รู้จักกันมาตั้งแต่โควิดระบาดแรกๆ 23 มีนาคม 2563 เขาอยู่ต่างประเทศค่ะ
พยายามให้กำลังใจกันทุกวันพูดคุยกันทุกวันไม่มีวันไหนไม่พูดคุยกัน หวังว่าถ้าโควิดคลายแล้วจะได้มาหาเรา
แต่มาทราบข่าวตุบหนักว่า เขาป่วยติดเตียง (อายุ 60)ไม่สามารถเดินได้เมื่อประมาณ พฤษภาคมนี้เอง
ไม่สามารถมาหาเราได้ คนรอบข้างพยายามให้กำลังใจบอก คงหมดบุญกันแล้ว ก็พยายามทำใจ แต่เศร้าทุกครั้งแม้ยามที่ตื่นนอน 
แฟนคนนี้รู้ตัวเองว่าป่วยมาสักระยะ เขาได้บอกลาเราปลายเดือนมีนาว่า หากไม่มีเขาให้เราใช้ชีวิตต่อไป เขาไม่อยากให้เราดูแลเขาตอนป่วย
เห็นสภาพเขาตอนป่วย เราก็บอกไปว่า เรารักเขามาก พร้อมดูแลเมื่อยามสุขทุกข์ เขาก็ไม่ยอม
ด้วยความคาดหวังมาตั้งแต่ปี 63 ว่าจะได้มาเจอกัน มาได้กอด ก็ไม่ได้กอดอย่างที่ใจคิด
ด้วยพฤติกรรมของเขาด้วยที่ชอบกินเหล้าในระหว่างปี 63-64 เราก็ถามเขานะ ทำไมกินเหล้าบ่อยจัง
เขาบอกกินให้ลืมโควิด รู้ว่าตรอมใจ และสุดท้ายปี 65 โควิดคลาย ก็ไม่สามารถมาหาเราได้ป่วยติดเตียง
คนรอบข้างบอกให้ปล่อยวาง แบกไปก็ทุกข์ใจ แต่มันไม่สามารถลบเขาออกจากใจได้
ตื่นมาก็ยังคิดว่ายังมีเขาอยู่ พยายามฝากข้อความไป ไม่คิดไม่ฝันว่าเราจะตุบได้ขนาดนี้ รู้ดีว่า มีพบก็มีจาก แต่มันทำใจไม่ได้เลย ยังร้องไห้ ยังนึกถึงเขาตลอด 
เมื่อก่อนที่เขายังไม่ป่วย ทุกวันที่พูดคุยกับเขา บอกเขาทุกครั้ง เราต้องผ่านสถานการณ์โควิดนี้ไปด้วยกันให้ได้ เราต้องผ่านไปให้ได้
ขอให้ดูแลสุขภาพตัวเอง แต่สิ่งที่เขาทำคือกินเหล้าหนักให้ลืมโควิด โกรธเขาตรงนี้เหมือนกัน แต่ทำอะไรไม่ได้
เพราะอยู่ไกล ตอนนี้ทุกข์ใจและร้องไห้ที่ทราบมาว่าเขาป่วยแล้วไม่มีโอกาสได้ดูแลเขาเลย
ก่อนวันที่เขาจะป่วยติดเตียงลุกไม่ได้ คุยเคลียร์กับเขา 1 ชม พยายามพูดขอโอกาสให้เราไปดูแล เพราะเรารักเขามาก 
เขาก็ต่อต้านเราตรงนี้ อยากให้เราไปใช้ชีวิตโดยไม่มีเขา ทุกวันนี้ผ่านมา 3 เดือน ก็ใช้ชีวิตโดยไม่มีเขา แต่ทุกข์ครั้งก่อนนอนที่เคยคุยกัน ตื่นเช้าพูดคุยกัน
มันไม่มีตรงนี้แล้ว มันยังเศร้าและนึกถึงเขาอยู่ มันลบออกจากใจไม่ได้เลย เป็นทุกข์มากค่ะ