สวัสดีค่ะ หนูกำลังจะขึ้นปีหนึ่งค่ะ แต่อยู่ ๆ แม่ก็บอกให้หนูหยุดเรียนไปก่อนปีนึงด้วยปัญหาทางการเงินที่บ้านค่ะ (หนูเข้าใจทุกอย่าง) แต่หนูเสียใจค่ะ ตอนนี้ยังเสียใจไม่หายไม่ได้คุยกับแม่มาสองสามวันแล้วค่ะ เพราะหนูยังทำใจไม่ได้ หนูอุตส่าห์ทำตามที่แม่บอกทุกอย่างว่าให้ตั้งใจเรียน เรียนให้ได้เกรดดี ๆ หนูก็อดทนพยายามเรียนให้เกรดดีมาตลอดไม่เคยต่ำกว่า 3.8 อยากไปเรียนต่อที่อื่นด้วยค่ะที่ไม่ใช่จังหวัดที่บ้านอยู่ อยากไปเปิดประสบการณ์ ช่วงนั้นก็หาโอกาสบอกเขาอยู่ค่ะ แต่แม่ชิงพูดขึ้นมาก่อนว่าไม่อยากให้ไปเรียนไกลนะเพราะอยากให้หนูอยู่ใกล้เขาไว้ ค่าใช้จ่ายก็เยอะด้วย ไหนจะค่าเดินทางค่ากินอยู่ค่าหอสารพัด หนูเลยฟังแม่ค่ะ เพราะหนูก็รักและเข้าใจเขา… หลังจากนั้นหนูก็ตัดสินใจเลือกเรียนมหาลัยในจังหวัดค่ะ หนูเตรียมตัวทำทุกอย่างจนติดมหาลัยค่ะ หนูติดตั้งแต่รอบแรกรอบพอร์ตเลยค่ะ ตอนทำพอร์ตก็ไปยืมคอมเพื่อนมาทำเป็นอาทิตย์นั่งทำทั้งวันแก้แล้วแก้อีกจนติดมหาลัยค่ะ ตอนนั้นก็ดีใจค่ะ แต่ในใจหนูลึก ๆ รู้สึกยังไงไม่รู้ค่ะ จะเสียใจก็ไม่ใช่เสียดายก็ไม่เชิง เหมือนหนูยังทำอะไรได้ไม่สุด แต่หนูก็ไม่ได้คิดไรมาก ไม่สนใจค่ะ หนูรู้สึกว่าหนูเป็นคนที่กังวลมาก แต่ใช้ชีวิตโดยที่ไม่รู้ความกังวลของตัวเอง เหมือนหนูพยายามที่จะไม่ต้องรู้ถึงความกังวลนั้นอะค่ะ ไม่รู้ว่าจะเรียกเป็นข้อดีหรือข้อเสีย แต่เอาเป็นว่าตอนนี้หนูเสียใจกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นกับตัวหนูค่ะ ตั้งใจเรียนมาตั้งนาน เรียนให้ได้คะแนนดีมาตั้งนาน ทำดีมาก็ไม่น้อย หนูไม่เคยเอาเปรียบใคร ใครมาด่าว่าก็พยายามเงียบตลอด แต่สุดท้ายก็เปล่าประโยชน์เพราะไม่มีทุนและไม่มีเงิน หนูเกลียดโลกใบนี้ เกลียดที่มันไม่ยุติธรรมค่ะ

หนูคิดว่าปัญหามันเริ่มมาจากพ่อหนูค่ะ (พ่อกับแม่หย่ากันแล้ว) ตอนนี้อยู่กับแม่ค่ะ มีพี่ชายหนึ่งคนแต่ไม่ค่อยได้เรื่องเท่าไหร่ค่ะ เสาหลักครอบครัวก็เลยจะเป็นแม่ พ่อหนูเป็นคนจิตใจดีค่ะ ไม่ว่าจะโมโหขนาดไหนก็ไม่เคยทำร้ายแม่หนูค่ะ ก่อนหน้านี้ก็ทำงานหาเงินได้เยอะพอสมควรจนมีบ้านหลังนึงค่ะ แต่มีช่วงนึงที่พ่อติดพนันค่ะ แม่พยายามห้ามแล้วห้ามอีกแต่พ่อก็ไม่หยุด ชอบแอบไปเล่นอยู่เรื่อยค่ะ จนทำให้เงินที่หามาได้หายไปกับตา ต้องเอานู่นเอานี่เอาของมีค่าไปจำนำเพื่อมาใช้หนี้ให้พ่อค่ะ ตอนนี้สถานะทางบ้านที่เรามีคือเป็นหนี้ค่ะ หลังจากนั้นไม่นานแม่ก็ตัดสินใจหย่ากับพ่อค่ะ แต่หนี้ส่วนใหญ่แม่ยังเป็นคนรับผิดชอบทั้ง ๆ ที่ไม่ได้เป็นคนก่อ หนูสงสารแม่ค่ะ ก็เลยพยายามเชื่อฟังเขา จน…จนเหมือนหนูไม่มีความคิดความฝันเป็นของตัวเองค่ะ บางครั้งหนูก็คิดอยากเรียนอันนั้นจัง อยากลองไปฝึกงานจัง แต่ก็ต้องล้มเลิกเพราะเป็นห่วงแม่จะอยู่คนเดียวบวกกับไม่มีทุนขนาดนั้นค่ะ ทำไมแม่หนูผู้หญิงที่เก่งขนาดนี้ต้องมาเจอผู้ชายแบบนี้ด้วยนะ บางทีหนูก็แอบคิดแบบนี้ค่ะ

หนูควรทำยังไงคะกับสถานการณ์ในตอนนี้ อยากเรียนมั้ยก็อยาก แต่ถามว่าสุดมั้ยพูดได้ไม่เต็มปากค่ะ หรือว่าไม่เรียนแล้วออกไปหางานทำเลย แต่ก็ยังไม่กล้าขนาดนั้นอีก กลัวจะทำอะไรผิดพลาดไปแล้วมันกู่ไม่ขึ้น อีกอย่างคือยังทำใจไม่ได้ค่ะที่อยู่ ๆ ก็เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น วอนพี่ ๆ ช่วยให้คำแนะนำด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