สวัสดีค่ะทุกคนนี่คือกระทู้เเรกของเรา หากมีอะไรผิดพลาดต้องขออภัยด้วยนะคะ
ที่เราตั้งคำถามเเบบนี้เพราะว่าพักหลังมานี้ เรามีอาการเครียดทั้งที่วิทลัยทั้งเรื่องเพื่อนหรือเรื่องอนาคต โดยส่วนตัวนั้นเราเป็นคนที่คิดมากอยู่เเล้วเเละเซนซิทิฟกับคำพูดของคนอื่นมากๆ ถึงขนาดว่าเรื่องบางเรื่องเราไม่น่าเอามาคิดมากได้ ปกติเราเป็นคนเครียดง่ายอยู่เเล้วเเต่พักหลังๆเราเริ่มหนักขึ้น เราทั้งเริ่มซึมๆ บ่อยครั้งที่เราปลีกตัวจากกลุ่มเพื่อนออกมา(เคยมีเรื่องบางอย่างที่ทำให้เรารู้สึกไม่สบายใจ) เราเริ่มปวดหัวเเละปวดขมับ เรามีอาการง่วงซึมตลอดเวลา
ซึ่งเเย่ลงเรื่อยๆทุกครั้งทำให้เราหงุดหงิดใจ เรากินเอ็มร้อยวันละสองขวดซึ่งไม่ได้ช่วยอะไรเราเลย แถมยังเหม่อทุกครั้งที่อาจารย์สอนเเละไม่มีสมาธิ พออยู่บ้านเราก็ชอบโมโหร้ายก้าวร้าว ซึ่งมันทำให้เราเกลียดตัวเองมากที่เป็นเเบบนี้ จนบางทีเรารู้สึกอยากตายบ่อยครั้ง เราทำร้ายตัวเอง เรากรีดขาตัวเองจนเป็นเเผลเป็น อีกทั้งเวลาเราทะเลาะกับเเฟนหนักๆเราชอบคุมตัวเองไม่ได้ โมโหร้ายโวยวายทุบข้าวของ หยิกหัวดึงผมทุบตัวเอง เเละร้องไห้จนหยุดไม่ได้ พอส่องกระจกมองหน้าตัวเองก็รู้สึกตัวเองมันน่าเกลียด ทั้งบวมทั้งน่ากลัว เเละเรายังเป็นคนที่อ่อนเเอไม่กล้าสู้ใคร เเถมยังขี้น้อยใจมากๆ สิ่วที่เราคือการฝึกงานครั้งที่สอง การฝึกงานครั้งเเรกของเรานั้นมันโครตเเย่ ไม่ว่าเราจะตั้งใจขนาดไหนทุกคนก็ไม่โอเคกับตัวเรา เราพยามอย่างเต็มที่ เเต่ตัวเราก็ยังรู้สึกเหม่อลอยไม่มีเรี่ยวเเรงตลอดเวลา รู้สึกอยากหลับอยากพัก ทั้งที่เรานั้นไม่ได้นอนดึกเลย จนทำให้เราทำงานพลาด คนที่สอนงานเรานั้นบาดเจ็บจนเล็บเเตก เราทั้งโดนด่าโดนว่าเรามองดูเขาเลือดไหลอาบ เพราะเราช็อคมากจนไม่กล้าจะพูดว่าขอโทษด้วยซ้ำ ได้เเค่ยืนนิ่งอยากจะร้องไห้ออกมาเเต่ก็ทำได้เเค่เก็บไว้ ทุกครั้งเวลาไปทำงานเเละข้ามสะพานลอย เรารู้สึกอยากกระโดดลงไปให้จบๆ เเล้วระหว่างฝึกงานนั้นก็มีปัญหาเข้าใจผิดกับเพื่อนขนถึงขั้นเพื่อนโพสต์ด่าเราโมโหฟิวขาดเเละโต้กลับ จนกลับจากฝึกงานก็ไม่ได้คุยกันอีก อีกทั้งหลังๆมานี้ความรู้สึกเรามันเเย่ลงเรื่อยๆเพราะอะไรหลายๆอย่าง มันดิ่งสุดๆจนบางคืนถึงกับนอนน้ำตาไหลจนตอนนี้เราไม่เห็นอนาคตตัวเองด้วยซ้ำ เราสับสนว่าเราควรไปพบจิตแพทย์ดีไหมหรือมันเเค่อาการเศร้าเเค่ชั่วคราวเเล้วมันจะหายไปเอง
นี่เป็นกระทู้แรกของเราถ้าหากเราเขียนไม่ดีหรือไม่เข้าใจต้องขออภัยด้วยนะคะ
เราควรไปพบจิตแพทย์ใหม?
