตัดเรา เพราะความแค้น เรากลัวว่าเค้าจะตามอาฆาตเราไปในชาติหน้า
คอยราวีชีวิตเราอีก เราจึงพยายามกลับไปคืนดีกับเค้า เสแสร้งเอาใจเค้าเพื่อให้เค้าคลายความแค้นลง
ตอนนี้ความสัมพันธ์เรากับแม่ดีกันมาก แม่ดูไม่แค้นเคืองอะไรเราแล้ว
แต่นิสัยแม่ก็เหมือนเดิม ยังเป็นแบบที่เราไม่ชอบเลย แต่เราต้องเสแสร้ง
แกล้งทำเป็นรับได้ มองข้ามไป แต่เราก็ยังรังเกียจพฤติกรรมแบบนี้อยู่ดี
เพราะมันไม่ใช่อยู่ที่ใครทำ แต่เป็นสิ่งที่เราไม่ชอบ เพราะเราไม่ชอบความสกปรก
เราย่อมเลิกรังเกียจไม่ได้
เมื่อก่อนเรามีนิสัยโมโหร้าย ล้วนติดมาจากครอบครัว ทุกคนในบ้านเป็นแบบนี้หมด
เราโตมาด้วยสภาพแวดล้อมแบบนั้น ซึมซับมาเต็มๆ แต่เราไม่มีความสุขเลย
จนเจอกับแฟนเรา เราปรับปรุงนิสัยและความคิดออกห่างจากคนในครอบครัวมาก
เหมือนอยู่คนละโลก ชีวิตเรามีความสุขขึ้น สงบสบายขึ้น แต่ยังพยายามดีกับครอบครัวเดิม
เพื่อให้เค้ารู้สึกดีกับเรา ไม่โกรธเกลียดเรา ทางเราก็ปล่อยวางอดีต ให้อภัยสิ่งที่เค้าเคยทำไม่ดีกับเราทั้งหมด
หวังแค่ให้กรรมเราค่อยๆ คลายออก พาดวงวิญญาณเราให้ออกห่างจากเค้าเรื่อยๆ
อย่าได้ใกล้ชิดกันถึงขั้นเป็นแม่ลูกกันอีก แค่ชาตินี้เราก็ปวดหัวไปครึ่งชีวิตแล้ว
ไม่อยากเจออีก แต่คงเป็นได้ยาก
กระทู้นี้เพียงอยากระบาย ตอนนี้เราก็วัยกลางคนแล้ว ไม่มีปัญหาความสัมพันธ์กับแม่แล้ว
คุยกันดี ที่อยู่ไกลกันเราต้องแกล้งทำเป็นคิดถึงแม่บ้าง ทั้งหมดเพื่อให้แม่สบายใจ ไม่โกรธแค้นอะไรเราอีก
ถ้าหากเลือกได้ให้ตัดไปเลยก็ยังดีกว่า แต่เรารู้ว่าแม่ไม่ได้เป็นแบบนั้น ความรู้สึกที่เค้ามีต่อเราไม่ใช่การปล่อยเราไปคนละทาง
แต่คือการให้เรายอมรับในตัวเค้า มันตลกดี ตัวเองทำไม่ดีแต่อยากให้คนยอมรับชื่นชม
ด้วยความเป็นเค้าไม่มีอะไรที่เรารู้สึกชื่นชมได้เลย เราพยายามนึกว่าทุกวันนี้ เรารักเค้าหรือเปล่า
ก็ไม่รู้สึก เพราะเราก็ไม่รู้สึกถึงความรักของเค้าที่มีต่อเราเหมือนกัน รู้สึกถึงแค่การต้องการการยอมรับ
ต้องการให้ชื่นชมเท่านั้น เราก็สนองให้ บางครั้งก็อยากให้เค้าจากไปเร็วๆ หรือความจำเสื่อมลืมเราไปเลยก็ได้
อยากจะหมดเวรหมดกรรมกับเค้าในชาตินี้ซักที แต่ก็รู้ว่ามันเป็นความคิดที่ไม่ดี พอรู้สึกก็ต้องรีบตัดความคิด
ก็ไม่รู้ว่าที่ทำมาจะช่วยให้กรรมระหว่างเรากับแม่ดีขึ้นได้มั้ย
ระบาย
ขี้อวด ขี้งก ขี้เกียจ ชอบเอาเปรียบ ไม่รู้ตัวชอบนึกว่าตัวเองดีเด่นกว่าใคร
