คือไม่รู้จะเริ่มไงดี เราเล่มเรื่องไม่เก่งแต่จะพยายามเล่านะ ย้อนไปในสมัยม3เราเคยโดนเพื่อนๆแบน เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร จนต้องมาอยู่กับเพื่อนอีกคนนึง ช่วงนั้นก็เครียดหน่อยแหละไม่มีเพื่อน ทำงานกลุ่มไม่ได้ละก็กลับไปคืนดีกับเพื่อนที่แบนเรา ก็ไม่ได้รู้สึกสนิทใจเหมือนเมื่อก่อน พอคุยได้ มันทำให้เรารู้สึกยากที่จะไว้ใจเพื่อนหรือใครสักคนเอามากๆ ไม่อยากสนิทกับใครจริง
งี้ แต่โชคดีที่ตอนนั้นใกล้จบม3ละ ก็ผ่านช่วงเวลานั้นมาได้
พอขึ้นม4 มันช่วงโควิด เรียนออนไลน์ซะส่วนใหญ่ เราก็ย้ายไปเรียนอีกโรงเรียนนึงห้องกิ๊ฟ เราโชคดีมีโอกาสได้อยู่กับเพื่อน กลุ่มก็มี6คน ก็คุยกัน แต่ความสัมพันธ์แบบออนไลน์อะเนาะก็ไม่ได้คุยหรือสนิทกันมากขนาดนั้น ละก็มีเพื่อนอีกกลุ่มนึงกลุ่ม3คนกลุ่มนี้ค่อนข้างจะสนิทมากกว่ากลุ่มที่แล้ว เวลาผ่านไปเร็วมาก มาจนถึงตอนนี้ ตอนที่ขึ้นม5 ออนไซต์100% เราต้องอยู่ที่โรงเรียนเกือบทั้งวัน คือเมื่อก่อนตอนประถมถึงมต้นเราเป็นคนร่าเริง ตลก เฟรนด์ลี่ ไม่ว่าทำไรเพื่อนก็จะหัวเราะอะ เรียกได้ว่าเป็นตัวโจ๊กของเพื่อนแบบเฮฮา แต่มปลายพฤติกรรมเราเปลี่ยนไป เราค่อนข้างจะเงียบ เราไม่รู้จะพูดไงดี ไม่ได้ตั้งใจจะสนิทกับเพื่อนจริงๆก็แค่คนที่ผ่านมาประมาณนี้ เราอยากจะสอบติดหมอมากเลยแต่เราก็กลัวจะไม่เก่งพอ ก็เลยตั้งใจอ่านนสเยอะๆ ตื่นมาอ่านตอนตี3 นอน5ทุ่มอะ
ละก็ไปโรงเรียน เรากลัวจะง่วงเลยดื่มกาแฟดำตอนเช้า ด้วยความที่นอนน้อยอะนะ เราก็เลยรู้สึกอารมณ์ไม่ค่อยดี มึนๆ ปวดหัวบ้าง แต่ก็พยายามจะเก็บเอาไว้อะ เพราะสังคมเพื่อนใหม่เราก็อยากให้เค้ามองเรานิสัยดี ละมันจะมีช่วงที่ต้องจับกลุ่ม ส่วนใหญ่ที่โรงเรียนก็จะให้จับกลุ่ม 5คน เรากลัวจะโดนทิ้งมาก เพราะกลุ่ม6คนมันต้องเอาออก1คน ส่วนกลุ่ม3คนต้องหาเพิ่ม ซึ่งถ้าไม่ทันเราก็ต้องแตกกลุ่มออก เรากลัวจะโดนทิ้งมากจริงๆ แต่ิราไม่แสดงออกนะ ว่าเราเดือดร้อน
เวลาในห้องเรียนก็เรียนๆ เลิกเย็นหน่อย บ้านเราอยู่ไกลโรงเรียน ขับรถ1ชม มันทำให้เรารู้สึกเสียเวลามากที่ต้องนั่งบนรถโดยไม่ทำไร จะอ่านนสก็มึนหัวอะ