ที่เราตั้งคำถามเเบบนี้เพราะว่าพักหลังมานี้ เรามีอาการเครียดทั้งที่วิทลัยทั้งเรื่องเพื่อนหรือเรื่องอนาคต โดยส่วนตัวนั้นเราเป็นคนที่คิดมากอยู่เเล้วเเละเซนซิทิฟกับคำพูดของคนอื่นมากๆ ถึงขนาดว่าเรื่องบางเรื่องเราไม่น่าเอามาคิดมากได้ ปกติเราเป็นคนเครียดง่ายอยู่เเล้วเเต่พักหลังๆเราเริ่มหนักขึ้น เราทั้งเริ่มซึมๆ บ่อยครั้งที่เราปลีกตัวจากกลุ่มเพื่อนออกมา(เคยมีเรื่องบางอย่างที่ทำให้เรารู้สึกไม่สบายใจ) เราเริ่มปวดหัวเเละปวดขมับ เรามีอาการง่วงซึมตลอดเวลา
ซึ่งเเย่ลงเรื่อยๆทุกครั้งทำให้เราหงุดหงิดใจ เรากินเอ็มร้อยวันละสองขวดซึ่งไม่ได้ช่วยอะไรเราเลย แถมยังเหม่อทุกครั้งที่อาจารย์สอนเเละไม่มีสมาธิ พออยู่บ้านเราก็ชอบโมโหร้ายก้าวร้าว ซึ่งมันทำให้เราเกลียดตัวเองมากที่เป็นเเบบนี้ จนบางทีเรารู้สึกอยากตายบ่อยครั้ง เราทำร้ายตัวเอง เรากรีดขาตัวเองจนเป็นเเผลเป็น อีกทั้งเวลาเราทะเลาะกับเเฟนหนักๆเราชอบคุมตัวเองไม่ได้ โมโหร้ายโวยวายทุบข้าวของ หยิกหัวดึงผมทุบตัวเอง เเละร้องไห้จนหยุดไม่ได้ พอส่องกระจกมองหน้าตัวเองก็รู้สึกตัวเองมันน่าเกลียด ทั้งบวมทั้งน่ากลัว เเละเรายังเป็นคนที่อ่อนเเอไม่กล้าสู้ใคร เเถมยังขี้น้อยใจมากๆ สิ่วที่เราคือการฝึกงานครั้งที่สอง การฝึกงานครั้งเเรกของเรานั้นมันโครตเเย่ ไม่ว่าเราจะตั้งใจขนาดไหนทุกคนก็ไม่โอเคกับตัวเรา เราพยามอย่างเต็มที่ เเต่ตัวเราก็ยังรู้สึกเหม่อลอยไม่มีเรี่ยวเเรงตลอดเวลา รู้สึกอยากหลับอยากพัก ทั้งที่เรานั้นไม่ได้นอนดึกเลย จนทำให้เราทำงานพลาด คนที่สอนงานเรานั้นบาดเจ็บจนเล็บเเตก เราทั้งโดนด่าโดนว่าเรามองดูเขาเลือดไหลอาบ เพราะเราช็อคมากจนไม่กล้าจะพูดว่าขอโทษด้วยซ้ำ ได้เเค่ยืนนิ่งอยากจะร้องไห้ออกมาเเต่ก็ทำได้เเค่เก็บไว้ ทุกครั้งเวลาไปทำงานเเละข้ามสะพานลอย เรารู้สึกอยากกระโดดลงไปให้จบๆ เเล้วระหว่างฝึกงานนั้นก็มีปัญหาเข้าใจผิดกับเพื่อนขนถึงขั้นเพื่อนโพสต์ด่าเราโมโหฟิวขาดเเละโต้กลับ จนกลับจากฝึกงานก็ไม่ได้คุยกันอีก อีกทั้งหลังๆมานี้ความรู้สึกเรามันเเย่ลงเรื่อยๆเพราะอะไรหลายๆอย่าง มันดิ่งสุดๆจนบางคืนถึงกับนอนน้ำตาไหลจนตอนนี้เราไม่เห็นอนาคตตัวเองด้วยซ้ำ เราสับสนว่าเราควรไปพบจิตแพทย์ดีไหมหรือมันเเค่อาการเศร้าเเค่ชั่วคราวเเล้วมันจะหายไปเอง
นี่เป็นกระทู้แรกของเราถ้าหากเราเขียนไม่ดีหรือไม่เข้าใจต้องขออภัยด้วยนะคะ