ทุกคนล้วนบอกกับฉันว่า ถึงจะรักกันชอบกันแค่ไหนตอนนี้ยังไงซะก็ไม่มีทางได้คบกันหรอกยังไงก็ไม่มีทางได้อยู่ด้วยกัน แต่ฉันไม่เชื่อพวกเขา
เรื่องนี้เริ่มต้นเมื่อหลายเดือนก่อน ฉันได้รู้จักกับน้องสาวคนหนึ่งอายุห่างจากฉันถึงปีเธอชื่ออุ๊พวกเราเล่นเกมด้วยกัน จนกระทั่งวันหนึ่งอุ๊บอกว่ามีคนมาให้เล่นด้วย เป็นผู้ชาย 2 คน หนึ่งในนั้นคือผู้ชายที่ฉันกำลังจะเล่าถึงนะต่อไปนี้ ตั้งแต่ครั้งแรกที่ฉันได้ยินเสียงนั้นมันทำให้คิดถึงใครคนนึงที่ไม่รู้ว่าคือใครมันเป็นเสียงที่ไม่ได้ยินมานานแสนนาน ทุกครั้งที่เล่นเกมฉันจะคอยดูอยู่ตลอดว่า พี่เขาได้เล่นหรือเปล่า ทุกครั้งที่เรากำลังจะเล่นฉันก็จะถามทุกคนว่าพี่เขาไม่มาหรอพี่เขาไม่เล่นหรอ ฉันรู้สึกว่า น้ำเสียงของพี่เขา มันอบอุ่นมาก ทุกคำพูด เสียงนั้นมันคุ้นเคยมาก เหมือนกับว่า ฉันเคยได้ยินมันมาก่อนหน้านี้ และขาดหายกันไปนานแสนนาน ฉันไม่เคยเห็นแม้แต่หน้าพี่เขาด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่าหน้าตาเป็นยังไง แต่นี่เป็นครั้งแรก ที่ฉันรักเพราะไม่ใช่ที่เขาหน้าตาหล่อ ฉันเกือบถอดใจไปหลายครั้ง ว่าฉันจะไม่ชอบพี่เขาอีกแล้ว แต่ฉันก็ทำไม่ได้ ฉันรู้สึกว่าฉันผูกพันกับพี่เขามาก ทั้งๆที่ไม่เคยเจอกันสักครั้ง ไม่ว่าเขาจะเย็นชาใส่ฉันขนาดไหน ฉันก็ไม่เคยถอดใจได้สักที แต่ไม่ถึงเดือน ฉันก็ไปสารภาพรักกับพี่เขา แต่เขาก็ไม่ตอบอะไรเหมือนไม่ได้ยิน แต่ว่าตั้งแต่วันนั้น พี่เขาก็ทักมาบ่อยขึ้น คุยเยอะขึ้นแล้วในที่สุดพี่เขาก็บอกว่าพี่เขาชอบฉันเหมือนกัน พวกเราคุยกันทุกวัน โทรกันก่อนนอน เล่นเกมด้วยกัน แต่พี่เขาบอกว่า รออีก 6 ปีได้ไหม ขอเรียนจบก่อน เพราะเขากลัวว่าเขาจะทำให้ฉันลำบากเขากลัวว่าพ่อกับแม่ของฉันจะรับไม่ได้ถ้าเขาเรียนไม่จบเพราะฐานะของบ้านเราค่อนข้างต่างกัน ฉันตอบตกลง แต่ฉันไม่ต้องการเงินฉันไม่ได้ต้องการความสบาย ฉันไม่ได้ต้องการอะไรทั้งนั้นฉันต้องการแค่คุณที่เข้าใจฉัน และพร้อมอยู่ข้างๆฉัน แต่พอเริ่มเข้า 2 เดือน พี่เขาก็บอกว่าถ้าเปิดเทอมแล้วอาจจะไม่ได้โทรคุยกันอีก ถ้าว่างอาจจะได้ทักมาคุยกันบ้าง แล้วอยู่ๆไม่กี่วันต่อมา เขาก็เริ่มทำตัวเย็นชาใส่ฉัน แล้วยังชอบพูดจาอะไรแปลกๆว่า ถ้าเจอคนที่ดีกว่าก็ไปได้เลยนะ ไม่ต้องห่วงพี่ แต่เมื่อฉันถามว่าแล้วถ้าถึงวันนั้นพี่จะไม่เสียใจหรอเขาก็บอกว่าจะเสียใจทำไมเพราะว่าน้องไปเจอคนที่ดีกว่า ไหนจะยังตอบแชทน้อยลง แทบจะไม่ได้ทักหากันแทบจะไม่ได้คุยกัน แต่ทุกครั้งที่เราเล่นเกม หรือโทรเขาก็จะพูดปกติทุกอย่าง เหมือนทุกอย่างเป็นเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยน แล้วอีกไม่กี่วันนี้ก็จะถึงเวลาที่พี่เขาต้องเปิดเทอมแล้ว ฉันก็คงทำได้แค่รอ รอว่าเมื่อไหร่เราจะได้คุยกันอีก จนบางทีฉันยังกลัวเลยว่า เขาจะจริงจังกับฉันจริงหรือเปล่า ระหว่างหกปีนี้ เขาจะแอบมีใจให้ผู้หญิงคนอื่นหรือเปล่า ไม่ใช่ว่าไม่ไว้ใจ แต่ว่าฉันกลัวความผิดหวัง ฉันกลัวว่าฉันจะต้องเสียคนที่ฉันรักไป ฉันกลัวการมีความรักฉันไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันควรจะคิดยังไงแล้ว ฉันไม่สามารถรักใครได้อีกฉันพยายามแล้วพยายามเล่า แต่ทุกครั้งที่ฉันคุยกับใคร เสียงของพี่คนนั้นก็จะลอยเข้ามาในหัวของฉัน คำสัญญา 6 ปี มันก็จะประทับอยู่ในใจ ทุกครั้งที่ฉันฟังเสียงของพี่เขา มันเหมือนกับว่าฉันกำลังรออะไรบางอย่าง มันทำให้ฉันไปไหนไม่ได้จริงๆ ทำได้ก็แค่ นั่งนับวันเดือนปีรอว่าเมื่อไหร่จะได้เจอกัน
แค่อยากรู้ว่า เราควรที่จะรอ แล้วต่างคนต่างทำหน้าที่ 6 ปีค่อยมาเจอกัน หรือว่าเราควรจะต่างคนต่างไป
เรื่องนี้เริ่มต้นเมื่อหลายเดือนก่อน ฉันได้รู้จักกับน้องสาวคนหนึ่งอายุห่างจากฉันถึงปีเธอชื่ออุ๊พวกเราเล่นเกมด้วยกัน จนกระทั่งวันหนึ่งอุ๊บอกว่ามีคนมาให้เล่นด้วย เป็นผู้ชาย 2 คน หนึ่งในนั้นคือผู้ชายที่ฉันกำลังจะเล่าถึงนะต่อไปนี้ ตั้งแต่ครั้งแรกที่ฉันได้ยินเสียงนั้นมันทำให้คิดถึงใครคนนึงที่ไม่รู้ว่าคือใครมันเป็นเสียงที่ไม่ได้ยินมานานแสนนาน ทุกครั้งที่เล่นเกมฉันจะคอยดูอยู่ตลอดว่า พี่เขาได้เล่นหรือเปล่า ทุกครั้งที่เรากำลังจะเล่นฉันก็จะถามทุกคนว่าพี่เขาไม่มาหรอพี่เขาไม่เล่นหรอ ฉันรู้สึกว่า น้ำเสียงของพี่เขา มันอบอุ่นมาก ทุกคำพูด เสียงนั้นมันคุ้นเคยมาก เหมือนกับว่า ฉันเคยได้ยินมันมาก่อนหน้านี้ และขาดหายกันไปนานแสนนาน ฉันไม่เคยเห็นแม้แต่หน้าพี่เขาด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่าหน้าตาเป็นยังไง แต่นี่เป็นครั้งแรก ที่ฉันรักเพราะไม่ใช่ที่เขาหน้าตาหล่อ ฉันเกือบถอดใจไปหลายครั้ง ว่าฉันจะไม่ชอบพี่เขาอีกแล้ว