ก่อนอื่นขอท้าวความเล่าให้ฟังก่อนนะคะว่า เราจบด้านจิตวิทยาพัฒนาการ (ซึ่งถ้าทำงานตรงสายคือต้องทำงานเกี่ยวกับการพัฒนาการของเด็กออทิสติกตามโรงพยาบาล โรงเรียน) แต่เราขอบงานด้านฝ่ายบุคคลมากกว่า จบมาก็เลยเน้นด้านนี้ โดยเรามีประสบการณ์ทำงานมา 12 ปี (มีประสบการณ์ด้านฝ่ายบุคคลมา 10 ปี อีก 2 ปีก็เคยทดลองทำงานเลขานักจิตวิทยาและผู้จัดการสาขาที่โลตัสexpressมาเพื่อค้นหาตัวเองค่ะ)
แต่แล้วเราก็รู้ว่าเราชอบงานด้านบุคคลนี่ล่ะ โดยงานบุคคลเราก็มีโอกาสทำงานในหลายส่วนงานทั้ง Operation ที่เป็นแนวๆ HRBP และมีโอกาสแตะๆ Stratrgy บ้าง และมีโอกาสทำงานในส่วน Specialist ด้วยคือการสรรหาบุคลากร แต่ก็ทำในตำแหน่งระดับเจ้าหน้าที่เท่านั้น เนื่องจากเราไม่ได้เปลี่ยนงานบ่อย ทำที่เดียวมา 8 ปีเพราะเห็นว่าเป็นบริษัทมหาชนที่มั่นคง เลยอยู่ใน comford zone ตลอด แต่เราก็พยายามเปลี่ยนไปทำ function นั่นนี่ในฝ่ายบุคคลให้ครบองค์ประกอบ แต่ก็ยังขาดประสบการณ์ด้านการทำส่วนเงินเดือน สวัสดิการ และการฝึกอบรม กลายเป็นว่า เรากลับมีเงินเดือนที่ under pay คือประสบการณ์เยอะ เงินเดือนน้อย โดยในขณะที่เราอยู่บริษัทเดิมมา 8 ปี แต่เงินเดือนอยู่ที่ 23,000 ทั้งที่ตลอด 8 ปีเราได้ผลประเมิน kpi อยู่ที่เกรด AและB มาตลอด
จนกระทั่ง ปีที่แล้ว มีบริษัทนึง โลเกชั่นอยู่ที่บ้านต่างจังหวัดหยิบยื่นโอกาสให้ทำในตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายบุคล ซึ่งถือว่าตำแหน่งก้าวกระโดดมาก และทางบริษัทใหม่เสนอเงินเดือนให้ 36,000 โดยต่อมาพอผ่านทดลองงาน ทาง CEO ปรับเงินเดือนให้ 20% เป็น 43,200 บาทซึ่งเรารู้สึกเราภูมิใจในตัวเองและรู้สึกโชคดีมาก แต่สุดท้ายพอเราทำไปได้แค่ 1 ปี กลับรู้สึกกดดันมากมาย ด้วยบริษัทเป็นประเภทกงสี มาเฟียเยอะ ผู้บริหารหลายคนหลายความคิด แค่คนในครอบครัวก็ตีกันเองแล้ว ทำให้เราทำต่อไม่ถูก เพราะงานเราต้อง report ceo โดยตรง งานที่เราทำก็เป็นในส่วนนโยบายเป็นหลัก แต่ประสบการณ์ที่ผ่านมาเราจะเน้นงานด้านหน้า operation มากกว่า และมีตำแหน่งแค่เจ้าหน้าที่ มันก็ไม่กดดันอะไรมาก แต่งานที่นี่ ความรับผิดชอบมากขึ้น แถมกดดันในแนวคิดที่ยังขัดแย้งกันของผู้บริหาร บริษัทก็บริหารแบบไม่มีระบบ เราจึงเริ่มไปต่อไม่ถูก เลยตัดสินใจยื่นใบลาออก เพราะพิจารณาว่า เราและบริษัทคงไม่แมทช์กัน
