ทะเลทุกข์เวิ้งว้างกว้างขวางไร้ขอบไร้เขต
เพ่งมองไปเบี้องหน้าสุดปลายสายตาไม่มีที่สิ้นสุด
เหลียวมองย้อนกลับไปข้างหลังไม่เห็นจุดเริ่มต้น
...ว่ายวน...
จมอยู่ในกระแสภพน้อยใหญ่เดิมเดิมไม่เหนื่อยหรืออย่างไร
เหนื่อยแล้วทำอันใดได้
เหยียดสุดปลายเท้าหยั่งลึกลงไป ไม่เคยสัมผ้สได้ถึงพื้นดิน
ตะเกียกตะกายเชิดจมูกหายใจรวยริน เหน็ดเหนื่อยแทบสิ้นขาดใจ
ไม่อยากว่ายก็ต้องว่าย จมสำลักกล้ำกลืนสุดฝืนทน
ลมหายใจเฮือกสุดท้ายสุดแสนดีใจ จบสิ้นกันเสียทีความลำเค็ญ
เปล่า..ความตายที่มอบมา เป็นเพียงแค่ยาสลับฉาก
เพื่อให้ลืม !!!
ปฎิสนธิจิตวิญญาณลงสู่ธาตุขันธ์ใหม่ไฉไลแข็งแรง
"ละครบทใหม่กำลังเริ่มต้นขึ้นอีกครา"
...ว่ายวน...
.....
ผู้ใดจะดีดใจพ้นวงจร
ผู้เบิกบานประกาศก้องสัจจธรรมสั่นสะเทือนทั้งไตรโลก..ชี้ทาง
ตัวข้าแม้หูตายังดี แต่ใจกลับบอดใบ้เคยชิน
กัดแทะโลมเลียน้ำผึ้งเคลือบทายาพิษ มิยอมปลงวาง
รู้ทั้งรู้ทำเหมือนไม่รู้ อร่อยจนยากตัดใจ
ทุกข์ "จม" ตาย
นับไม่ถ้วนครั้งที่เท่าไหร่ ไม่อยากจดจำ
ช่ า ง น่ า อ า ย . . . ช่ า ง น่ า ต า ย
เ เ ล้ ว . . ว่ า ย . . ว น
"ละครบทใหม่กำลังเริ่มต้นขึ้นอีกครา"
ไม่อวสาน
***
ละครวัฎฎ์ : ตัวข้าช่างน่าตาย