เราไม่รู้ว่าเราเป็นโลกนี้หรือเปล่าเราไม่กล้าถามใครเราได้แต่อ่านแล้วก็หาข้อมูลเราไม่กล้าไปหาหมอเราไม่รู้จะบอกหมอว่าอะไรเรารู้สึกว่าเราเสียใจกับทุกๆเรื่องรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้เรื่องรู้สึกว่าไม่มีใครอยู่ข้างๆก่อนหน้านี้เรามีครอบครัวเรา มี พ่อแม่ย่าน้องแฟน ก่อนหน้านี้ 1 ถึง 3 ปีน้องแม่แล้วก็ย่าเสียติดกัน ภายใน1-3ปี เราเหลือแค่พ่อที่เป็นพ่อเลี้ยง หลังจากงั้นพ่อมีแฟนใหม่แล้วก็ไปอยู่กับครอบครัวใหม่แล้วเราก็อยู่กับแฟนเราทะเลาะกับแฟนแทบทุกวันเราจะหงุดหงิดง่ายแล้วเรารู้สึกว่าเขาไม่สนใจแล้วเราไม่เหลือใครเขาชอบพูดให้เราเสียใจให้เรารู้สึกว่าเราไม่มีใคร
เรามีลูก 1 คนเราคลอดลูกเราเลี้ยงลูกคนเดียวอยู่บ้านเราร้องไห้ทุกวันเพราะไม่มีใครช่วยเราเลี้ยงเราอยู่คนเดียวแฟนทำงานอยุ่คนละบ้านกับเราหลังจากนั้นลูกเราก็ไปอยู่กับแม่แฟนที่ต่างจังหวัดแล้วเราก็อยู่บ้านกับแฟน แฟนเราเป็นคนไม่เคยใส่ใจว่าเราจะรู้สึกยังไง บางทีเรื่องนิดหน่อยที่เราไม่ควรเสียใจเรากลับเห็นมันเป็นเรื่องใหญ่ที่เราจะต้องเสียใจที่สุด เราชอบคิดว่าเราตัวคนเดียวเราชอบพาตัวเองไปถึงจุดที่แย่ที่สุดหลายครั้งที่เราจะคิดสั้นหลายครั้งที่เราทำร้ายตัวเองเพราะเราเสียใจ มีวันนึงเราร้องไห้ซึ่งเราก็รู้ตัวว่ามันเกิดจากจุดเล็กๆที่เราร้องแต่เราเอาหลายเรื่องมารวมกันเอาความเสียใจเอาความอ้างว้างมารวมกันทำให้เรารู้สึกเสียใจมากเรารู้สึกเราอยากร้องไห้เราให้ขาดใจเราอยู่คนเดียวเพราะว่าแฟนเราไปอยู่กับลูกที่ต่างจังหวัดไปทำงานเรารู้สึกว่าเราอยากจะไปอยู่กับแม่กับน้องกับย่าความรู้สึกเราอยากจะเดินไปเอามีดมาแทงตัวเองเราเดินวนไปวนมาอยู่ในบ้านคนเดียวเป็นสิบๆรอบเราเดินไปหลังบ้านเราเอาปลั๊กไฟที่สายไฟสีดำหนาๆแขวนกับราวเหล็กเรามือสั่น เราก็รู้สึกว่าเราเสียใจทำไมเราถึงทำแบบนี้แล้วเราก็เดินกลับเข้ามาในบ้านเราก็มานั่งหน้ารูปแม่น้องย่าแล้วเราก็นั่งร้องไห้เรารุ้สึกอยากจะร้องให้ใจมันขาด เราพยามพุดดึงสติตัวเองว่าให้หยุดร้องใจเย้นๆ เรากลัวตัวเองทำอะไรที่คิดไม่ถึงกลัวตัวเองขาดสติ เหมือนกำลังคุยกับตัวเอง เราไม่อยากออกไปไหนกับใคร เราอยากอยุ่คนเดียว