แต่สิ่งที่เรากลับมาเครียดคือ ตอนนี้เราอายุ 35 และเรายื่นใบสมัครไปหลายที่ ลองสัมภาษณ์ไปหลายที่ โดยเรามีประสบการณ์ทั้งหมด 12 ปี เงินเดือนเราคาดหวังแค่ 40,000 หรือหากจะต่อรองก็คุยกันได้ เพราะเราโสด ภาระมีแต่ค่าคอนโด จริงๆ 35,000 เราก็พอไหว แต่กลายเป็นว่า ผ่านมา 3 เดือนแล้ว เรายังหางานไม่ได้เลย และจากที่เราพิจารณา กลายเป็นว่า พอเราไปสมัครงานที่ตำแหน่งระดับหัวหน้างาน-ผู้ช่วย ก็กลายเป็นประสบการณ์เราเกินที่เค้ามองว่า พอไปสมัครตำแหน่งผู้จัดการ ก็กลายเป็นว่า เค้ามองว่า ประสบการณ์ที่ผ่านมา เรา hand on ด้านการ manage น้อยไป เวลาเค้าถามอะไรเชิงลึก เราก็ยังตอบได้ไม่โอเค ทำให้เราท้อใจมาก เงินเก็บก็จะหมดอยู่แล้ว
เราเลยตัดสินใจคุยกับแม่ แม่เราเลยจะให้เราเรียนต่อป.โท fulltime ด้านฝ่ายบุคคลโดยเฉพาะที่นิด้า เพราะเราก็มองว่า ด้วยคุณวุฒิวัยวุฒิเรา มันต้องถึงผู้จัดการแล้ว แต่เหมือนพื้นฐานเราก็ไม่แน่น เพราะเราจบไม่ตรงสายงาน เรียนอาจจะตอบโจทย์ก็ได้ โดยแม่เราเป็นผู้ออกค่าใช้จ่ายให้ทั้งค่าเรียนและค่ากินอยู่ ทำให้เรารู้สึกอึดอัดใจมาก เพราะตั้งแต่เราจบมา เราไม่เคยกวนแม่เลย แต่สถานการณ์ตอนนี้ ก็เป็นอย่างที่เราบอกไป แต่เรามีโอกาสได้คุยกับหัวหน้าเก่าเรา เค้าก็บอกว่า เรียนก็ดีแต่ไม่เรียนก็ได้ เพราะกว่าจะจบก็ 37 กลายเป็นว่า ออกมาก็จะหางานยากกว่าเดิม เพราะอายุเยอะ ทำให้เรารู้สึกสับสนอีก เลยอยากถามสมาชิกในนี้ว่า เราควรจะทำอย่างไรดี
ว่างงานตอนอายุ35สมัครงานไม่ได้สักที เรียนต่อป.โทดีมั้ย
แต่แล้วเราก็รู้ว่าเราชอบงานด้านบุคคลนี่ล่ะ โดยงานบุคคลเราก็มีโอกาสทำงานในหลายส่วนงานทั้ง Operation ที่เป็นแนวๆ HRBP และมีโอกาสแตะๆ Stratrgy บ้าง และมีโอกาสทำงานในส่วน Specialist ด้วยคือการสรรหาบุคลากร แต่ก็ทำในตำแหน่งระดับเจ้าหน้าที่เท่านั้น เนื่องจากเราไม่ได้เปลี่ยนงานบ่อย ทำที่เดียวมา 8 ปีเพราะเห็นว่าเป็นบริษัทมหาชนที่มั่นคง เลยอยู่ใน comford zone ตลอด แต่เราก็พยายามเปลี่ยนไปทำ function นั่นนี่ในฝ่ายบุคคลให้ครบองค์ประกอบ แต่ก็ยังขาดประสบการณ์ด้านการทำส่วนเงินเดือน สวัสดิการ และการฝึกอบรม กลายเป็นว่า เรากลับมีเงินเดือนที่ under pay คือประสบการณ์เยอะ เงินเดือนน้อย โดยในขณะที่เราอยู่บริษัทเดิมมา 8 ปี แต่เงินเดือนอยู่ที่ 23,000 ทั้งที่ตลอด 8 ปีเราได้ผลประเมิน kpi อยู่ที่เกรด AและB มาตลอด
