'นางสาวพิมลภาเข้าพิธีมงคลสมรสด้วยความชื่นมื่น'
หฤษฎ์ มัวแต่เหม่อมองภาพข่าวในหนังสือพิมพ์ จนเผลอปัดแก้วกาแฟตกจากโต๊ะโดยไม่รู้ตัว
เพล้ง
เสียงแก้วกาแฟแตกปลุกเขาให้ได้สติกลับมา หฤษฎ์กำหนังสือพิมพ์แน่น ก้มลงมองเหมือนจงให้ทะลุเข้าไปในภาพนั้น
ถ้าผู้หญิงในภาพคือนางสาวพิมลภา แล้วอย่างนั้น ผู้หญิงที่เขาจับตัวมาขังไว้ที่กระท่อมบนเกาะแห่งนี้น่ะ เธอเป็นใครกัน
ใช่แล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างเรื่มดูเข้าเค้า
เธอคนนี้สามารถทำอาหารและงานบ้านอื่นได้อย่างชำนาญ ทั้งที่พิมลภาควรจะเป็นสาวไฮโซที่ทำอะไรไม่เป็นเลย
ทำไมเธอภึงไม่บอกเขาว่าเธอไม่ใช่พิมลภา ทำไมเธอถึงไม่พูดอะไรเลย
และยิ่งไปกว่านั้น ถ้าเธอไม่ใช่พิมลภา แล้วเธอเป็นใคร เขาจับตัวใครมากันแน่
หฤษฎ์ จ้ำพรวดๆไปยังกระท่อมที่ขังเชลยไว้ กระแทกประตูเปิดเข้าไปด้วยอารมณ์รุนแรงที่คุกรุ่นอยู่ เมื่อเห็นใบหน้าของหญิงสาวผู้เป็นต้นเหตุของเรื่อง
เขาก็ควบคุมตัวเองไม่ได้
"พิมลภา" หฤษฎ์ ตะคอกเสียงลั่น หญิงสาวห่อตัวลีบด้วยความตกใจและกลัว ทำให้เขารู้สึกแสบร้อนและปวดหน่วงในอก จึงได้ยื่นหนังสือพิมพ์ที่ภือติด
มือมาไปทางเธอ
"ดูซะ ผู้หญิงในรูปนั่นคือพิมลภา"
หญิงสาวเพียงเบิกตากลมโตมองเฉย
"บ้าเอ๊ย" หฤษฎ์ ขว้างหนังสือพิมพ์ลงพื้น สองมือจับไหล่ของหญิงสาวเกร็งแน่น
"คุณไม่ใช่พิมลภา ทำไมคุณไม่บอกผม ทำไมคุณถึงไม่พูดอะไรเลย"
เขาต้องพยายามหักห้ามตัวเองไม่ให้ใช้กำลังเขย่าเอาคำตอบออกจากเธอ
"ทั้งที่ผมจับคุณมาทรมานขนาดนี้ แต่คุณกลับไม่พูดอะไรเลย เพราะอะไรกัน"
ยังคงไม่มีคำตอบออกจากปากของเธอ อย่างที่ทำให้เขาหงุดหงิดทุกครั้ง
"ใช่ ผมก็น่าจะรู้ได้ตั้งนานแล้ว ว่าคุณไม่ใช่พิมลภา เพราะคุณกับพิมลภาที่ผมรู้จักมันแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง"
แต่เขาก็โทษว่าเป็นความผิดของเธอที่ไม่ยอมบอกเขาเอง ทำให้เขาต้องกลายเป็นคนผิดไปด้วย
"ผมมัวแต่ดวงตามืดบอดไปด้วยความแค้น จนมองไม่เห็นความจริงที่ว่าคุณไม่ใช่พิมลภา"
หฤษฎ์รั้งเธอเข้ามาสวมกอดด้วยอารมณ์ที่เต็มเปี่ยม แต่ครั้งนี้ไม่มีความแค้นเจือปนอยู่อีกแล้ว
"อย่างน้อยคุณก็บอกผมได้มั้ยว่าคุณเป็นใคร"
เธอกำลังจะทำให้เขาเป็นบ้าตายอยู่แล้ว
"เพราะผมต้องรู้ ว่าตอนนี้ ผมกำลังรักใครกันแน่"
ดวงตาชองหญิงสาวเต็มไปด้วยน้ำตาคลอหน่วย เสียงใสเย็นผ่านออกจากริมฝีปากของเธอให้เขาได้ยินเป็นครั้งแรก
"ฉันไม่รู้จะบอกคุณยังไง"
ดอกพิกุลร่วงลงมาจากปากเธอในทุกคำพูด...
......................................................................................................................./..
