สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราอายุพึ่ง19 แล้วกำลังจะขึ้นปี2ที่มหาลัยต่างจังหวัดค่ะ
ตอนแรกเราอยากจะเข้ามหาลัยนี้มากและลงสมัคร10อันดับไปค่ะ(ที่เขาไว้จัดอันดับมหาลัยที่เราเลือกค่ะ)แต่เราดั้นนมาได้คณะสาขานี้ ชีวเคมีค่ะ
ตอนอยู่โรงเรียนเราไม่ชอบเรียนเคมีเลยแต่ชีวพอสนใจอยู่บ้างแต่ไม่ขนาดนั้นค่ะ และเราก็ยอมรับว่าเราจัดอันดับผิดด้วย
ต่อมาเราเรียนจบปี1 แล้วพอดูเกรด โอ้ว ไม่น่าไหวมั้ง ติดf ฟิสิกส์ด้วยค่ะซึ่งเราไม่ชอบเอามากๆๆและอนาคตก็จะมีเรียนด้วย เราจึงตัดสินใจคิดจะซิ่วไปเรียนมอใกล้บ้านค่ะ และอีกอย่างเรารู้ตัวว่าเราไม่ได้เต็มที่กับมันด้วย จะว่ายังไงดีเราก็ไม่สามารถเต็มที่กับสายนี้ได้จริงๆค่ะT~T จนเราบอกพ่อแม่เรื่องนี้ พ่อเราก็ไม่ว่าอะไรแถมแนะนำอีก ที่จริงเขาพอจะรู้อยู่แล้วว่าเราเรียนแนวนี้ไม่ได้หรอกค่ะฮือเขาบอกมา เขาบอกว่าเราดื้อรั้นเอง จริงค่ะ เราตอนนี้นู้สึกเสียใจมากที่ทำให้พ่อแม่เสียเงินเปล่าๆ เพราะความดื้อรั้นของเรา เรารู้ว่าเขาอาจจะเสียใจในส่วนลึกก็ได้ เรารู้สึกสึกว่าเขาห่วงเรามากๆค่ะ ละขอมาเล่าที่แม่ เราบอกแม่ แม่เราก็เสียใจค่ะ แต่ก็ให้มาเรียนที่นี่ เพราะเราบอก เราไม่น่าไหว ที่จริงเราไปดูตารางเรียนของปีถัดๆไปมาค่ะ ซึ่งเราไม่อยากเรียนเลยย ไม่มีความสุขสักนิดละตอนนี้เราร้องไห้มา4วันแล้วค่ะแบบปัญหามันรุมเร้าจริงๆ เครียดเรื่องเรียนด้วยละก็อนาคตด้วยค่ะ
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเรียน โตไปจะมีงานทำไหม เราจะทำได้หรือเปล่า เราจะหาเงินได้เยอะไหม เราจะมีเงินพาพ่อแม่ไปเที่ยวได้หรือเปล่า ละยิ่งมีเหตุการณ์ให้เราคิดค่ะว่าถ้าพ่อแม่เสียไปเราจะอยู่ยังไง เราเป็นลูกคนเดียวด้วยค่ะ เหมือนตั้งแต่เล็กจนโตเราอยู่กับพ่อแม่3คนตลอดมันทำให้เราผูกพันกับพ่อแม่มาก และพ่อค่ะ พ่อเราปกป้องเราตั้งแต่เด็กๆ เวลาเรามีปัญหาอะไร เพื่อนแกล้ง ใครรังแก พ่อเราจะเป็นฮีโร่ของเราตลอดค่ะ ฮืออตอนนี้ก็พิมพ์ไปร้องไห้ไป หายใจไม่ออกกก และเรื่องราวต่างๆนาๆค่ะ คือพ่อแม่รักเรามาก เรารู้ดีมากๆเลย จนล่าสุด แมวเราหายค่ะ เราร้องไห้วิ่งตามหาหลายซอยมากๆแต่ไม่เจอสักที จนพ่อเรากลับบ้านมาบอกว่าอย่าร้อง เค้าดุเราเลยแบบไม่ให้เราร้องค่ะแล้วบอกว่าเดี๋ยวแมวก็จะกลับมาเองอะไรทำนองนี้ คอยฟังเสียงหมาแถวบ้านไว้เผื่อมีอะไร