แก่แล้วแต่ยังคอยมองหาผู้ชายเลี้ยง ชอบแต่งตัวโป๊ะ กิริยามารยาทแบบคนไร้การศึกษา
บ้าคนรวย ขี้โมโห ขี้โกหก ไม่มีมารยาท ชอบโทษคนอื่น ไม่เคยเห็นความผิดของตัวเอง
ไม่มีระเบียบ ไร้การวางแผน ขี้นินทา ไม่เห็นบุญคุณคนที่มาช่วยเหลือ
คิดแต่ว่าเป็นความโชคดีของตัวเอง ขี้อิจฉา ขาดความมั่นใจ ไม่มีความรับผิดชอบ
ขี้โวยวาย พูดจาหยาบคาย ไร้เหตุผล
เป็นนิสัยที่ไม่เราไม่ชอบเลยซักอย่าง เรารังเกียจนิสัยเหล่านี้มาก
แต่นิสัยทั้งหมดนั้น รวมอยู่ในคนคนนี้ ซึ่งเป็นแม่เราเอง เค้าไม่เคยเลี้ยงเรา
มีให้เงินบ้างเล็กน้อย เป็นครั้งคราว ช่วงชีวิตเราเติบโตมากับยาย
เรากับยายนิสัยคล้ายกันมาก แต่ยายยากจน เราเรียนจบตรีโทได้ด้วยเงินตัวเอง
แม่เรามีเงินเยอะเพราะได้สามีมีฐานะ แต่ทอดทิ้งเรามาตลอด
เราเคยทั้งเกลียดและรังเกียจแม่มาก และแม่ก็เกลียดเราเช่นกัน
คอยพูดจาเสียดสีดูถูกเรา เพราะแม่อิจฉาเราที่ยายชื่นชมเรามาตลอด
เพราะเราขยันเรียนดี เชื่อฟังยายไม่นอกลู่นอกทาง เรารักการเรียน
แต่แม่ใจแตก บ้าผู้ชาย หลงตัวเอง ทะเลาะกับยาย ด่ายายสารพัด
ยายก็ด่าแม่แรงๆ ต่างเกลียดกันหลายปี
ภายหลังเราได้คู่ครองที่ดีช่วยประสานให้เรากับแม่ดีกันได้
แต่ด้วยการที่เราต้องแกล้งทำเป็นยอมรับเออออไปกับความคิดน่ารังเกียจ
ไร้ตรรกะของแม่ เพื่อให้แม่วางใจว่าเราไม่ได้รังเกียจเค้า
ทั้งที่ความคิดและการกระทำของเค้ามันน่ารังเกียจ แต่กลับอยากให้เราชื่นชม เช่นการเป็นเมียน้อย(อดีต)
อ้างแต่ความจำเป็นให้กับการเลือกทางเดินที่ผิดศีลธรรมในทุกครั้ง ทั้งที่จริงคือรักความสบาย
แต่เพื่อความสัมพันธ์อันดี เราต้องเสแสร้งแกล้งฟังและรับรู้ตัวตนที่น่ารังเกียจของแม่
แบบไม่แสดงท่าทีลบให้เค้ารู้ เพราะเรารังเกียจนิสัยและความคิดแม่มาก
จินตการไม่ออกว่าแม่ผ่านอะไรมา ทำไมหล่อหลอมให้กลายเป็นคนแบบนี้
ความคิดนิสัยตรงข้ามกับเราทุกอย่าง เป็นคนไทป์ทที่เราเกลียดที่สุด
เราอยากตัดแม่ออกไปจากชีวิต เราเคยไล่เค้าออกจากชีวิตหลายครั้ง
เพราะเค้าเคยด่าเราเอาสมบัติมาขู่ เพราะเค้าไม่รู้จักนิสัยเราเลย เค้าดูถูก
คิดว่าเราจะบ้าสมบัติเหมือนเค้า ยอมทำได้ทุกอย่างเพื่อเงิน เราเลยตัดความสัมพันธ์กับเค้า
ต้องการให้เค้ารู้ว่า สิ่งเดียวที่เค้ามีก็คือเงินไม่สามารถนำมาต่อรองความสัมพันธ์กับเราได้
ถ้าต้องการมีเราในชีวิต เค้าต้องทำตัวดีต่อกัน แต่ถึงจะไม่ได้ติดต่อกันหลายปี
ใจเค้าก็ยังผูกอาฆาตพยาบาทเราอยู่ นั่นคือสิ่งที่ทำให้เราไม่สบายใจ
