สวัสดีค่ะขอเกริ่นก่อนที่บ้านเรามีกันอยู่3คน คือแม่ น้องเรา แล้วก็ตัวเรา แม่กับน้องเราจะสนิทกันมากกว่าเรา จะแสดงความรักกันบ่อยครั้งจนเรารู้สึกห่างๆกับคนในครอบครัวค่ะ เพราะส่วนใหญ่เรากับแม่ไม่ค่อยแสดงความรักต่อกัน แม่ให้เหตุผลว่าเดี๋ยวน้องจะน้อยใจ เราก็เข้าใจตรงนั้นค่ะไม่ได้อะไร เริ่มเรื่องคือนานมาแล้วเราเคยทะเลาะกับแม่ครั้งนึง ตอนนั้นคือเรามีไปถ่ายงานกับเพื่อนมันเป็นช่วงโควิดนะคะ เหมือนแม่ไม่เชื่อเรา อยู่ๆเขาก็พูดขึ้นมาว่า ก่อนหน้านั้นคุยกันปกติเลยนะคะ ซึ่งเรางงมากว่าทำไมอยู่ๆพูดแบบนั้นออกมา เราก็ถามเขา ตอนนั้นคือเราโกรธมากและไม่เข้าใจ ก็เลยมีปากเสียงกันเราก็เลยบอกแม่ว่าไปถ่ายจริงๆจนเขาก็เหมือนเข้าใจแต่ก่อนจะจบเขาก็ด่าเราเราก็เลยพูดว่า ให้แม่ขอโทษเราหน่อยก็ได้คือในใจเราก็เสียใจค่ะ เขาก็พูดกลับมาว่าทำไมกูต้องขอโทษ กูเป็นแม่นะ แล้วก็มีปากเสียงหนักกว่าเดิมจนเขาเหมือนจะตบเรา หลังจากที่ทะเลาะเสร็จ เขาไม่คุยกับเราเลยค่ะ ทำเหมือนเราเป็นอากาศ แล้วก็จะพูดแซะเราพูดประชด มีครั้งนึงเราอยู่ข้างบน แล้วเขาอยู่กับน้องพอดี แล้วเหมือนเรากำลังจะคุยอะไรกับน้องซักอย่าง เขาก็พูดขึ้นมาว่า อย่าไปคุยกับเขาเขาสูงส่งหรืออะไรสักอย่างนี่แหละค่ะ อารมณ์ประมาณแซะเรา แล้วเวลาที่เราลงไปข้างล่างถ้าเขาทำอะไรอยู่ เช่นล้างจานหรือวางของ เขาจะทำเป็นเสียงดังไม่พอใจ เป็นอยู่แบบนี้2-3 วัน เราจิตตกมากค่ะ ตอนนั้นคุยกับแฟนว่าอยากตายเลยเพราะก่อนหน้านั้นก็มีเหตุการณ์แบบนึ้อยู่บ่อยๆ สุดท้ายเขาเรียกเราไปคุยค่ะ บอกว่าเลี้ยงเราไม่ไหว จะส่งเราไปอยู่บ้านอาม่า ตอนนั้นก็คือเราขอร้องเขา แล้วก็ขอโทษเรากราบเขาเลยค่ะ ทั้งๆที่เหตุการณ์นี้เราไม่ได้เป็นคนเริ่มเลย แล้วมันก็จบไปแบบนั้นค่ะ แล้วก็มีเหตุการณ์ทะเลาะกันอยู่เรื่อยๆ จนเมื่อมีนาคมที่ผ่านมา เรากลับมาจาก ตจวค่ะ เราไปกับเพื่อน พอกลับมาเราก็รีบเคลียร์ของทำทุกอย่างแช่ผ้าให้เรียบร้อย เผื่อที่จะได้เลี่ยงทะเลาะกัน เราจำไม่ได้ว่าทะเลาะกันเรื่องอะไร แต่มันจบแบบเดิมค่ะ คือเขาเลือกที่จะเมินเรา ทำให้เรารู้สึกเป็นอากาศ คุยกับน้องเสียดังๆ แบบพูดจาดีๆกัน บอกรักกัน ทำอะไรเสียงดังวางของกระแทก ตอนนั้นเรารู้สึกทนไม่ไหวแล้ว อยากตายมากๆค่ะ 
คืนนั้นเราร้องไห้ทั้งคืน ไม่ได้นอนเลยค่ะ จนเช้ามาเราตาบวมมาก ตอนตื่นมาเรารู้สึกไม่สบายเลยไปขอยาเขา เขาก็ถามเราเลยอธิบายไปตรงๆ ว่าถ้าทะเลาะกันพูดกันดีๆได้ไหม ทำไมแม่ชอบทำเหมือนเราเป็นอากาศ เขาก็ถามว่าแค่นี้อะนะ ตอนนั้นคือสำหรับเรามันไม่แค่เลย เราเลยบอกว่าแม่ลองมาโดนดูไหม แม่ลองมาเป็นเราดูไหม หลังจากนั้นก็เหมือนจะดีขึ้นจนเมื่อวันนี้เลยค่ะช่วงเย็นเราหลับไป เหมือนเราลืมเอาผ้าไปตาก พอตื่นมามันเป็นช่วงดึกพอดี เขาไม่ได้พูดอะไรค่ะ เราก็ทำงานบ้านเก็บผ้าของเรา แต่เขาเงียบค่ะ ไม่คุยกับเรา ตอนเราเดินไปจะเก็บผ้าเขายืนอยู่เขาก็หลบแบบเหมือนรังเกียจเราคือหันทั้งตัวค่ะหันหน้าหนีเลย ตอนเราลงไปเจอเขาเขาก็ทำหน้าเหวี่ยงๆ ซึ่งเรางงมากว่าเรื่องที่เราลืมตากผ้าทำให้เขาต้อง เมินเราขนาดนี้เลยหรอ จนตอนนี้เขาก็ยังไม่คุยกับเราสักคำค่ะ พูดคุยกับน้องปกติ คุยกันดีมาก ส่วนเราก็นั่งฟังที่เขาคุยกัน ทุกคนว่าเราควรทำยังไงดีคะ เราเหนื่อยมากๆเลย (เราเคยคุยกับเขาเรื่องให้เขาพาไปหาหมอซึมเศร้าอยู่หลายครั้งค่ะ แต่เขาปฏิเสธเราทุกครั้ง  เขาบอกว่าเราเป็นโรคจิตหรอ เป็นบ้าหรอ อยากเป็นหรอ เราเคยให้เหตุผลเขานะคะว่าเราไม่ได้อยากเป็นแต่อาการมันเสี่ยงเป็น เขาก็ไม่ยอมฟังค่ะ )