ตื่นตอนเช้าในวันที่เงียบสงบ เห็นวันเวลาผ่านไปก็เริ่มสลดใช้ชีวิตมืดมนอยู่ข้างในหมกควันฉันถามตัวเองเป็นใครกันในแต่ละวัน  แต่ฉันไม่เคยตอบมัน วันวานที่เคยมี ฉันไม่เคยดี ขอโทษตัวเองทุกครั้งกับสวรรค์ที่เคยมี รู้ไหมว่าฉันอ้อนวอนต่อพระเจ้าให้ช่วยฉันที  แต่มันไม่เคยดี  มีแต่คำภาวะนาของฉันที่บอกว่าโชคดี      ใบลาได้ทำงาน  ฉันที่ทำงาน วันนี้มันตื่นมันเต้นกว่าที่เคยเป็นมา ฉันเก็บข้าวเก็บของพร้อมที่จะบอกลาสถานที่ทำงานและเพื่อไปเจอเพื่อนเรา   ถึงบ้านละนะเออ วันที่นัดเจอ ฉันหอบข้าวหอบของและโทรสับให้ลงจากบ้านมานัดเจอ ฉันเดินเข้าบ้านในบ้านช่างเงียบสงบข้าวของกระจัดกระจายทุกอย่างมันดูสกปรก  มีกลิ่นอบๆเหมือนหนูตายมา2วัน ฉันเปิดประตูชั้น2กลิ่นมันแรงมากและสิ่งแรกที่เจอคือแมลงวัน และร่างที่ห้อยอยู่บนผนัง  มองไปทางซ้ายเห็นกระดาษที่วางอยู่ ฉันเปิดอ่านดูถึงแม้น้ำตามันยังคงไหลอยู่    ไม่มีใครบอกให้อยู่และก็ไม่อยากให้ไป ชีวิตดูไม่มีค่าเหมือนขนมห่อนึง มีค่าแค่บางเวลา พอหมดห่อก็ขยำ ฉันยืนอยู่บนเก้าอี้พร้อมร่างกายที่เริ่มถลำ ตัดเรื่องความกลัวนรกกับสวรรค์ และรอเวลาที่ท้องนภายังพอมีแสงเหมือนสวรรค์ และต่อจากนั้นก็เริ่มขบวนการจับเชือกแล้วก็แขวนคอบนเพดาน ฉันปัดน้ำตาพร้อมกับหยดเหงื่อ ฉันวางขวดเหล้าขาวตรงข้างร่างนั้น แล้วฉันก็ยกดื่มเผื่อ ให้ลืมเรื่องเศร้า แล้วก็เมาอยู่คนเดียว ทิ้งทุกอย่างกับโลกที่แสนปลอม และสิ่งที่จะทำต่อจากนั้น ฉันก็เริ่มแขวนคอ และเตะเก้าอี้ที่มันยังตั้งรอ และค่อยๆหลับไปพร้อมกับเชื้อกที่เริ่มแข็งพอ ข้อความสุดของกระดาษ คือถ้าหากว่าฉันตายนายต้องสัญญาว่ามิตรภาพจะไม่ขาด สุดท้ายขอบคุณสำหรับทุกอย่าง ไม่ว่ามีคำดูถูกที่คนอื่นมองว่าฉันมันไม่ฉลาด ทุกเรื่องราวมันสำคัญว่ามีพบก็ต้องมีจาก แต่สัญญาว่ามิตรภาพของเราจะไม่ขาด ฉันวางปากกาใว้กับกระดาษหวังว่านายกลับมาจะได้พบกับกระดาษ