สวัสดีค่ะทุกคนคือเรามีเรื่องจะเล่าให้ฟังเราเป็นเด็กอายุ12ที่พ่อกับแม่อยากให้ทำงานตามในวงการดาราคะพ่อกับแม่เลยฝึกเราอย่างหนักและคอยซื้อของคอยดูแลและคอยหางานในเราได้เดินแบบในวันที่2พ.ค65คะเราตื่นเต้นมากที่ได้ไปงานแต่เราดันทำได้ๆม่ดีพอแล้วจากนั้นเราได้รางวันคือรางวันสมัครเร็วแต่พ่อกับแม่เราก็ไม่ได้ด่าหรือว่าอะไรหลังจากนั้นพ่อเราจะให้เราขึ้นเวทีที่2แต่ว่าตั่งแต่เราทำพลาดไปอยู่ๆเราก็มีความรู้สึกในใจว่าไม่อยากขึ้นแล้วไม่อยากทำแล้วเราเลยเอามาเล่าให้ลุงฟังหลังจากนั้นดรานั่งกินข้าวอยู่ซึ่งพ่อเราก็อยู่ด้วยแล้วลุงเราก็พูดเรื่องที่เราเล่าให้ลุงฟังหลังจากนั้นเราลุงพ่อก็ได้นั่งคุยกันเราได้แต่นั่งเงียบๆไม่กล้าเบะปากตอบคำถามที่พ่อถามจากนั้นน้ำตาเราก็ค่อยไหลพ่อเราถามว่าทำไมถึงไม่อยากขึ้นทำไมถึงไม่พูดกับพ่อตรงๆทำไมถึงเล่าในพ่อฟังเราได้แต่นั่งร้องไห้ไม่พูดไม่จาเเล้วพ่อเราก็พูดว่า"โอเคจะทำอะำรก็ทำไปกูไม่ยุ่งด้วยแล้ว"มันทำให้ใจเราแตกสลายไปทั้งใจเราพยามพูดไปว่าหนูทำได้หนูอยากทำโดยที่ในใจกัวคำที่พูดมันโต้แย้งกันมากเราแค่อยากทำอะไรให้พ่อเราบ้างพ่อเรารำบากมามากแล้วเราผู้ที่คิดไม่อยากให้พ่อเสียใจไม่อยากให้พ่อผิดหวังไม่อยากให้พ่อท้อกับในสิ่งที่พ่อมอบให้เราทำเราร้องไห้หนักมากได้แต่โทษตัวเองเราร้องไห้หลับตาและสติหลุดไปเลยลุงเราพยามเรียกเราพยามดึงสติเรากลับมาเราร้องไห้แล้วพูดกับลุงไปว่า"หนูแค่อยากให้พ่อภูมิใจในตัวหนู หนูไม่อยากให้พ่อเสียใจหนูแค่อยากทำอะไรให้พ่อบ้าง หนูพยามทำแล้ว แต่หนูกลับทำให้พ่อเสียใจ"เราร้องไห้หนักมากจากนั้นเราไปนั่งกอดหมาของเรามันกลับทำให้เราสบายใจขึ้นทำให้เราอบอุ่นขึ้นทำให้เราหยุดร้องให้หมาเรานั่งแล้วหัวห้มให้เรากอดเรารู้สึกว่าทำไมเฟมือนหมามันกำลังปลอบเราอยู่เรารู้สึกว่าทำไมหมามันเหมือนเข้าใจเราเหมือนมันมอบความอบอุ่บกำลังใจและทุกๆอย่างให้เราเลยเราไม่มีแรงจะสู้ต่อหรือทำต่อเลยตอนนี้มันท้อไปหมดทั้งหัวใจเลย เรารู้สึกว่าพอเราได้มาดูศิลปินที่เรารีกเขามาที่สุดเรารู้สึกอบอุ่นใจมากๆเลย เราอยากถามว่าทุกๆคนรู้สึกยังไงกัน
ท้อไม่มีแรงจะสู้ต่อ