เราตัดเค้า ให้อภัยเค้าทุกอย่าง ทั้งที่เค้าไม่เคยเลี้ยงดู และด่าทอดูถูกเรา แช่งเรา
แต่เค้าไม่ตัดเรา เพราะความแค้น เรากลัวว่าเค้าจะตามอาฆาตเราไปในชาติหน้า
คอยราวีชีวิตเราอีก เราจึงพยายามกลับไปคืนดีกับเค้า เสแสร้งเอาใจเค้าเพื่อให้เค้าคลายความแค้นลง
ตอนนี้ความสัมพันธ์เรากับแม่ดีกันมาก แม่ดูไม่แค้นเคืองอะไรเราแล้ว
แต่นิสัยแม่ก็เหมือนเดิม ยังเป็นแบบที่เราไม่ชอบเลย แต่เราต้องเสแสร้ง
แกล้งทำเป็นรับได้ มองข้ามไป แต่เราก็ยังรังเกียจพฤติกรรมแบบนี้อยู่ดี
เพราะมันไม่ใช่อยู่ที่ใครทำ แต่เป็นสิ่งที่เราไม่ชอบ เพราะเราไม่ชอบความสกปรก
เราย่อมเลิกรังเกียจไม่ได้
เมื่อก่อนเรามีนิสัยโมโหร้าย ล้วนติดมาจากครอบครัว ทุกคนในบ้านเป็นแบบนี้หมด
เราโตมาด้วยสภาพแวดล้อมแบบนั้น ซึมซับมาเต็มๆ แต่เราไม่มีความสุขเลย
จนเจอกับแฟนเรา เราปรับปรุงนิสัยและความคิดออกห่างจากคนในครอบครัวมาก
เหมือนอยู่คนละโลก ชีวิตเรามีความสุขขึ้น สงบสบายขึ้น แต่ยังพยายามดีกับครอบครัวเดิม
เพื่อให้เค้ารู้สึกดีกับเรา ไม่โกรธเกลียดเรา ทางเราก็ปล่อยวางอดีต ให้อภัยสิ่งที่เค้าเคยทำไม่ดีกับเราทั้งหมด
หวังแค่ให้กรรมเราค่อยๆ คลายออก พาดวงวิญญาณเราให้ออกห่างจากเค้าเรื่อยๆ
อย่าได้ใกล้ชิดกันถึงขั้นเป็นแม่ลูกกันอีก แค่ชาตินี้เราก็ปวดหัวไปครึ่งชีวิตแล้ว
ไม่อยากเจออีก แต่คงเป็นได้ยาก
กระทู้นี้เพียงอยากระบาย ตอนนี้เราก็วัยกลางคนแล้ว ไม่มีปัญหาความสัมพันธ์กับแม่แล้ว
คุยกันดี ที่อยู่ไกลกันเราต้องแกล้งทำเป็นคิดถึงแม่บ้าง ทั้งหมดเพื่อให้แม่สบายใจ ไม่โกรธแค้นอะไรเราอีก
ถ้าหากเลือกได้ให้ตัดไปเลยก็ยังดีกว่า แต่เรารู้ว่าแม่ไม่ได้เป็นแบบนั้น ความรู้สึกที่เค้ามีต่อเราไม่ใช่การปล่อยเราไปคนละทาง
แต่คือการให้เรายอมรับในตัวเค้า มันตลกดี ตัวเองทำไม่ดีแต่อยากให้คนยอมรับชื่นชม
ด้วยความเป็นเค้าไม่มีอะไรที่เรารู้สึกชื่นชมได้เลย เราพยายามนึกว่าทุกวันนี้ เรารักเค้าหรือเปล่า
ก็ไม่รู้สึก เพราะเราก็ไม่รู้สึกถึงความรักของเค้าที่มีต่อเราเหมือนกัน รู้สึกถึงแค่การต้องการการยอมรับ
ต้องการให้ชื่นชมเท่านั้น เราก็สนองให้ บางครั้งก็อยากให้เค้าจากไปเร็วๆ หรือความจำเสื่อมลืมเราไปเลยก็ได้
อยากจะหมดเวรหมดกรรมกับเค้าในชาตินี้ซักที แต่ก็รู้ว่ามันเป็นความคิดที่ไม่ดี พอรู้สึกก็ต้องรีบตัดความคิด
ก็ไม่รู้ว่าที่ทำมาจะช่วยให้กรรมระหว่างเรากับแม่ดีขึ้นได้มั้ย