จนกระทั่ง ปีที่แล้ว มีบริษัทนึง โลเกชั่นอยู่ที่บ้านต่างจังหวัดหยิบยื่นโอกาสให้ทำในตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายบุคล ซึ่งถือว่าตำแหน่งก้าวกระโดดมาก และทางบริษัทใหม่เสนอเงินเดือนให้ 36,000 โดยต่อมาพอผ่านทดลองงาน ทาง CEO ปรับเงินเดือนให้ 20% เป็น 43,200 บาทซึ่งเรารู้สึกเราภูมิใจในตัวเองและรู้สึกโชคดีมาก แต่สุดท้ายพอเราทำไปได้แค่ 1 ปี กลับรู้สึกกดดันมากมาย ด้วยบริษัทเป็นประเภทกงสี มาเฟียเยอะ ผู้บริหารหลายคนหลายความคิด แค่คนในครอบครัวก็ตีกันเองแล้ว ทำให้เราทำต่อไม่ถูก เพราะงานเราต้อง report ceo โดยตรง งานที่เราทำก็เป็นในส่วนนโยบายเป็นหลัก แต่ประสบการณ์ที่ผ่านมาเราจะเน้นงานด้านหน้า operation มากกว่า และมีตำแหน่งแค่เจ้าหน้าที่ มันก็ไม่กดดันอะไรมาก แต่งานที่นี่ ความรับผิดชอบมากขึ้น แถมกดดันในแนวคิดที่ยังขัดแย้งกันของผู้บริหาร บริษัทก็บริหารแบบไม่มีระบบ เราจึงเริ่มไปต่อไม่ถูก เลยตัดสินใจยื่นใบลาออก เพราะพิจารณาว่า เราและบริษัทคงไม่แมทช์กัน
แต่สิ่งที่เรากลับมาเครียดคือ ตอนนี้เราอายุ 35 และเรายื่นใบสมัครไปหลายที่ ลองสัมภาษณ์ไปหลายที่ โดยเรามีประสบการณ์ทั้งหมด 12 ปี เงินเดือนเราคาดหวังแค่ 40,000 หรือหากจะต่อรองก็คุยกันได้ เพราะเราโสด ภาระมีแต่ค่าคอนโด จริงๆ 35,000 เราก็พอไหว แต่กลายเป็นว่า ผ่านมา 3 เดือนแล้ว เรายังหางานไม่ได้เลย และจากที่เราพิจารณา กลายเป็นว่า พอเราไปสมัครงานที่ตำแหน่งระดับหัวหน้างาน-ผู้ช่วย ก็กลายเป็นประสบการณ์เราเกินที่เค้ามองว่า พอไปสมัครตำแหน่งผู้จัดการ ก็กลายเป็นว่า เค้ามองว่า ประสบการณ์ที่ผ่านมา เรา hand on ด้านการ manage น้อยไป เวลาเค้าถามอะไรเชิงลึก เราก็ยังตอบได้ไม่โอเค ทำให้เราท้อใจมาก เงินเก็บก็จะหมดอยู่แล้ว
เราเลยตัดสินใจคุยกับแม่ แม่เราเลยจะให้เราเรียนต่อป.โท fulltime ด้านฝ่ายบุคคลโดยเฉพาะที่นิด้า เพราะเราก็มองว่า ด้วยคุณวุฒิวัยวุฒิเรา มันต้องถึงผู้จัดการแล้ว แต่เหมือนพื้นฐานเราก็ไม่แน่น เพราะเราจบไม่ตรงสายงาน เรียนอาจจะตอบโจทย์ก็ได้ โดยแม่เราเป็นผู้ออกค่าใช้จ่ายให้ทั้งค่าเรียนและค่ากินอยู่ ทำให้เรารู้สึกอึดอัดใจมาก เพราะตั้งแต่เราจบมา เราไม่เคยกวนแม่เลย แต่สถานการณ์ตอนนี้ ก็เป็นอย่างที่เราบอกไป แต่เรามีโอกาสได้คุยกับหัวหน้าเก่าเรา เค้าก็บอกว่า เรียนก็ดีแต่ไม่เรียนก็ได้ เพราะกว่าจะจบก็ 37 กลายเป็นว่า ออกมาก็จะหางานยากกว่าเดิม เพราะอายุเยอะ ทำให้เรารู้สึกสับสนอีก เลยอยากถามสมาชิกในนี้ว่า เราควรจะทำอย่างไรดี