...ขอพื้นที่ระบายความในใจซักนิสสสสนึง... ในนี้เพื่อนน้อย #กลัวเขากระทืบซ้ำ ท้าวความ....ว่า
คือด้วยเราเนี่ย อายุย่างเข้าเลข3 ก็อยากมีกิจกาจเป็นของตัวเอง อยากสร้างอะไรๆด้วยตัวเอง ก็เลยตัดสินใจเปิดร้านชาบู
  (เคยไปเปนลูกจ้างร้านพี่สาวอยู่ร้านชาบูได้1ปีกว่า)
พอเริ่มเปิดร้านเดือน3 เมษายน2564
ต่อมาเริ่มทำร้านชาบู 2อาทิตย์แรกรายได้ วันละ3พัน-4พันบาท
พออาทิตย์ที่3 เท่านั้นแหละ โรคโควิด-19 แพร่กระจาย หมู่บ้านข้างๆ โอ้แม่เจ้า!! กูปิดร้าน2อาทิตย์ เท่ากับว่าเดือนแรกกูเปิดร้าน แค่15วัน อีก15วัน ปิดหน้าร้าน ให้สั่งแค่กลับบ้าน แต่ก็มีออเดอร์ส่งกลับบ้านบ้างปะปาย
ต่อมาเรื่อยๆๆๆๆๆๆ บางวันมีลูกค้า บางวันไม่มีลูกค้า 
เพราะโควิดระบาด 
ณ ...ปัจจุบัน ผลกระทบ หมูขึ้นราคา/ไม่ยอมลง 
ผักราคาขึ้นๆลงๆ ด้วยเศรษฐกิจแบบนี้ ลูกค้าเริ่มบางลง 
มีร้านอื่นเริ่มเปิดใหม่ เกิดการกระจายลูกค้า ลูกค้ามีทางเลือกเยอะ บลาๆๆๆ ด้วยทั้งนี้และทั้งนั้นชีวิต

 (กู)ซึ่งเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวต้องสู้กับอะไรหลายๆอย่าง  
สู้กับเศรษฐกิจ
สู้กับลูกค้า
สู้กับกิจการ
สู้กับตัวเอง
สู้กับลูก
สู้กับค่าใช้จ่าย
.......กูยังต้องมาสู้กับปัญหารบกวนจิตใจ......กับไอ่คนประเภทที่ ยืมตัง20 /30/40/50/100
เขาพวกนั้นบางทีเป็นเพื่อน มีเศษไหม 10,20,30
ขอตังใช้หน่อยดิ 300 -500 โอนมาหน่อย #โอนพ่อง

บางทีเป็นใครไม่รู้ (ย้ำ)ใครก็ไม่รู้ กูไม่ได้รู้จัก 
เจ๊ ยืมตัง100พรุ่งนี้คืน
#ยืมง่ายไม่ไปยืมที่แม่ก่อนละพรุ่งนี้ก็ค่อยคืนง่ายดี

พวกเคยถามกูไหม เหนื่อยไหม ลูกค้ามีไหม ให้ไปช่วยไหมไหวรึเปล่า เป็นห่วงนะ สู้ๆนะ เงินมีใช้รึเปล่า 
หมุนทันไหม เคยถามกูไหม

วันๆไม่ทำมาหากิน อะไรเลยรึไง
วันนี้ขอระบายแค่นี้แหละ

ช่วงนี้ฝนตกพายุเข้าทุกวัน ลูกค้าก็ไม่มี 😭😭😭😭 
จะรอดไหมละ65นี้ 

ป.ล ขอโทษคนที่เข้ามาอ่านแล้วเสียเวลานะ 
เราแค่อยากระบาย