แต่ฉันก็ทำไม่ได้ ฉันรู้สึกว่าฉันผูกพันกับพี่เขามาก ทั้งๆที่ไม่เคยเจอกันสักครั้ง ไม่ว่าเขาจะเย็นชาใส่ฉันขนาดไหน ฉันก็ไม่เคยถอดใจได้สักที แต่ไม่ถึงเดือน ฉันก็ไปสารภาพรักกับพี่เขา แต่เขาก็ไม่ตอบอะไรเหมือนไม่ได้ยิน แต่ว่าตั้งแต่วันนั้น พี่เขาก็ทักมาบ่อยขึ้น คุยเยอะขึ้นแล้วในที่สุดพี่เขาก็บอกว่าพี่เขาชอบฉันเหมือนกัน พวกเราคุยกันทุกวัน โทรกันก่อนนอน เล่นเกมด้วยกัน แต่พี่เขาบอกว่า รออีก 6 ปีได้ไหม ขอเรียนจบก่อน เพราะเขากลัวว่าเขาจะทำให้ฉันลำบากเขากลัวว่าพ่อกับแม่ของฉันจะรับไม่ได้ถ้าเขาเรียนไม่จบเพราะฐานะของบ้านเราค่อนข้างต่างกัน ฉันตอบตกลง แต่ฉันไม่ต้องการเงินฉันไม่ได้ต้องการความสบาย ฉันไม่ได้ต้องการอะไรทั้งนั้นฉันต้องการแค่คุณที่เข้าใจฉัน และพร้อมอยู่ข้างๆฉัน แต่พอเริ่มเข้า 2 เดือน พี่เขาก็บอกว่าถ้าเปิดเทอมแล้วอาจจะไม่ได้โทรคุยกันอีก ถ้าว่างอาจจะได้ทักมาคุยกันบ้าง แล้วอยู่ๆไม่กี่วันต่อมา เขาก็เริ่มทำตัวเย็นชาใส่ฉัน แล้วยังชอบพูดจาอะไรแปลกๆว่า ถ้าเจอคนที่ดีกว่าก็ไปได้เลยนะ ไม่ต้องห่วงพี่ แต่เมื่อฉันถามว่าแล้วถ้าถึงวันนั้นพี่จะไม่เสียใจหรอเขาก็บอกว่าจะเสียใจทำไมเพราะว่าน้องไปเจอคนที่ดีกว่า ไหนจะยังตอบแชทน้อยลง แทบจะไม่ได้ทักหากันแทบจะไม่ได้คุยกัน แต่ทุกครั้งที่เราเล่นเกม หรือโทรเขาก็จะพูดปกติทุกอย่าง เหมือนทุกอย่างเป็นเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยน แล้วอีกไม่กี่วันนี้ก็จะถึงเวลาที่พี่เขาต้องเปิดเทอมแล้ว ฉันก็คงทำได้แค่รอ รอว่าเมื่อไหร่เราจะได้คุยกันอีก จนบางทีฉันยังกลัวเลยว่า เขาจะจริงจังกับฉันจริงหรือเปล่า ระหว่างหกปีนี้ เขาจะแอบมีใจให้ผู้หญิงคนอื่นหรือเปล่า ไม่ใช่ว่าไม่ไว้ใจ แต่ว่าฉันกลัวความผิดหวัง ฉันกลัวว่าฉันจะต้องเสียคนที่ฉันรักไป ฉันกลัวการมีความรักฉันไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันควรจะคิดยังไงแล้ว ฉันไม่สามารถรักใครได้อีกฉันพยายามแล้วพยายามเล่า แต่ทุกครั้งที่ฉันคุยกับใคร เสียงของพี่คนนั้นก็จะลอยเข้ามาในหัวของฉัน คำสัญญา 6 ปี มันก็จะประทับอยู่ในใจ ทุกครั้งที่ฉันฟังเสียงของพี่เขา มันเหมือนกับว่าฉันกำลังรออะไรบางอย่าง มันทำให้ฉันไปไหนไม่ได้จริงๆ ทำได้ก็แค่ นั่งนับวันเดือนปีรอว่าเมื่อไหร่จะได้เจอกัน