วันนี้เราไปนั่งรอรถไฟฟ้าBTSที่สถานีตากสินมาคะ
ระหว่างรอเราก้ร้องไห้ไปรอรถไป ฟังเพลงปล่อยของพี่Popแล้วก้เศร้า อินมากกก555
เนื่องจากเพิ่งโดนสุภาพบุรุษท่านนึงทิ้งโดยไม่ทราบสาเหตุมา
เราเสียใจร้องไห้หนักมากกก เครียดมากก ร้องไห้มา2วันติดกัน รอรถก้ร้องไห้
อารมนั้นไม่สนใจคนและรถที่ขับผ่านไปมาข้างทางเลยคะ 555
จู่ๆก้มีคุณลุงใจดีเดินเข้ามาถามเราว่าร้องให้ทำไม เป็นอะไรลูก แล้วก็ยื่นทิชชู่มาให้เราซับน้ำตา
วินาทีนั้นซึ้งมากเลยคะ TTwTT รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนางเอก แล้วคุณลุงเป็นพระเอก ฮ่าๆๆ
คุณลุงน่ารักมากๆ พูดปลอบใจเราระหว่างที่รอรถไฟฟ้า เราไม่รู้ว่าคุณลุงจะได้เข้ามาอ่านไหม
หรือจะมีใครเอาไปบอกคุณลุงรึเปล่า ถ้าคุณลุงได้เข้ามาอ่าน...
อยากจะขอบคุณลุงมากๆนะคะ ที่ปลอบใจและนั่งคุยเป็นเพื่อนหนู แถมให้ทิชชู่มาซับน้ำตาอีก
เป็นเหตุการที่ประทับใจมากๆสำหรับเราเลยคะ วันนี้ทำให้เราคิดได้ พรุ่งนี้จะเลิกร้องไห้แล้วคะ ฮ่าๆๆๆ
ปล.ไม่ได้ถ่ายรูปคุณลุงไว้กลัวโดนดุ555 คุณลุงน่าจะอายุประมานหกสิบกว่าๆเจ็ดสิบ ถือไม้เท้า ผมขาวๆ ใส่เสื้อเชิ้ตลายตารางขาวเทา สวมกางเกงสเเลกสีดำ ถือบัตรแรบบิทสีม่วง นังไปเส้นบางหว้าคะ