ตามหัวข้อเลยค่ะ เราอยากรู้ว่าเรายังปกติอยู่รึเปล่า
คือเรื่องมีอยู่ว่าเวลาเราอยู่คนเดียวเราชอบจินนาการสิ่งที่อยู่เกินเอื้อมมือเรามากก ก.ไก่ ล้านตัวเลยค่ะ
จินตนาการสิ่งที่เป็นไปไม่ได้บ้างล่ะ จิตนาการสิ่งที่เป็นไปได้แต่ในโลกความจริงมีน้อยหรือเยอะแต่ถ้าเป็นเราในโลกความจริงคงไม่มีโอกาสได้ทำหรือได้เป็นบ้างล่ะ แล้วบางทีก็แยกจินตนาการกับโลกความจริงไม่ออก บางทีก็รู้สึกไม่อยากเกิดมาหรือมีชีวิตอยู่พอลืมตาขึ้นมาแล้วเห็นว่าเมื่อกี้มันคือจินตนาการส่วนนี่คือโลกความจริงมันก็จะรู้สึกเศร้าๆ บางทีก็ร้องไห้เฉยเลย * อันนี้อาจจะดูปัญญาอ่อนไปหน่อยนะคะ *
อาจจะมีบางคำที่พิมพ์ผิดนะคะ มั้ง..