สักพักเราค่อยๆหายร้องแล้วมาเดินดูรอบๆอีกครั้ง เราเห็นพ่อขี่มอไซถามคนอื่นพอดีว่สเห็นแมวมั้ย เราแบบจะร้องไห้เลย ทำไมพ่อดีกับหนูขนาดนี้ แม่ก็ด้วยค่ะ ก่อนเข้าห้องนอนเราก็กอดแม่ไผร้องไห้ไปเพราะตอนนี้เราเครียดมากๆ แม่เราก็กอดปลอบให้กำลังใจ เขาอยากเห็นเรามีความมั่นคงประสบความเร็จในชีวิตค่ะ เขา2คนพยายามสร้างสิ่งดีๆและปูทางให้เราเผื่อวันไหนไม่มีง่นไม่อยากทำงานหางานไม่ได้ก็ให้มาทำธุรกิจที่บ้านที่เขาสร้างไว้ค่ะ อีกอย่างเรารู้ว่าพ่อแม่เราลำบากมาตลอด เขาพูดว่าไม่อยากให้เราต้องเจอแบบที่เขาเจอค่ะ เพราะตอนเด็กเขาออกจากบ้านมาเป็นเด็กวัดและเลี้ยงตัวเองค่ะ เขาสร้างด้วยตัวเองจริงๆ เรามองว่าพ่อเราเป็นคนสุดยอดมากค่ะ ใต่เต้ามามีงานดีๆมั่นคงทำได้ แล้วตอนนี้เราก็ยังไม่รู้จะทำยังไงค่ะ ยิ่งช่วงนี้ชอบคิดว่าพ่อแม่อายุมากขึ้นเรื่อยๆค่ะ อยากอยากอยู่กับเค้านานๆ คือหล่ยอย่างมากค่ะฮืออ
ต้องมีสักวันที่พ่อแม่จากไป แต่พ่อแม่ดีกับเรามากๆเลย ทำใจไม่ได้ค่ะ
ตอนแรกเราอยากจะเข้ามหาลัยนี้มากและลงสมัคร10อันดับไปค่ะ(ที่เขาไว้จัดอันดับมหาลัยที่เราเลือกค่ะ)แต่เราดั้นนมาได้คณะสาขานี้ ชีวเคมีค่ะ
ตอนอยู่โรงเรียนเราไม่ชอบเรียนเคมีเลยแต่ชีวพอสนใจอยู่บ้างแต่ไม่ขนาดนั้นค่ะ และเราก็ยอมรับว่าเราจัดอันดับผิดด้วย
ต่อมาเราเรียนจบปี1 แล้วพอดูเกรด โอ้ว ไม่น่าไหวมั้ง ติดf ฟิสิกส์ด้วยค่ะซึ่งเราไม่ชอบเอามากๆๆและอนาคตก็จะมีเรียนด้วย เราจึงตัดสินใจคิดจะซิ่วไปเรียนมอใกล้บ้านค่ะ และอีกอย่างเรารู้ตัวว่าเราไม่ได้เต็มที่กับมันด้วย จะว่ายังไงดีเราก็ไม่สามารถเต็มที่กับสายนี้ได้จริงๆค่ะT~T จนเราบอกพ่อแม่เรื่องนี้ พ่อเราก็ไม่ว่าอะไรแถมแนะนำอีก ที่จริงเขาพอจะรู้อยู่แล้วว่าเราเรียนแนวนี้ไม่ได้หรอกค่ะฮือเขาบอกมา เขาบอกว่าเราดื้อรั้นเอง จริงค่ะ เราตอนนี้นู้สึกเสียใจมากที่ทำให้พ่อแม่เสียเงินเปล่าๆ เพราะความดื้อรั้นของเรา เรารู้ว่าเขาอาจจะเสียใจในส่วนลึกก็ได้ เรารู้สึกสึกว่าเขาห่วงเรามากๆค่ะ ละขอมาเล่าที่แม่ เราบอกแม่ แม่เราก็เสียใจค่ะ แต่ก็ให้มาเรียนที่นี่ เพราะเราบอก เราไม่น่าไหว ที่จริงเราไปดูตารางเรียนของปีถัดๆไปมาค่ะ ซึ่งเราไม่อยากเรียนเลยย ไม่มีความสุขสักนิดละตอนนี้เราร้องไห้มา4วันแล้วค่ะแบบปัญหามันรุมเร้าจริงๆ เครียดเรื่องเรียนด้วยละก็อนาคตด้วยค่ะ
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเรียน โตไปจะมีงานทำไหม เราจะทำได้หรือเปล่า เราจะหาเงินได้เยอะไหม เราจะมีเงินพาพ่อแม่ไปเที่ยวได้หรือเปล่า ละยิ่งมีเหตุการณ์ให้เราคิดค่ะว่าถ้าพ่อแม่เสียไปเราจะอยู่ยังไง เราเป็นลูกคนเดียวด้วยค่ะ เหมือนตั้งแต่เล็กจนโตเราอยู่กับพ่อแม่3คนตลอดมันทำให้เราผูกพันกับพ่อแม่มาก และพ่อค่ะ พ่อเราปกป้องเราตั้งแต่เด็กๆ เวลาเรามีปัญหาอะไร เพื่อนแกล้ง ใครรังแก พ่อเราจะเป็นฮีโร่ของเราตลอดค่ะ ฮืออตอนนี้ก็พิมพ์ไปร้องไห้ไป หายใจไม่ออกกก และเรื่องราวต่างๆนาๆค่ะ คือพ่อแม่รักเรามาก เรารู้ดีมากๆเลย จนล่าสุด แมวเราหายค่ะ เราร้องไห้วิ่งตามหาหลายซอยมากๆแต่ไม่เจอสักที จนพ่อเรากลับบ้านมาบอกว่าอย่าร้อง เค้าดุเราเลยแบบไม่ให้เราร้องค่ะแล้วบอกว่าเดี๋ยวแมวก็จะกลับมาเองอะไรทำนองนี้ คอยฟังเสียงหมาแถวบ้านไว้เผื่อมีอะไร
สักพักเราค่อยๆหายร้องแล้วมาเดินดูรอบๆอีกครั้ง เราเห็นพ่อขี่มอไซถามคนอื่นพอดีว่สเห็นแมวมั้ย เราแบบจะร้องไห้เลย ทำไมพ่อดีกับหนูขนาดนี้ แม่ก็ด้วยค่ะ ก่อนเข้าห้องนอนเราก็กอดแม่ไผร้องไห้ไปเพราะตอนนี้เราเครียดมากๆ แม่เราก็กอดปลอบให้กำลังใจ เขาอยากเห็นเรามีความมั่นคงประสบความเร็จในชีวิตค่ะ เขา2คนพยายามสร้างสิ่งดีๆและปูทางให้เราเผื่อวันไหนไม่มีง่นไม่อยากทำงานหางานไม่ได้ก็ให้มาทำธุรกิจที่บ้านที่เขาสร้างไว้ค่ะ อีกอย่างเรารู้ว่าพ่อแม่เราลำบากมาตลอด เขาพูดว่าไม่อยากให้เราต้องเจอแบบที่เขาเจอค่ะ เพราะตอนเด็กเขาออกจากบ้านมาเป็นเด็กวัดและเลี้ยงตัวเองค่ะ เขาสร้างด้วยตัวเองจริงๆ เรามองว่าพ่อเราเป็นคนสุดยอดมากค่ะ ใต่เต้ามามีงานดีๆมั่นคงทำได้ แล้วตอนนี้เราก็ยังไม่รู้จะทำยังไงค่ะ ยิ่งช่วงนี้ชอบคิดว่าพ่อแม่อายุมากขึ้นเรื่อยๆค่ะ อยากอยากอยู่กับเค้านานๆ คือหล่ยอย่างมากค่ะฮืออ