เบื่อกับครอบครัวเต็มทน ไม่มีใครเข้าใจในตัวเรา เอากำลังใจจากไหนมาข้ามผ่านปัญหาแบบนี้กันหรอคะ หรือว่านี้เป็นแค่ครอบครัวเดียว ทุกวันนี้ไม่รู้มีชีวิตอยู่เพื่ออะไรค่ะ เราเจ็บปวดกับครอบครัวเยอะ แต่เราไม่เคยพูดอะไรให้ใครฟังเลย เราดูมีความสุขตลอดเวลาสำหรับคนอื่น แต่ในใจไม่เหลืออะไรแล้วค่ะในใจเรามีแต่ความคิดลบๆ ปัญหา 80% ในใจก็คือครอบครัวค่ะ
พ่อไม่เคยเห็นความสำคัญอะไรเกี่ยวกับตัวเรา เราเคยได้ยินเขาพูดกับย่า
ย่าเราพูดว่า จะดีเลวแค่ไหนก็ลูกหลานทั้งนั้นเขาคงไม่ปล่อยให้อดตายหรอก
พ่อเราบอกว่า ดีก็ให้กินเลวก็ไม่ต้องกิน
ตอนนั้นเราได้ยินเราก็คิดได้เลยค่ะ ว่าคำว่าพ่อลูกกับเราคงใช้มันมาอ้างในสิทธิต่างๆไม่ได้ พ่อแคร์คนอื่นมากกว่าคนในครอบครัวค่ะ เรื่องนี้มันก็นานแต่ก็แอบเจ็บ คือเราไปตลาดค่ะ ตอนนั้นเรามีตังค์อยู่แค่ 40 ซึ่งมันตังค์ออมค่ะมีแต่เหรียญ น้องอีกคนที่เป็นแค่คนข้างบ้าน เขาก็มี60 แม่ให้เขามา พ่อเราก็ถามว่ามีตังค์ไหม น้องเขาบอกมีแม่ให้มา แต่พ่อเราก็ให้เพิ่มค่ะอีก 100 แต่เขาไม่ได้ถามเราค่ะ แต่เราก็พูดไปว่า แต่หนูยังไม่มี เขาบอกไม่ให้ค่ะ แม่เราก็ไม่ค่อยรับฟังอะไรค่ะ เพราะงี้เหมือนตัวเองอยู่คนเดียวตลอด ไม่ใช่ว่าไม่เล่านะคะ ชีวิตประจำวันที่ไปเจอมาในโรงเรียน เคยเล่าแล้วแต่ไม่มีใครฟังเลยค่ะ เหตุการ์ณอะไรที่กระทบจิตใจเรา มันเศร้า มันโกรธ เราก็ไม่เคยเล่า เขาไม่เคยรู้อะไรเลยเกี่ยวกับเราค่ะ ไม่เคยเห็นนิสัยจริงๆของเราด้วยซ้ำ เวลาพ่อพูดกับเราก็จะตะคอกใส่ตลอดแต่พอเป็นคนอื่นเสียงก็จะนุ่มลงค่ะ หัวเราะง่าย ถ้าเป็นเราก็มองค้นตาแดงใส่ตะคอกตลอด มันก็เป็นงี้มานานแล้วนะคะ หลายปีมาแล้ว แต่บางครั้งเขาทำเกินไปเราก็เจ็บใจมากค่ะ เราปวดใจ เราเสียใจ เราไม่รู้จะทำยังไงค่ะ เลยได้แต่ร้องไห้ แล้วก็อ้อนวอนให้ชีวิตมีอะไรเปลี่ยนแปลงสักที นั้นแหละจริงๆมันมีอีกหลายเรื่องมากกกตลอด แต่วันนี้เราไม่ไหวค่ะ เหมือนมันล้นตัวไปหน่อยเลยลองมาพิมลงในนี้