55 ไม่ต้องง้างเรื่องความเชื่อนะครับ เพียงจะขอบอกเล่าประสาคนมีอายุ ที่ชอบเล่าเรื่องหลังๆ (กันลืม)

ก็ต้องเริ่มจากสมัยเด็ก ๆ ที่พ่อแม่ มีแต่เวลาทำงานไม่มีเวลาที่จะดูแลลูกหลายคนในเวลาพร้อมกัน คนที่โตหน่อยก็จะส่งไปเข้าโรงเรียนกินนอน (โรงเรียนประจำ) ความที่อยู่กันในหมู่เด็กก็มักจะมีเรื่องเล่าที่เกี่ยวกับผี แน่นอนว่ามักจะถูกปรุงแต่งกันว่านี่นั่นที่นี่มีผีดุ ทำเอาผมที่มักจะกลัวอยู่เป็นทุน ยิ่งเพิ่มความกลัวเข้าไปอีก โรงเรียนที่อยู่เป็นโรงเรียนต่างจังหวัด รอบข้างเป็นทุ่งนา กลางคืนก็จะเงียบงันเป็นพิเศษ

ตอนกลับจากโรงเรียน ก็จะบอกเล่าเรื่องต่างๆ ให้ยายฟัง ยายก็คงไปพูดเล่าให้กับตาอีกทอด ตาพอรู้ว่าหลานกลัวผีก็เลยให้พระกริ่งมาให้คล้องคอ พร้อมกับสอนว่าถ้ารู้สึกกลัวผี ให้หยิบพระกริ่งที่คอมาเขย่า เสียงของกริ่งในองค์พระจะทำให้ภูติผีไม่เข้าใกล้ ก็เลยเป็นพระที่ติดตัวมาจนโต แน่นอนครับว่ายังไม่เคยเจอผีสักที เลยไม่รู้ว่ามีอิทธิฤทธิ์ ปาฏิหาริย์ จริงหรือไม่ แต่ก็รู้สึกอุ่นใจว่ามีของดีคุ้มครอง

แต่ที่หยิบยกมาเล่าเพราะดูข่าวที่มีคนทะเลาะกันจนบาดเจ็บผู้ที่บาดเจ็บกำพระกริ่งไว้ในมือ “ศึกน้ำแข็งหลอด” บางพลี เคลียร์ไม่จบ ชักปืนยิงใส่กันเจ็บ 3 ราย