ขอเล่าก่อนว่าเรากับสามีทำงานประจำทั้งคู่ มีรายได้เลี้ยงครอบครัวได้
เราลางานได้ 3 เดือน ตามระบบประกันสังคม ส่วนสามีลาได้สั้นๆตอนคลอด
เราอาศัยอยู่ที่คอนโดในกรุงเทพกับสามี 2 คน ซึ่งเดิมเป็นคอนโดของแม่เรายกให้อยู่หลังแต่งงาน
พ่อแม่เรา และพ่อแม่สามีเป็นคนกรุงเทพทั้งคู่

เรื่องมีอยู่ว่าหลังจากแต่งงานมา 3 ปี เราก็ตั้งครรภ์
ลูกของเราเป็นหลานคนแรกของทั้งสองฝั่ง เพราะฉะนั้นทุกคนตื่นเต้นดีใจกันมาก

แม่สามีอยากให้เราเอาลูกไปเลี้ยงบ้านเค้าตั้งแต่หลังคลอด และฝากเค้าเลี้ยงหลังเรากลับไปทำงาน
โดยที่ให้เราขับรถไปกลับที่ทำงาน ซึ่งไกลจากที่ทำงานเราใช้เวลาเดินทาง 45 นาที-1ชม
(แม่สามีมีประสบการณ์ลางานได้น้อยเช่นกัน ซึ่งช่วงนั้นเหนื่อยมาก ต้องจ้างพี่เลี้ยง เค้าเลยยิ่งเป็นห่วง)

เราเองก็อยากเลี้ยงลูกเอง อยากอยู่บ้านของตัวเองก็คือคอนโด
โดยมีแม่เรามาช่วยดูแบบไปกลับเป็นบางวัน
หลังครบกำหนดลาคลอด ต้องกลับไปทำงาน เราวางแผนพาลูกไปฝากศูนย์ของรพ
ซึ่งเราทำงานในรพ อยู่แล้ว แอบไปส่องลูกได้ตลอดเวลา
(เป็นศูนย์ที่ผ่านมาตรฐาน มีจำนวนพี่เลี้ยงต่อเด็กถูกต้อง มีครูปฐมวัย พยาบาล)
ก็คือ ไม่อยากเดินทางไกล เพราะคอนโดอยู่ใกล้ที่ทำงาน ห่างกัน 1 กิโล
อยากมีเวลาอยู่กับลูกมากๆ

อารมณ์หวงลูกแหละ อยากเลี้ยงลูกตามแนวทางของเรา ก็คือคิดว่าแม่สามีมีความสามารถในการเลี้ยงดูเด็กนะ เพราะสามีและพี่น้องก็โตมาได้ดี แต่ไม่รู้ว่าแนวทางของเค้ากับของเราจะตรงกันไหม ไม่อยากมีปัญหากัน เราให้แม่เราช่วยเลี้ยงเพราะเราคุยได้ ขอให้อ่านหนังสือเลี้ยงลูกเล่มเดียวกับเราได้ แต่กับแม่สามีเราไม่รู้เลยว่าเค้ามีความเข้าใจในการเลี้ยงเด็กแค่ไหน มีแนวคิดทัศนคติในการเลี้ยงอย่างไร

ซึ่งแน่นอนว่า แม่สามีเราผิดหวังอย่างแรง เรียกสามีเราไปคุยตอนที่เราไม่อยู่ สามีก็แบ่งรับแบ่งสู้ ลำบากใจ

เราไม่ได้กีดกันไม่ให้ลูกไปเจอปู่ย่านะ เราตั้งใจว่าจะพาเข้าไปอย่างน้อยเดือนละ 2 ครั้งในวันหยุด แต่อาจจะต้องรอโตหน่อยพ้นเดือนแรกวุ่นๆไปก่อน และไม่ได้ห้ามไม่ให้เค้ามาหาที่คอนโด อยากมาก็คือมาได้เลย

เราผิดไหม จะตัดสินใจเลี้ยงลูกเอง