เราทานยาอยู่ค่ะ ทานปกติไม่เคยขาด เเต่ไม่รู้เป็นอะไร ทำไมถึงเเย่ขนาดนี้ ทั้งที่อาการทรงตัวเเล้ว เคยเป็นกันไหมคะ ที่เห็นอะไรก็ทำให้ปวดใจไปหมด น้ำตาคลอทั้งวัน วันนี้ไถเฟสไปเรื่อยๆ เห็น เพื่อนเก่าไปเที่ยวกัน รู้สึก เเย่ ว่าเราไม่มีโมเม้นท์อะไรเเบบนั้น ตอนนี้เรามีเพื่อนที่อยากไปเที่ยวกับเรามั้ย เรามีใครที่คิดถึงเรามั้ย มีใครคิดจะอยากทักมาบ้างไหมว่าเป็นไงบ้าง เพื่อนเก่าไม่ติดต่อกันเลย7เดือน ตอนนี้เรามีใครบ้างไหม  เราเคยทักไปเเต่ เค้าไม่ตอบ เราคิดว่าเราคงรบกวนเค้า เลื่อนไปเจออีกโพสที่ ที่เพื่อนสนิท ไปได้ดี มีเพื่อนใหม่เยอะเเยะ เราก็ดีใจด้วยเเต่ เเต่ดูเราสิ เรามีเเบบนั้นบ้างไหมนะ เราน่าภูมิใจมั้ย เรายังเป็นเหมือนเดิม ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย
เที่ยงเเล้วจะไปกินข้าว เปิดหาตังในกระเป๋า เห็นเเค่เศษเหรียญ ก็จะร้องไห้ มันเศร้าไปหมด สั่งข้าวมาเเล้วทานไม่หมด ก็น้ำตาตก เเย่จัง เสียดายเงินที่ พ่อเเม่หามาจัง  อยากพยายามกินเเต่ก็คลื่นไส้   กลับมาอ่านหนังสือ เพื่อนจะสอบวันพรุ่งนี้ เห็นวิชาที่เหลือ ที่ยังไม่ได้อ่าน  ก็ร้องอีกเเล้ว ทำไมเราอ่านช้า ไม่ถึงไหนเลยเเบบนี้จะทำข้อสอบได้หรอ ทำไม่ได้เเน่ๆ  ไม่ได้เรื่องเลย ยังมานั่งร้องไห้อยู่ได้ เวลาก็เดินไปเรื่อยๆ ทุกอย่างที่เจอมันไม่ใช่เรื่องที่เลวร้ายขนาดนั้น เเต่กลับร้องไห้อยู่นาน มันหยุดไม่ได้จริงๆ เหมือนทุกๆเรื่องมาเเย่มาก มันมาอัดกัน มันเหมือนอ่อนเเอมากๆ จนอยากจะนอนหลับ ไม่รู้ไม่เห็นอะไร