ชายหนุ่มผู้มีดวงตามืดบอด กับ หญิงสาวที่พูดไม่ได้
หฤษฎ์ มัวแต่เหม่อมองภาพข่าวในหนังสือพิมพ์ จนเผลอปัดแก้วกาแฟตกจากโต๊ะโดยไม่รู้ตัว
เพล้ง
เสียงแก้วกาแฟแตกปลุกเขาให้ได้สติกลับมา หฤษฎ์กำหนังสือพิมพ์แน่น ก้มลงมองเหมือนจงให้ทะลุเข้าไปในภาพนั้น
ถ้าผู้หญิงในภาพคือนางสาวพิมลภา แล้วอย่างนั้น ผู้หญิงที่เขาจับตัวมาขังไว้ที่กระท่อมบนเกาะแห่งนี้น่ะ เธอเป็นใครกัน
ใช่แล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างเรื่มดูเข้าเค้า
เธอคนนี้สามารถทำอาหารและงานบ้านอื่นได้อย่างชำนาญ ทั้งที่พิมลภาควรจะเป็นสาวไฮโซที่ทำอะไรไม่เป็นเลย
ทำไมเธอภึงไม่บอกเขาว่าเธอไม่ใช่พิมลภา ทำไมเธอถึงไม่พูดอะไรเลย
และยิ่งไปกว่านั้น ถ้าเธอไม่ใช่พิมลภา แล้วเธอเป็นใคร เขาจับตัวใครมากันแน่
หฤษฎ์ จ้ำพรวดๆไปยังกระท่อมที่ขังเชลยไว้ กระแทกประตูเปิดเข้าไปด้วยอารมณ์รุนแรงที่คุกรุ่นอยู่ เมื่อเห็นใบหน้าของหญิงสาวผู้เป็นต้นเหตุของเรื่อง
เขาก็ควบคุมตัวเองไม่ได้
"พิมลภา" หฤษฎ์ ตะคอกเสียงลั่น หญิงสาวห่อตัวลีบด้วยความตกใจและกลัว ทำให้เขารู้สึกแสบร้อนและปวดหน่วงในอก จึงได้ยื่นหนังสือพิมพ์ที่ภือติด
มือมาไปทางเธอ
"ดูซะ ผู้หญิงในรูปนั่นคือพิมลภา"
หญิงสาวเพียงเบิกตากลมโตมองเฉย
"บ้าเอ๊ย" หฤษฎ์ ขว้างหนังสือพิมพ์ลงพื้น สองมือจับไหล่ของหญิงสาวเกร็งแน่น
"คุณไม่ใช่พิมลภา ทำไมคุณไม่บอกผม ทำไมคุณถึงไม่พูดอะไรเลย"
เขาต้องพยายามหักห้ามตัวเองไม่ให้ใช้กำลังเขย่าเอาคำตอบออกจากเธอ
"ทั้งที่ผมจับคุณมาทรมานขนาดนี้ แต่คุณกลับไม่พูดอะไรเลย เพราะอะไรกัน"
ยังคงไม่มีคำตอบออกจากปากของเธอ อย่างที่ทำให้เขาหงุดหงิดทุกครั้ง
"ใช่ ผมก็น่าจะรู้ได้ตั้งนานแล้ว ว่าคุณไม่ใช่พิมลภา เพราะคุณกับพิมลภาที่ผมรู้จักมันแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง"
แต่เขาก็โทษว่าเป็นความผิดของเธอที่ไม่ยอมบอกเขาเอง ทำให้เขาต้องกลายเป็นคนผิดไปด้วย
"ผมมัวแต่ดวงตามืดบอดไปด้วยความแค้น จนมองไม่เห็นความจริงที่ว่าคุณไม่ใช่พิมลภา"
หฤษฎ์รั้งเธอเข้ามาสวมกอดด้วยอารมณ์ที่เต็มเปี่ยม แต่ครั้งนี้ไม่มีความแค้นเจือปนอยู่อีกแล้ว
"อย่างน้อยคุณก็บอกผมได้มั้ยว่าคุณเป็นใคร"
เธอกำลังจะทำให้เขาเป็นบ้าตายอยู่แล้ว
"เพราะผมต้องรู้ ว่าตอนนี้ ผมกำลังรักใครกันแน่"
ดวงตาชองหญิงสาวเต็มไปด้วยน้ำตาคลอหน่วย เสียงใสเย็นผ่านออกจากริมฝีปากของเธอให้เขาได้ยินเป็นครั้งแรก
"ฉันไม่รู้จะบอกคุณยังไง"
ดอกพิกุลร่วงลงมาจากปากเธอในทุกคำพูด...
......................................................................................................................./..