เคยเกิดคำถามแบบนี้ขึ้นมาไหมครับ สิ่งที่เราไม่รู้ว่าจริงๆเรามีความจำเป็นไหม หรือ แค่ไหน ถึงควรไปพบจิตแพทย์เพื่อเล่าเรื่องราวต่างๆนานาที่เราเก็บเป็นความลับคนเดียวมานานให้ใครสักคน คนที่เราไม่รู้จักฟัง…

ผมเกิดคำถามนี้ตอนที่ผมหยุดดูหนังสือเล่มหนึ่งที่วางอยู่บนชั้น ที่สภาพดูเหมือนถูกเปิดอ่านมาหลายคน จนราวกับหนังสือเล่มนี้จากราคาหลักร้อยลดเหลือแค่หลักสิบ คำถามที่ตัวผมเองมักมองข้ามไปเพราะคิดว่ามันไร้สาระ คนๆหนึ่งที่สภาพจิตใจดิ่งลึกถึงก้นความเจ็บปวด บาดแผลที่เต็มไปด้วยร่องรอยร้าวๆไร้ความสมบูรณ์แบบ หัวใจที่แหลกสลายในวันที่ทุกอย่างล้มเหลว 

จากหัวกระทู้คำถามข้างต้น ทุกคนคิดว่า ถึงเวลาแล้วหรือยังครับที่เราควรจะเล่าความลับที่ปวดร้าวให้ใครสักคนฟัง ?