สวัสดีค่ะ วันนี้หาทางออกไม่ได้ ที่จริงไม่อยากเข้ามาถามเท่าไหร่ แต่ไม่มีใครแล้ว นั่งคิดสับสนกับตัวเอง จะเอายังไง ตอนนี้อายุ19ปี ออกจากบ้านมาหาเงินส่งตัวเองเรียน เเละมีแฟน ทำงานเซเว่น ทำงานโรงงาน ตอนอายุ18 วุฒิ.3 เรียนกศน.เพื่อต่อวุฒิม.6ไปสมัครงาน เพื่อส่งตัวเองเรียน ป.ตรีราม บริหาร ตอนนี้เรียนเก็บหน่วยกิต ราม ควบคู่ด้วย การงานมีปัญหาบ้าง ร้องไห้บ้าง อย่างที่ว่าเด็ก18ย่าง19จะมีวุฒิภาวะในการบริหารอารมณ์ความคิดแค่ไหน เเต่ทำไปเรื่อยๆ ต้องเข้าโรงพยาบาลผ่าตัดไส้ติ่งอักเสบ เงินที่เก็บมาก็ใช้เลี้ยงตัวเองตอนที่พักรักษาตัวบวกกับสิทธิประกันสังคม ที่ออกมาจากคนรอบครัวเพราะมีปัญหาส่วนตัว อย่างที่ว่า พ่อเเม่ตัวเองไม่มีวุฒิภาวะในการเลี้ยงดู แต่เล็กจนโตมีเเต่ยายเลี้ยงดู เเละบวกกับทะเลาะกับเเม่ เรื่องความรักของเเม่ที่แม่ไม่มีวุฒิภาวะในด้านนี้พอ ครอบครัวแตกแยก พ่อไปทางแม่ไปทาง 555 ส่วนตัวเองเสียใจนะ ใจจะขาด ทำไงได้ ขอออกมาดูเเลตัวเองดีกว่า เป็นตายร้ายดีจะไม่กลับไปหาเเม่ เพราะคุยกันเเล้ว ลูกปวดหัว เเละที่จำฝังใจคือ คำพูดจากปากเเม่ คือ กูจะทำให้เป็นบ้าเหมือนพี่ พี่เคยติดสิ่งไม่ดีเพราะประชดแม่เพื่อไม่ให้เเม่ไปหาชายอื่น หรือพ่อคนใหม่ อยากให้ดูเเลลูกเเละครอบครัวตัวเอง หนูเจอมาเยอะมาจนจุกอก อยากตายก็อยากตาย แต่ยังดีที่มันสอนว่า ถ้าไปทำงานที่ไหนเเล้วเขาด่าเรา มันคงไม่ทำให้เราเสียเท่านี้อีกเเล้วเราคงเฉยชา ส่วนมาวันนี้หนูได้ถอนหมั้นกับเเฟนเพราะไปกันไม่รอด ถึงคบมาสองปีก็เถอะ ยอมรับว่าเสียใจมากที่ตัดสินใจ เเต่ดูเเล้วปล่อยให้เขาได้เจอคนที่ดูเเละเขาดีกว่าหนูเถอะ ต่อไปนี้โลกของหนูคงโดดเดี่ยว ไร้ซึ่งคำพูดของคนรัก เเละความอบอุ่นของครอบครัว อยู่บนความเจ็บปวด ก็รู้แหละว่าเราไม่สวยไม่ดีไม่มีเหมือนคนอื่นไม่รวยไม่มีตำแหน่งดีๆ แต่สิ่งที่ฉันมี มีเเค่ความรู้สึกรักมากเท่าลมหายใจ ฉันคงจะมีเพียงเธอคนเดียว นี้อาจจะเป็นกระทู้สุดท้ายบนโลกนี้ หนูสู้มาตลอด ขอโทษนะที่สู้ต่อไปไม่ไหว หนูเป็นคนเต็มที่กับสิ่งที่ทำ ทั้งงาน ทั้งเรียน ทั้งชีวิตรัก แต่เรามักเจอความอาภัพ คนไม่รู้จักพอ ขอให้คุณเจอผู้หญิงที่คุณใฝ่ฝัน โปรดอย่าคิดถึงฉัน เพราะตราบใดที่หมดลมหายใจฉันอธิบายว่าขอปลดบ่วงทุกอย่างในชาตินี้ ถึงต่อไปจะจำคุณไม่ได้ ขอให้ชาติไหนๆเราอย่าได้เป็นคู่กันเลย เพราะฉันไม่ต้องการที่จะเสียใจอีก เเต่ฉันได้ผูกหัวใจไว้กับคุณคุณคือคนที่ฉันรักเเละทำร้ายฉันได้เช่นกัน เเละฉันไม่คิดที่จะกลับไปหาครอบครัว ครอบครัวไม่ใช่จุดมุ่งหมายที่ฉันอยากมีชีวิต เป็นคุณต่างหากที่ฉันอยากมีลูกมีครอบครัวที่อบอุ่น มีบ้านที่เเสนอบอุ่น โอกาสมันมีนะ เเต่ฉันไม่อยู่จังหวัดเดียวกับคุณ เพราะเมื่อไหร่ที่คุณมีคนใหม่ ฉันคงอยู่ด้วยความเสียใจ อยากหายไปตลอดชีวิต รักมาก ก็เกลียดมาก คุณชอบทำร้าย
ฉัน  และขอโทษบริษัทที่หนูทำงานอยู่ หนูรู้หนูไม่มีความรับผิดชอบพอ เเต่หนูไม่สามารถอยู่กับคนรักได้
เสียดายงานมากๆค่ะ อยากทำไปนานๆ ขอบคุณกับทางบริษัทมากๆค่ะที่ให้โอกาสเด็ก19ได้ทำงานดีๆ 
หนูเหนื่อยเหลือเกิน หนูไม่เหลือใครเเล้ว แม้เเต่จุดมุ่งหมายก็ไม่มี เสียใจมาก โดนทำร้ายหัวใจซ้ำจนจิตตก
หนูรู้ว่ามีคนอื่นที่ชีวิตเเย่กว่าหนู เเต่ขอให้หนูมีพื้นที่ระบายด้วยนะคะ ขอบคุณมากๆค่ะ