ตอนเราเป็นเด็ก เราไม่กล้าที่จะกางปีก เรากลัวกลัวว่าเราจะไม่ปลอดภัย เพราะปีกที่อยู่ข้างๆตัว มันเหมือนโล่ที่คอยป้องกันเรา เราจึงไม่กล้าที่จะกางปีก พอถึงวันนึงที่เรากางปีกออก เรารู้สึกว่าเราได้วางโล่นั้นลง และพยายามจะทำในสิ่งใหม่ จนกระทั่งเรากางปีกได้ เรารู้สึกว่า โหยสุดยอดเลยเรากางปีกได้แล้ว และเมื่อเรากางปีกได้ เราจึงได้เรียนรู้ว่า มันคือจุดเริ่มต้น เราดีดตัวเองขึ้นจากพื้น พยายามขยับปีกขึ้นลง เราหล่นลงมา กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง เราเจ็บจนรู้สึกว่า เราจะไม่อยากทำอีก ไม่อยากพยายามอีก จนวันนึงเราก้าวข้ามความกลัวที่จะเจ็บ เราขยีบปีกให้เร็วขึ้น เราบินขึ้นสูงจากพื้นเพียงแค่เล็กน้อย เรารู้สึกว่า เห้ยเราทำได้ เราประสบความสำเร็จ แต่ใช่ มันเป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น เราพยายามกระพือปีกให้เร็วขึ้นเพื่อที่จะบินสูงขึ้น เรามองเห็นโลกที่เราอยู่กว้างขึ้น กว้างเกินกว่าที่เราจะคิดได้ เพราะตอนแรกเราอยู่ที่รังของเรา ที่ต้นไม้ต้นเล็กๆ ที่ไม่ได้สูงไปเท่าไหร่เมื่อเทียบกับต้นอื่นๆ ในขณะนั้นเอง ก็มีนักตัวใหญ่กว่าบินโฉบมา เรารีบลดความสูงของเราลง เราเห็นความน่ากลัวของโลกภายนอกมากขึ้น เราระวังตัวมากขึ้น เราหารังของเราไม่เจอ เราเจอสัตว์มากมาย สัตว์ที่เป็นมิตรกับเราสัตว์ที่พยายามทำร้ายเรา ทั้งๆที่ตอนแรกเราคิดว่าจะมีแต่นกที่อยู่ในโลกใบนี้ เราตัดสินใจรวบรวมความกล้า เราบินขึ้นอีกครั้ง ครั้งนี้เรารู้ว่าอะไรเป็นอะไร แต่อะไรหละ คือความสำเร็จของเรา ? ไม่ใช่ว่าเราเข้าใกล้ความสำเร็จแล้วเหรอ ? เปล่าเลย จริงๆแล้ว สิ่งที่เราได้ทั้งหมด ไม่ใช่ความสำเร็จ แต่กลับเป็นความพยายาม เราได้ลองทำอะไรที่เราไม่เคยทำ ได้เจออะไรใหม่ๆ อะไรที่เราไม่เคยรู้จัก ได้รู้ว่าจริงๆแล้ว โลกของเรามันไม่ได้มีแค่สิ่งที่เราอยู่ในตอนแรกเท่านั้น.. แล้วคุณหละ ? คุณได้เริ่มพยายามทำอะไรซั้กอย่างหรือยัง ?