ก็เลยขอพ่อกับแม่ว่าจะไปอยู่หอใกล้โรงเรียน เราจะได้ตื่นตี3อ่านนสจนถึง7โมง ละออกจากบ้าน 7:30 เพราะโรงเรียนเข้าแถว 7:40 ละก็ตอนเย็นเลิกเรียนจะได้กลับมาอ่านนสต่อเลย ไม่ต้องเดินทางนานๆ แม่เราก็ไม่ให้อยู่ เพราะกลัวเราจะเสียคน แบบไปเที่ยวกับเพื่อน ซึ่งเราตั้งใจจริงในการอ่านนสละก็อยู่กลหอคนเดียวมันน่ากลัว กลัวคนไรงี้ แต่จริงๆคือเราไม่อยากออกนอกบ้านด้วยซ้ำ ถ้าเป็นไปได้ใจจริงไม่อยากเรียนออนไซต์ อยากเรียนออนไลน์ เราอยากอยู่คนเดียวเงียบๆสงบๆ แต่แม่เราก็ไม่ให้เราอยู่อยู่ดี
ละวันนี้เราไปขอแม่อีกครั้ง แม่ไม่ให้เรา เราเหมือนฟิวส์ขาด มันเครียดสะสมละมาปลดปล่อย เราไม่ได้ตั้งใจทำอย่างนั้น เราปาจานลงในอ่างล้างจานแรงๆ
ซึ่งพ่อกับแม่เราก็บ่นว่านี่เพิ่งเคยเห็นนิสัยแบบนี้ครั้งแรก คือปกติเราเป็นคนไม่พอใจอะไรจะเก็บไว้ไม่อยากร้องต่อหน้าคริบครัวหรือคนอื่นเพราะเรารู้สึกว่าเราอาย เค้าจะมองเราอ่อนแอ เพราะพ่อก็ถามอยู่ตลอดว่าจะไหวมั้ยเนี่ย เราเก็บอารมณ์ตลอดละก็ขึ้นห้องมาระบายในห้อง ระบายแบบปาของบ้าง หรือเอาไม้กวาดมาตีผนังบ้าง แต่ครอบครัวเราไม่รู้นะ ว่าเราเป็นงั้น ส่วนใหญ่เค้าจะเห็นเราเป็นเด็กแบบ เด็กอะ หัวเราะ ตลกๆ แต่วันนี้เราเผลอไปทำเรื่องแบบนั้น เราไม่อยากให้เค้ารู้เลยอะ เราอ่านนสไปร้องไปบ่อยนะ แต่พอตื่นเช้ามาก็ทำตัวปกติ ไม่มีใครรู้ เรารู้สึกเหนื่อยมากจริงๆ แต่เราก็ต้องสู้เพราะเราอยากติดหมอมาก เราคิดเสมอว่าเราเหนื่อยขนาดนี้แต่ยังมีคนที่ขยันกว่าเราละก็เหนื่อยกว่าอีก คือเราไม่ได้ฉลาดขนาดนั้นอะ เราเลยต้องพยายามมากว่าคนอื่น วันจันทร์นี้เพื่อนชวนเราไปกินหมูกระทะ แต่เราต้องห้ามตัวเองไม่ให้ไปเพราะต้องรีบกลับบ้านมาอ่านนส เราไม่รู้ว่าเราเป็นโรคซึมเศร้ามั้ยหรือแค่เครียดเฉยๆ
