“ สวัสดีครับผมตั้งกระทู้นี้ขึ้นเพื่ออยากจะรับรู้และอยากเข้าใจความรู้สึกของคนเป็นพ่อเป็นแม่เมื่อต้องห่างไกลจากลูก เริ่มเลยนะครับ ผมชื่อเอส อายุ22จะ23แล้วก็ใกล้จะจบปริญญาตรี(วิศวะไฟฟ้า)ครับ ความตั้งใจหลังเรียนจบคือไปเรียนภาษาญี่ปุ่นที่ประเทศญี่ปุ่นแล้วจะทำงานที่นั้นเลย ตอนแรกเลยผมตั้งใจจะเรียนภาษาที่ประเทศไทยนี่แหละแล้วก็ค่อยสมัครงานจากไทยไปญี่ปุ่น (ตอนนั้นยังไม่รู้ว่าจะทำงานที่ตัวเองจบมาหรืองานอื่น) แต่พอลองศึกษาข้อมูลหรือคอร์สต่างๆดูก็เห็นว่ามีคอร์สไปเรียนที่ญี่ปุ่นระยะยาวด้วยผมเลยคิดว่าถ้าผมไปเรียนภาษาต่อที่ญี่ปุ่นคงจะดีกว่าเพราะได้คุยกับเจ้าของภาษาจริงเจอของจริง ดีกว่าเรียนที่ไทยแล้วได้แค่พูดในห้องเรียน เหตุผลที่ผมอยากไปก็คือไปอยากออกไปใช้ชีวิต อยากออกไปเห็นโลกกว้าง ที่สำคัญผมอยากเติบโตขึ้นมากกว่านี้ ที่บอกว่าอยากโตขึ้นเพราะว่าผมเป็นลูกคนเดียวครับไม่ว่าผมอยากทำอะไรพ่อแม่จะคอยซัพพอร์ตคอยเตือนอยู่ห่างๆ ถ้าผมพลาดก็แก้ด้วยตัวผมเอง ครั้งนี้ก็เหมือนกันผมตัดสินใจแล้วว่าจะไปเรียนภาษาต่อที่ญี่ปุ่นแล้วก็ทำงานในสายงานวิศวะไฟฟ้าที่จบมาต่อที่นั้นเลย

     พอผมบอกแม่ไปว่าเรียนจบจะเรียนภาษาต่อนะแต่ไม่ได้เรียนที่ไทยไปเรียนที่นู้น แม่ก็บอกว่าเรียนที่ไทยไม่ได้รึไง ทำไมต้องไปเรียนที่นู้นเรียนปริญญาในจบก่อนเถอะ ตั้งแต่บอกไปตอนต้นปีผมก็ยังไม่ได้พูดเรื่องนี้อีกเลยตั้งใจว่าจะเรียนปริญญาให้จบแล้วลองไปใช้ชีวิตที่ต่างจังหวัดกับป้าช่วยกับทำสวนเริ่มเก็บเงินใช้เองโดยไม่ขอเงินแม่แล้วเพื่อให้แม่มั่นใจว่าตัวผมเริ่มกางปีกที่จะบินเองแล้ว

      ถึงจะบอกว่าเริ่มกางปีกบินแต่การจะไปที่ญี่ปุ่นของผมก็ยังต้องใช้เงินแม่อยู่ดี😅 แต่!!ครั้งนี้ผมไม่ได้ขอนะครับ ผมแค่จะยืม!!!!!เงินแม่ไปจ่ายค่าคอร์สเรียนแล้วผมจะใช้คืนครับเพราะผมไม่มีทุนมากพอที่จะจ่าย ส่วนค่ากินค่าอยู่ผมใช้เงินเก็บตัวเองแล้วระหว่างเรียนผมจะทํางานพาร์ทไทม์ด้วย ส่วนเรื่องเงินแม่ผมไม่มีหนี้สินใดๆที่เป็นเงินก้อนใหญ่ครับ

ขอบคุณนะครับที่อ่านมาจนถึงตอนนี้ ผมอยากเข้าใจความรู้สึกของพ่อแม่เมื่อลูกของตัวเองต้องไปอยู่ที่ไกลๆใช้ชีวิตคนเดียวในต่างประเทศ แล้วผมควรจะอธิบายเหตุผลในท่านเข้าใจยังไงดีครับ🙏🏼