กระทู้นี้จะยาวนะคะ เริ่มจากที่วันนี้เราทะเลาะกับญาติ เรื่องที่ทะเลาะกับญาติคือ เราตากผ้า แล้วฝนมันตกใส่ผ้า คือเราเป็นคนแพ้เสื้อที่เปียกฝน ถึงซักแล้วฝืนก็ขึ้น ซึ่งผื่นนี้มันหายยากมาก เรารักษาทีเกือบพัน เรามาอาศัยญาติอยู่ //ตั้งแต่ ม.3 เราไม่เคยได้อยู่กับพ่อแม่เลย เพราะเค้าแยกทางแล้วไปมีครอบครัวใหม่ทั้งคู่ เราเลยเป็นภาระญาติๆไปทั่ว เราบอกจะขอรถไปหาหมอเรื่องที่เราเป็นผื่นแต่เค้าก็บอกไม่ต้องไปหรอก เดี๋ยวออกค่ายาให้ เราก็โอเค นี้ก็ผ่านมี 6 เดือนเค้ายังไม่ได้ทำอะไรเลย ระหว่างนั้นเราก็หายาทาเอง เสียค่ารักษา เรื่องย้ายทะเบียนเค้าก็ยังไม่ทำให้ ทำให้เรารักษาอะไรก็จ่ายเต็มที่ใช้สิทธิ์ 30 บาทไม่ได้ เราก็ไม่ได้อะไรเพราะคิดว่ามาอาศัยเค้าอยู่รีบเรียนให้จบ ประเด็นที่ทำให้ทะเลาะกับญาติคือ เราลองเปิดใจคุย เราร้องไห้ เราบอกว่าเราเครียดเรื่องผื่น ฝนมันตก ผ้านี้ใส่แล้วผื่นขึ้นแน่ๆ กว่าจะหายค่ารักษาเเพง เค้าก็ตะโกนกลับมาว่าแล้วจะให้ทำยังไง กูผิดที่ฝนตกหรอ? คืออะไรต้องการอะไร? เราก็บอก (คบ.คำย่อชื่อ) คบ.เคยบอกว่าจะช่วยค่ายา ตอนนี้ยังไม่ช่วยหนูเลย เค้าก็พูดว่า มีอะไรก็บอก "ไม่ได้มีเวลามาสนใจหรอกนะว่าใครเป็นอะไร" เราเจ็บกับค้ำนี้มาก เราบอกเค้าหลายรอบแล้ว เค้าก็พูประชดว่า นี่กูผิดหรอ กูก็มีชีวิตของกู นั่นเรื่องของ อย่าทำตัวงี่เง่าโตแล้ว หนูสับสนมาก ย้อนแย้งมาก บอกก็หาว่าเถียง มันเลยจี้ใจเรามากๆ ทำให้เรานึกถึงอดีตที่เราสู้มาตลอด ร้องไห้ครั้งเดียวบอกเรางี่เง่า ม.2 ม.3 หลังเลิกเรียนเราก็ไปทำงานหาตังตลอด ไม่มีพ่อแม่เคียงข้าง เราตั้งใจเรียน สอบได้ที่ 1 ตลอด เกรดดี 3.5 ขึ้นตลอด ไม่เคยเกเรไม่เคยมีเรื่องให้ที่บ้านปวดหัว พอ ม.4 เราก็ย้ายมาอยู่กับยายอีกคน เค้าก็บอกนะว่าจะช่วยค่าไปกินโรงเรียน อาทิตย์ละ 100 เราก็โอเคค่ะ ฝั่งยายอีกคนก็ตกลงให้ไปอยู่กับเค้า พอมาอยู่จริง ได้แค่ 3 อาทิตย์แรก 555555 เราคาดหวังอะไรอยู่ (แต่ดีที่ญาติและยายที่พูดถึงดูเเลเรื่องกับข้าวของใช้) ม.4เราก็รับจ้างทำงานให้เพื่อนเพื่อมีตังกินไปวันๆ เรียนสายวิทย์ - คณิต เหนื่อยมากกว่าจะจบ แต่ก็ไม่มีใครมายินดี วันที่รับใบจบ ได้แต่นั่งมองครอบครัวเพื่อนที่มายินดีกับลูกเค้า 5555 ครอบครัวเค้าน่ารักจัง (พ่อแม่เราติดต่อไม่ได้ไม่รู้อยู่ที่ไหน) เวลาใครถามเคยไปนี่ป่ะ เราก็ไม่ได้อะไร ก็ตอบว่าไม่เคย เพื่อนก็จะบอกว่าเคยเที่ยวไหนบ้างไหมเนี่ย เราก็ได้แต่หัวเราะไป ในใจก็ เออจริงวะ เเค่น้ำตกยังไม่เคยไปเลย เวลาเพื่อนจะไปไหนกันเราจะกังวลมาก เพราะเราไม่รู้ทาง ก็จะโดนแซวตลอดว่าเป็นคนจังหวัดอะไรเนี่ย ไม่เคยเที่ยวเลยไง๊ 55555 ก็ไม่เคยอะ ที่บ้านไม่พาไป ไม่มีให้พาไปมากกว่า วันๆคิดแต่ว่าจะเอาเงินที่ไหนกินดี? ไม่มีเวลามาคิดหรอกว่าแม่อยากไปนู่นไปนี่ อยากทำนะแต่ทำไม่ได้ นั่นก็เรื่องทั้งหมดที่อยากระบาย เพราะคิดฆ่าตัวตายหลายรอบมาก แต่ไม่อยากทำเลยมาระบายที่นี่ ใจเราคือไม่มีใครแล้วในชีวิตจริงๆอะ ใครก็บอก พ่อแม่ละไม่คิดถึงรึไง๊ 555555 หายไปแล้วว ไม่มาดูแลเลย55555 เราเป็นยังงี้บ่อย แต่ครั้งนี้หนักจริง คำพูดของญาติวันนี้ทำให้เรารู้สึก เป็นภาระคนอื่น ไม่ได้สำคัญขนาดนั้น ซึ่งเราต้องการแค่คนรับฟัง แต่ไม่มีเลย ไม่มี......ขอบคุณที่เข้ามารับฟังนะคะ