เพราะบ่อยครั้งที่เราร้องไห้ละก็ต้องหยุดเพื่ออ่านนส คืออารมณ์เราเปลี่ยนแปลงเร็วมากๆอะ ละก็มีหลายครั้งที่คิดจะฆ่าตัวตาย แค่คิดนะ แต่ไม่ได้คิดแผนอะไร บางครั้งก็คิดว่าเหนื่อยจัง ถ้าหายไปได้เลยก็คงจะดี อยากตายไปเลย แต่ไม่อยากเจ็บปวด กับเพื่อนก็เราต้องหัวเราะเพื่อเข้าสังคมทั้งที่จริงแล้วเราไม่ได้ตลกเลย เราเคยมีเพื่อนเยอะมาก เป็นสายเฮฮา แต่ก็เลิกคบไปหมดแล้ว เรารู้สึกว่าบางทีการทีเพื่อนมันทำให้ชีวิตเราเสียเวลา กับเพื่อนคนนนั้นที่อยู่ด้วยกันตอนโดนแบนเราก็เลิกคบไปแล้ว ในชีวิตตอนนี้เราไม่มีเพื่อนสนิท ไม่มีคนที่ไว้ใจหรือคนที่สามารถปรึกษาได้เลย มีอะไรต้องเก็บไว้ในใจตลอด ถ้าจะหาเพื่อนสนิทคนใหม่เราก็กลัวการจะโดนหักหลังอีก
เรามีคำถามให้เพื่อนๆช่วยคิดหน่อย เราอยากจะปรึกษาใครสักคนจริงๆ เราไม่กล้าปรึกษาเพื่อนเพราะกลัวเค้าจะมองเรามีปัญหา เพราะตอนอยู่กับเค้าเราค่อนข้างจะเป็นอีกแบบนึง ชนิดที่ว่าติ๊งต๊อง ตลกนิด
1เพื่อนๆคิดว่าเราควรพบจิตแพทย์มั้ย(แต่ถึงเราอธิบายคริบครัวไป ครอบครัวคงจะหัวเราะเราแน่ๆ ครอบครัวเาเป็นแบบนั้น ชอบคอยแขวะหรือแซะตลอด)
เราควรจะแก้ปัญหายังไงดี
2ขออนุญาตถามคนที่มีลูกๆนะ ว่าถ้ารู้ความจริงแบบนี้ การไปอยู่หอ สมควรจะอยู่มั้ย เราควรจะขออนุญาตพ่อแม่ยังไง
3คิดว่านี่เป็นเรื่องปกติรึปล่าวสำหรับคนที่อายุ17 เราไม่เคยถามเพื่อนว่าเครียดมั้ยอะ เราเลยไม่รู้ว่าส่วนใหญ่วัยนี้ควรจะรูสึกยังไง
ขอบคุณสำหรับคำตอบล่วงหน้านะ
ชีวิตก่อนสอบมหาลัย
พอขึ้นม4 มันช่วงโควิด เรียนออนไลน์ซะส่วนใหญ่ เราก็ย้ายไปเรียนอีกโรงเรียนนึงห้องกิ๊ฟ เราโชคดีมีโอกาสได้อยู่กับเพื่อน กลุ่มก็มี6คน ก็คุยกัน แต่ความสัมพันธ์แบบออนไลน์อะเนาะก็ไม่ได้คุยหรือสนิทกันมากขนาดนั้น ละก็มีเพื่อนอีกกลุ่มนึงกลุ่ม3คนกลุ่มนี้ค่อนข้างจะสนิทมากกว่ากลุ่มที่แล้ว เวลาผ่านไปเร็วมาก มาจนถึงตอนนี้ ตอนที่ขึ้นม5 ออนไซต์100% เราต้องอยู่ที่โรงเรียนเกือบทั้งวัน คือเมื่อก่อนตอนประถมถึงมต้นเราเป็นคนร่าเริง ตลก เฟรนด์ลี่ ไม่ว่าทำไรเพื่อนก็จะหัวเราะอะ เรียกได้ว่าเป็นตัวโจ๊กของเพื่อนแบบเฮฮา แต่มปลายพฤติกรรมเราเปลี่ยนไป เราค่อนข้างจะเงียบ เราไม่รู้จะพูดไงดี ไม่ได้ตั้งใจจะสนิทกับเพื่อนจริงๆก็แค่คนที่ผ่านมาประมาณนี้ เราอยากจะสอบติดหมอมากเลยแต่เราก็กลัวจะไม่เก่งพอ ก็เลยตั้งใจอ่านนสเยอะๆ ตื่นมาอ่านตอนตี3 นอน5ทุ่มอะ
