พึ่งสูญเสียย่าไปจากโรคมะเร็งระยะที่หนึ่งบวกกับปัญหาเกี่ยวกับปอด ระหว่างเกือบเดือนที่ย่าอยู่โรงบาลเราไม่ได้ไปหาย่าเพราะโรงบาลมีมาตรการไม่ให้เข้าเยี่ยมเกินหนึ่งคน ได้เเต่วีดีโอคอลหา เเต่ก็มีเเต่เราที่เห็นย่าเพราะเเทบทั้งวันย่าจะเอาเเต่นอน ไม่กี่วันผ่านมานี้เรากำลังเริ่มที่จะออกกำลังกาย จู่ๆเเม่ก็ทักมาว่า "ย่าเสียเเล้วนะ" วินาทีนั้นรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน เงียบสนิท เเต่เราไม่ร้องไห้ วันนี้กลับมาบ้านของย่าปกติจะมีย่าจะเปิดประตูบ้านต้อนรับ เปิดไฟบ้านให้สว่าง เเต่วันนั้นกลับไม่มีย่าเเละไม่มีอะไรหลงเหลือความเป็นย่าเลย เราเห็นรูปเห็นเสื้อผ้าที่ย่าใส่ เห็นกระเป๋า เห็นเฟอร์นิเจอร์ทุกอย่างก็พลางคิดว่า ที่ๆตรงนี้ย่าเคยนั่ง โทรทัศน์เครื่องนี้ย่าเคยดู เปลอันนี้ย่าเคยนอน ทุกๆอย่างในบ้านมีเเต่ย่าเต็มไปหมด เราเอาเเต่ร้องไห้ มันไม่เหมือนความจริง ย่าคือทุกอย่างของชีวิต ทุกความสำเร็จเเรกเริ่มของเราจะเป็นย่าที่ยิ้มเเล้วพูดว่า "เก่งจังเลย" เรารักใบหน้าที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจของย่า ตลอดวันเราใช้เวลากับการเสิร์จในกูเกิ้ลว่าควรจะทำยังไงให้อาการเศร้าจากการสูญเสียดีขึ้น เเต่ตอนนี้เราก็ยังเศร้าเหมือนเดิมเเละเข้าใจว่ามันต้องใช้เวลา มีคนบอกว่าการเขียนเรียบเรียงเรื่องราวในใจที่ต้องการระบายนั้นอาจจะช่วยให้ความทุกข์เบาบางลง เราเลยมาเขียนระบายในนี้ หวังว่ามันจะดีขึ้นในอนาคต