อย่างที่บอกไว้ว่าหนูเป็นคนโลกส่วนตัวสูงและไม่ได้มีความรู้อะไรขนาดนั้น ที่หนูมาตั้งคำถามเเละหาคำตอบจากกระทู้นั้นเพราะเชื่อว่าคนที่อ่านอาจจะเข้าใจเเละให้คำแนะนำที่ดีให้ได้สำหรับหนูตอนนี้ความรู้สึกของหนูมันติดลบมากๆอยากตายไปซะให้รู้เเล้วรู้รอด พอจะตัดปัญหาจริงๆในใจกลับทำไม่ได้ไม่รู้เพราะไรอาจกลัวตายก็ได้ซึ่งนั้นก็มีส่วนเเต่ว่าหนูไม่อยากเป็นปัญหาให้ใครจริงๆความรู้สึกตอนนี้มันอธิบายไม่ได้จริงๆค่ะอยากบอกครอบครัวแต่ครอบครัวญาติพี่น้องก็มีสิ่งที่ต้องรับผิดชอบมีหน้าที่ของเค้าหนูไม่อยากเป็นปัญหาไม่อยากสร้างความเดือดร้อนหนูเคยคิดที่อยากจะลองรับบทเป็นตัวร้ายเห็นแก่ตัวเป็นคนเลวแต่พอจะทำจริงกลับทำไม่ได้ตอนนี้ตัวหนูก็ไม่ใช่คนดีอะไรค่ะเป็นคนสีเทาเป็นตัวของตัวเองและด้วยสถานะบ้านครอบครัวเป็นกลางไม่จนค่ะแค่มีอยู่ใช้พอสำหรับชีวิตประจำวัน(อันนี้ไม่รู้ค่ะจริงแท้แค่ไหนสื่อจากที่เห็นล้วนๆเลยค่ะ)ด้วยที่หนูไม่เคยถามเเต่เห็นจากที่เค้ากระทำเลยเดาเอา(อย่าบลูลี่หนูเลยค่ะ)
ที่มาต่อจากกระทู้เเรกอันนี้ไม่ได้มีคำถามและหาคำตอบค่ะแค่มาสื่อความในใจรึก็คือมาระบายค่ะไม่รู้จะไปทางไหนดีเฟสก็เล่นไม่เก่งเพราะไม่ชอบ ไลน์ก็ไม่มีเพราะเล่นไม่เป็นค่ะโซเชียลต่างๆก็ไม่รู้อะไรมากมายเลยคิดว่ากระทู้อาจจะดีที่สุดเเล้วคนใกล้ชิดอาจไม่รู้ด้วย(อาจจะนะ555)แต่ถ้ารู้ นั้นก็คือความรู้สึกภายในใจของหนูตอนนี้ค่ะ หนูไม่ได้เรียกร้องความสนใจแค่อยากหาที่ระบายค่ะ เคยเขียนในกระดาษเเล้วร้องไห้ตายายถามเป็นไรพอเล่าให้ฟังเค้าก็บอกแค่นี้เองลองมาอยู่ในรุ่นตายายสิลำบากกว่ากันเยอะ หนูเคยคิดค่ะว่าความลำบากของคนเรามันไม่เท่ากันอีกคนอาจเป็นเรื่องเล็กส่วนอีกคนอาจเป็นเรื่องใหญ่จนหาทางออกไม่ได้ซึ่งหนูเป็นหนึ่งในนั้นค่ะ และตอนนี้ตัวหนูจะอายุขึ้นเลข2แล้ว งานก็ไม่ได้ทำแต่ก็มีความภูมิใจน้อยๆค่ะก่อนออกจากงานมีเงินช่วยทำบ้านเเละห้องนอนของตัวเอง,มีTV,มีตู้เย็นบราๆ และมีรถมอเตอร์ไซค์1คันค่ะ แต่ก็ไม่มีทางเลือกอะไรมากมายเพราะต้องดูเเลยายที่ป่วยติดเตียงส่วนตาก็มีโรคประจำตัวหลายโรค3วันดี4วันไข้
ถ้าถามว่าทำไมถึงเอาตายายมาทำให้รู้สึกลำบากทั่งที่เค้าก็ไม่ใช่พ่อแม่ที่ให้กำเนิดเราเเต่เป็นพ่อแม่(ตายาย)ของพ่อแม่ที่ให้กำเนิดเรา
คือหนูอยากจะบอกว่าตายายไม่ใช่ผู้ให้กำเนิดก็จริงแต่ แต่ท่านทั้ง2เป็นคนที่หนูรักเเละเคารพไปแล้ว(ผิดไหมที่ความรู้สึกมันคิดแบบนี้จริงๆ)
แต่ก็ไม่ได้เชิดชูอะไรขนาดนั้นเพราะตายายยังไม่เคยทำอะไรให้หนูได้รู้สึกว่า"โอ๋โหเลี้ยงมาขนาดไม่คิดจะตอบแทนไรเลยหลอ"ซึ่งตายายบอกเเล้วว่าไม่เคยหวังอะไรแบบนั้นค่ะ)หนูเลยไม่ได้ทราบซึ้งค่ะ แค่ตายายอบรมสั่งสอนว่าอะไรดีไม่ดีอะไรควรทำไม่ควรทำเเค่นั้นเองตายายให้ที่อยู่อาศัยเอาเงินของทั้ง2ให้กินให้ใช้ถึงจะไม่มากมายเเต่สำหรับหนู หนูคิดว่าคือถ้าไม่มีทั้ง2หนูจะเป็นยังไงคิดไม่ออกเเละก็ไม่คิดค่ะเพราะไม่ได้เป็นแบบนั้น.
และสุดท้ายนี้ขอบอกเลยค่ะ ขอบคุณที่อ่านจนถึงตรงนี้(อยากร้องไห้)ได้โปรดอย่าว่าอะไรหนูเลยสุดจริงๆเเล้วค่ะพยายามเเล้วด้วยค่ะแค่ไม่มีทางเลือก ไม่ใช่สิทางเลือกอาจมีเเต่หนูเลือกที่จะทำแบบนี้เพราะรักและเคารพนับถือและเป็นความยินยอมจากหนูเองแต่บางทีมันรู้สึกเหนื่อยค่ะ(ไม่เหนื่อยกายนะคะแต่เป็นใจค่ะเจอดราม่าตั้งเเต่เด็กจนถึงตอนนี้)แต่ก็ไม่ข้อคิด(โกหกค่ะ)ถึงท้อก็ไม่ถอยค่ะสู้ๆเดี๋ยวก็มีวันที่เป็นของหนูเองเลือกได้ว่าอยากมีชีวิตแบบไหนเเล้วมีความสุข.
บ้ายบายค่ะสำหรับกระทู้ที่2ซึ่งไม่มีสาระเลย555เเค่มาต่อจากอันเเรกเฉยๆขอบคุณอีกครั้งที่อ่านจนจบค่ะ ขอใช้โชคดีสุขภาพแข็งแรงค่ะ