เป็นซึมเศร้ามา13ปีแล้ว เรามีลุงเป็นหมอเราเรียนไม่จบป.ตรีเพราะเครียดเรียน เครียดหลายๆเรื่องพอเราปรึกษาลุง ลุงก็ให้คำตอบมาว่าสู้สิเรียนกี่ปีก็ได้ลุงไม่ว่า แต่สำหรับเรา เราไม่ไหวแล้วเราเหนื่อยเราเครียดอยู่ตลอดเวลาไม่เคยทำตามความฝันที่ตัวเองตั้งเป้าไว้ ถ้าให้ย้อนกลับไป สาเหตุมันก็คือพี่เราได้ทุกอย่างที่มันอยากเรียนอะไรที่มันอยากได้มันก็ได้ พี่เรามันไม่เคยพูดดีใส่แม่ ใส่ครอบครัวใส่ญาติเลย พอไปเรียนต่างประเทศ แม่ก็เอาทองไปจำนำส่งเงินให้พี่เรา แต่พอถึงเราจะจบม.6เราได้สิทธิ​ทุนมอในกรุงเทพ2ที่ แต่คำตอบที่ได้มากลับไม่ได้ไม่ให้เรียนไม่มีเงินส่งให้เรียน(เราเป็นซึมเศร้าตั้งแต่ม.4)​และเค้าไม่ยอมให้เราออกไปทำงานพิเศษ งานขายออนไลน์​ก็ไม่ให้ทำ สุดท้ายได้เรียนแค่ปวส. แต่ในช่วงปวส.ก็มีแต่เรื่อง เรื่องที่ไม่ใช่ของเราเป็นเรื่องของพี่สาว เรารู้สึกเหมือนเป็นถังขยะมีแต่คนพูดถึงคนอื่นเป็นที่ระบาย​อารมณ์​ มันก็อึดอัดนะทำเหมือนเราเป็นพิราบสื่อสารคอยส่งข่าว พอเรียนจบปวส.ก็ต่อตรีแต่ก็ไม่จบตามรุ่นเรียนมาหลายปีก็ไม่จบเรียนไม่รู้เรื่อง เครียดมากถึงมากที่สุด เคยคิดสั้นก็เคยมาแล้ว ล่าสุดก็คุยกับลุงว่าไม่ไหวแล้วเหนื่อยไม่อยากเรียน คำตอบที่ได้มาคือสู้สิจะมาร้องไห้ทำไมเข้มแข็งไว้ ร้องทำไมโทรมานี่ต้องร้องไห้ตลอดเลยใช่มั้ยแล้ววางสาย เรารู้สึกว่าเหมือนเราไม่มีใครที่ไว้ใจคอยซัพพอร์ตเราเลย (เรามาคิดๆดูหรือเรื่องๆที่ผ่านๆมามันอาจทำให้เราเป็นแบบนี้รึเปล่า)
แม่เราทำร้ายต่อยเราก็มีนะ