เราพึ่งมีลูกคนแรกใจนีงก็อจากเลี้ยงเอง เเต่ก็ต้องทำงานหาเงิน
หลังจากลาคลอดครบ3 เดือนกลับมาทำงานต่อ รู้สึกคิดถึงลูกมาก
เราฝากให้แม่เลี้ยงให้ที่ ตจว.ซึ่งแม่เราห่างหายจากการเลี้ยงเด็กมานาน
จนกระทั่งลูกได้ประมาณ1ขวบ8เดือน เริ่มเห็นการกระทำและคำพูดที่ไม่ร่อยดีนัก
แน่นอน ว่าปู่ย่าตายายเลี้ยงหล่นตามใจ ไม่เคยสอน เลี้ยงดูเฉยๆ ดุด่าว่าสารพัด
เช่น เด็กติดเล่น เล่นทั้งวัน พอถึงเวลานอนกลางวันไม่นอน แกก็จะบ่นใส่หลาน
ว่า..เด็กอะไรนอนก็ยาก อาบน้ำก็ยาก ดื้อด้าน แม่เราเป็นคนใจร้อนเเละวันนั้นดู
ผ่านกล้องสติหลุดอาบน้ำเสร็จบังคับหลานใส่เสื้อกันหนาว หลานไม่อยากใส่
บังคับจนเด็กชักดิ้นชักงอก็ยังไม่หยุดดุด่าต่างๆ ใส่เด็กเเละอีกหลายการกระทำ
ที่เราดูเห็นในกล้องวงจร พูดขึ้นมาเหมือนติดคุกไปไหนก็ไม่ได้อยู่แต่กับเด็ก
และอีกหลายคำพูดแทงใจเรา เราจึงอดทนจนสุดขีดเลยตัดสินใจลาออกจากงาน
มาเลี้ยงลูกเองดีกว่า เราจะพาลูกไปอยู่ด้วย อยู่ไปก็สงสารลูกที่ต้องเจอคำพูกกระเเทก
-ดันของยายเเท้ๆ เรากับเเมีก็ไม่ค่อยลงลอยกันเท่าไร
เราลาออกจากงานมาอยู่กะลูกได้1 เดือน อีกนานไมกว่าลูดจะคุ้นเคยกะเรา
ทำทุกทางให้เค้าไว้ใจจะได้พาไปอยู่ด้วย3 คนพ่อเเม่ลูก จะได้สอนเเละตักเตือนได้บ้าง
อดทนอีกนานเท่าไรกว่าลูกจะตืดเราบ้าง เราตัดสินใจผิดเอง ที่ไม่เลี้ยงเองเเต่แรก 
สงสารสภาพจิตใจลูดมืกตอนนี่คงฝังใจอะไรหลายๆ อย่าง