ผมไม่แน่ใจเหมือนกันว่าอาการเป็นยังไงเอาเป็นว่าย้อนไปวัยเด็กผมเลยละกัน
ช่วง 5-6ขวบ คือผมเป็นคนที่พ่อแม่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน ผมอยู่กับพ่อแล้วพ่อก็จะไปทำงานบ่อย ผมก็จะอยู่คนเดียว อยู่โรงเรียน พ่อก็มารับช้าผมต้องรอพ่ออยู่คนเดียวที่โรงเรียน ตอนอยู่บ้าน พ่อทำงานกลับดึกผมก็นอนอยู่บ้านคนเดียว ซึ่งไม่ได้มีรายละเอียดสำคัญมากแต่ผมคิดว่ามีส่วนอยู่บ้าง เพราะจำได้ช่วงหนึ่ง(เลย5-6ขวบมาแล้วแต่จำไม่ได้ตอนไหน)เพื่อนถามว่า อยู่คนเดียวได้ยังไงไม่เหงาหรอ ผมตอบไปว่าไม่หลอก "ผมมีเพื่อนเป็นตัวเอง" แล้วก็แบบสมมุติตัวเองขึ้นมาใหม่แบบตลกๆกับเพื่อนอะ คือผมคิดย้อนกลับไปก็รู้สึกแปลกๆละ คือตลอดชีวิตที่ผ่านมาผมชอบคิดกับตัวเองเป็นเรื่องราวต่างที่ผมสมบทบาทหรือสมมุติขึ้นจิตนาการมันในหัวและเล่าให้ตัวเองฟังในหัว จิตนาการว่าผมคุยแบบนี้กับคนนั้นและคิดไม่หยุด จินตนาการว่าผมกำลังทำบางสิ่งบางอย่างและถ่ายทอดให้ตัวเองฝังในความคิด คือมันคล้ายคิดมาก ผมไม่รู้อาการคิดมากเป็นยังไงอาจจะหมายถึงหมกมุ่นกับเรื่องอะไรบ้างเรื่องมากๆ จนเก็บมาคิดมาก แต่บ้างครั้งของผมมันไม่จำเป็นต้องหมกมุ่น มันคิด มันจำลองในหัว บ้างครั้งก็เปลี่ยนเรื่องหรือบทบาทกระทันหัน แล้วคอนเซ็ปต์เดิมคือ เล่าให้ตัวเองฟัง มันเหมือนคุยกับตัวเองตลอดเวลา คล้ายยูทูปเบอร์ที่คุยกับผู้ชม ซึ่งมันจะมาเมื่อผม อยู่คนเดียวนานๆ อาการแบบนี้จะมีโอกาสเกิดขึ้นแบบรู้สึกได้เลย แบบเห้ยไม่ใช่ละผมคุยกับใครอยู่วะ มันอาจจะเป็นอาการเหงาหรือป่าวผมไม่แน่ใจ หรือผมอยากถ่ายทอดตัวเองให้ใครรู้แต่ทำไม่ได้ ได้แต่ถ่ายทอดให้ตัวเองฟังผมก็ไม่แน่ใจ ผมคิดว่ามันอาจจะเป็นเรื่องปกติ บางทีมันแค่เป็นการคิดในใจ ผมไม่รู้คนอื่นคิดในใจเป็นยังไงแต่ผมรู้สึกว่าผมคิดบ่อยเกินไป ผมไม่สามารถทำให้หัวว่างป่าวได้ ไม่สามารถไม่คิดอะไรได้ ผมเคยเจอว่า มีคนที่คิดตลอดเวลากับคิดไม่คิดก็ได้อยู่ ผมคิดว่าอาจจะเป็นเรื่องปกติแต่เพื่อความสบายใจขอถามไว้ก่อนขอบคุณครับที่อ่านจบ