แล้วเราอยากร้องไห้อยากซ้ำเติมความรุ้สึกตัวเองให้เสียใจทำร้ายตังเอง เอากรรไกรทิ่มหัว จนเป็นรูๆเลือดออก(แต่อาการอยากทำร้ายตัวเองเป็นมา2-3ปีหลังจากที่ครอบครัวเสีย)(อาการ ช่วงหลังๆ จะเป็นบ่อยเริ่มหนักขึ้นมาเกือบปี) #ไม่รู้ว่าใครจะอ่านแล้วเข้าใจเรามั่งถ้าใครเข้าใจเราขอคำปรึกษาหน่อย (เราอายุ27)
เราต้องการคำปรึกษา จากใครสักคน
เรามีลูก 1 คนเราคลอดลูกเราเลี้ยงลูกคนเดียวอยู่บ้านเราร้องไห้ทุกวันเพราะไม่มีใครช่วยเราเลี้ยงเราอยู่คนเดียวแฟนทำงานอยุ่คนละบ้านกับเราหลังจากนั้นลูกเราก็ไปอยู่กับแม่แฟนที่ต่างจังหวัดแล้วเราก็อยู่บ้านกับแฟน แฟนเราเป็นคนไม่เคยใส่ใจว่าเราจะรู้สึกยังไง บางทีเรื่องนิดหน่อยที่เราไม่ควรเสียใจเรากลับเห็นมันเป็นเรื่องใหญ่ที่เราจะต้องเสียใจที่สุด เราชอบคิดว่าเราตัวคนเดียวเราชอบพาตัวเองไปถึงจุดที่แย่ที่สุดหลายครั้งที่เราจะคิดสั้นหลายครั้งที่เราทำร้ายตัวเองเพราะเราเสียใจ มีวันนึงเราร้องไห้ซึ่งเราก็รู้ตัวว่ามันเกิดจากจุดเล็กๆที่เราร้องแต่เราเอาหลายเรื่องมารวมกันเอาความเสียใจเอาความอ้างว้างมารวมกันทำให้เรารู้สึกเสียใจมากเรารู้สึกเราอยากร้องไห้เราให้ขาดใจเราอยู่คนเดียวเพราะว่าแฟนเราไปอยู่กับลูกที่ต่างจังหวัดไปทำงานเรารู้สึกว่าเราอยากจะไปอยู่กับแม่กับน้องกับย่าความรู้สึกเราอยากจะเดินไปเอามีดมาแทงตัวเองเราเดินวนไปวนมาอยู่ในบ้านคนเดียวเป็นสิบๆรอบเราเดินไปหลังบ้านเราเอาปลั๊กไฟที่สายไฟสีดำหนาๆแขวนกับราวเหล็กเรามือสั่น เราก็รู้สึกว่าเราเสียใจทำไมเราถึงทำแบบนี้แล้วเราก็เดินกลับเข้ามาในบ้านเราก็มานั่งหน้ารูปแม่น้องย่าแล้วเราก็นั่งร้องไห้เรารุ้สึกอยากจะร้องให้ใจมันขาด เราพยามพุดดึงสติตัวเองว่าให้หยุดร้องใจเย้นๆ เรากลัวตัวเองทำอะไรที่คิดไม่ถึงกลัวตัวเองขาดสติ เหมือนกำลังคุยกับตัวเอง เราไม่อยากออกไปไหนกับใคร เราอยากอยุ่คนเดียว แล้วเราอยากร้องไห้อยากซ้ำเติมความรุ้สึกตัวเองให้เสียใจทำร้ายตังเอง เอากรรไกรทิ่มหัว จนเป็นรูๆเลือดออก(แต่อาการอยากทำร้ายตัวเองเป็นมา2-3ปีหลังจากที่ครอบครัวเสีย)(อาการ ช่วงหลังๆ จะเป็นบ่อยเริ่มหนักขึ้นมาเกือบปี) #ไม่รู้ว่าใครจะอ่านแล้วเข้าใจเรามั่งถ้าใครเข้าใจเราขอคำปรึกษาหน่อย (เราอายุ27)