ละก็ไปโรงเรียน เรากลัวจะง่วงเลยดื่มกาแฟดำตอนเช้า ด้วยความที่นอนน้อยอะนะ เราก็เลยรู้สึกอารมณ์ไม่ค่อยดี มึนๆ ปวดหัวบ้าง แต่ก็พยายามจะเก็บเอาไว้อะ เพราะสังคมเพื่อนใหม่เราก็อยากให้เค้ามองเรานิสัยดี ละมันจะมีช่วงที่ต้องจับกลุ่ม ส่วนใหญ่ที่โรงเรียนก็จะให้จับกลุ่ม 5คน เรากลัวจะโดนทิ้งมาก เพราะกลุ่ม6คนมันต้องเอาออก1คน ส่วนกลุ่ม3คนต้องหาเพิ่ม ซึ่งถ้าไม่ทันเราก็ต้องแตกกลุ่มออก เรากลัวจะโดนทิ้งมากจริงๆ แต่ิราไม่แสดงออกนะ ว่าเราเดือดร้อน
เวลาในห้องเรียนก็เรียนๆ เลิกเย็นหน่อย บ้านเราอยู่ไกลโรงเรียน ขับรถ1ชม มันทำให้เรารู้สึกเสียเวลามากที่ต้องนั่งบนรถโดยไม่ทำไร จะอ่านนสก็มึนหัวอะ
ก็เลยขอพ่อกับแม่ว่าจะไปอยู่หอใกล้โรงเรียน เราจะได้ตื่นตี3อ่านนสจนถึง7โมง ละออกจากบ้าน 7:30 เพราะโรงเรียนเข้าแถว 7:40 ละก็ตอนเย็นเลิกเรียนจะได้กลับมาอ่านนสต่อเลย ไม่ต้องเดินทางนานๆ แม่เราก็ไม่ให้อยู่ เพราะกลัวเราจะเสียคน แบบไปเที่ยวกับเพื่อน ซึ่งเราตั้งใจจริงในการอ่านนสละก็อยู่กลหอคนเดียวมันน่ากลัว กลัวคนไรงี้ แต่จริงๆคือเราไม่อยากออกนอกบ้านด้วยซ้ำ ถ้าเป็นไปได้ใจจริงไม่อยากเรียนออนไซต์ อยากเรียนออนไลน์ เราอยากอยู่คนเดียวเงียบๆสงบๆ แต่แม่เราก็ไม่ให้เราอยู่อยู่ดี
ละวันนี้เราไปขอแม่อีกครั้ง แม่ไม่ให้เรา เราเหมือนฟิวส์ขาด มันเครียดสะสมละมาปลดปล่อย เราไม่ได้ตั้งใจทำอย่างนั้น เราปาจานลงในอ่างล้างจานแรงๆ
ซึ่งพ่อกับแม่เราก็บ่นว่านี่เพิ่งเคยเห็นนิสัยแบบนี้ครั้งแรก คือปกติเราเป็นคนไม่พอใจอะไรจะเก็บไว้ไม่อยากร้องต่อหน้าคริบครัวหรือคนอื่นเพราะเรารู้สึกว่าเราอาย เค้าจะมองเราอ่อนแอ เพราะพ่อก็ถามอยู่ตลอดว่าจะไหวมั้ยเนี่ย เราเก็บอารมณ์ตลอดละก็ขึ้นห้องมาระบายในห้อง ระบายแบบปาของบ้าง หรือเอาไม้กวาดมาตีผนังบ้าง แต่ครอบครัวเราไม่รู้นะ ว่าเราเป็นงั้น ส่วนใหญ่เค้าจะเห็นเราเป็นเด็กแบบ เด็กอะ หัวเราะ ตลกๆ แต่วันนี้เราเผลอไปทำเรื่องแบบนั้น เราไม่อยากให้เค้ารู้เลยอะ เราอ่านนสไปร้องไปบ่อยนะ แต่พอตื่นเช้ามาก็ทำตัวปกติ ไม่มีใครรู้ เรารู้สึกเหนื่อยมากจริงๆ แต่เราก็ต้องสู้เพราะเราอยากติดหมอมาก เราคิดเสมอว่าเราเหนื่อยขนาดนี้แต่ยังมีคนที่ขยันกว่าเราละก็เหนื่อยกว่าอีก คือเราไม่ได้ฉลาดขนาดนั้นอะ เราเลยต้องพยายามมากว่าคนอื่น วันจันทร์นี้เพื่อนชวนเราไปกินหมูกระทะ แต่เราต้องห้ามตัวเองไม่ให้ไปเพราะต้องรีบกลับบ้านมาอ่านนส เราไม่รู้ว่าเราเป็นโรคซึมเศร้ามั้ยหรือแค่เครียดเฉยๆ
เพราะบ่อยครั้งที่เราร้องไห้ละก็ต้องหยุดเพื่ออ่านนส คืออารมณ์เราเปลี่ยนแปลงเร็วมากๆอะ ละก็มีหลายครั้งที่คิดจะฆ่าตัวตาย แค่คิดนะ แต่ไม่ได้คิดแผนอะไร บางครั้งก็คิดว่าเหนื่อยจัง ถ้าหายไปได้เลยก็คงจะดี อยากตายไปเลย แต่ไม่อยากเจ็บปวด กับเพื่อนก็เราต้องหัวเราะเพื่อเข้าสังคมทั้งที่จริงแล้วเราไม่ได้ตลกเลย เราเคยมีเพื่อนเยอะมาก เป็นสายเฮฮา แต่ก็เลิกคบไปหมดแล้ว เรารู้สึกว่าบางทีการทีเพื่อนมันทำให้ชีวิตเราเสียเวลา กับเพื่อนคนนนั้นที่อยู่ด้วยกันตอนโดนแบนเราก็เลิกคบไปแล้ว ในชีวิตตอนนี้เราไม่มีเพื่อนสนิท ไม่มีคนที่ไว้ใจหรือคนที่สามารถปรึกษาได้เลย มีอะไรต้องเก็บไว้ในใจตลอด ถ้าจะหาเพื่อนสนิทคนใหม่เราก็กลัวการจะโดนหักหลังอีก
เรามีคำถามให้เพื่อนๆช่วยคิดหน่อย เราอยากจะปรึกษาใครสักคนจริงๆ เราไม่กล้าปรึกษาเพื่อนเพราะกลัวเค้าจะมองเรามีปัญหา เพราะตอนอยู่กับเค้าเราค่อนข้างจะเป็นอีกแบบนึง ชนิดที่ว่าติ๊งต๊อง ตลกนิด
1เพื่อนๆคิดว่าเราควรพบจิตแพทย์มั้ย(แต่ถึงเราอธิบายคริบครัวไป ครอบครัวคงจะหัวเราะเราแน่ๆ ครอบครัวเาเป็นแบบนั้น ชอบคอยแขวะหรือแซะตลอด)
เราควรจะแก้ปัญหายังไงดี
2ขออนุญาตถามคนที่มีลูกๆนะ ว่าถ้ารู้ความจริงแบบนี้ การไปอยู่หอ สมควรจะอยู่มั้ย เราควรจะขออนุญาตพ่อแม่ยังไง
3คิดว่านี่เป็นเรื่องปกติรึปล่าวสำหรับคนที่อายุ17 เราไม่เคยถามเพื่อนว่าเครียดมั้ยอะ เราเลยไม่รู้ว่าส่วนใหญ่วัยนี้ควรจะรูสึกยังไง
ขอบคุณสำหรับคำตอบล่วงหน้านะ