อยากหาที่ระบายค่ะ
คือเรามีเพื่อนอยู่9คน เเต่ที่เป็นเพื่อนที่สนิทมากๆจะมีอยู่1คน คบกันมาตั้งเเต่ประถม เราสนิทกันมากตอนนั้น เเต่พอนานวันเข้านิสัยของเธอก็เปลี่ยนไปจนกระทั่งถึงประมาณ ป.5 เธอเริ่มมีนิสัยก้าวร้าวขึ้น เธอเริ่มตะคอกฉัน เเต่ฉันก็ไม่คิดอะไรเพราะฉันเคยไปที่บ้านเธอมา เธออาจจะติดนิสัยพูดเสียงดังมาจากทางบ้านก็ได้ เธอเริ่มเอาเเต่ใจ เเต่ฉันก็ยอมเธอทุกอย่างไม่ได้คิดน้อยคิดใหญ่อะไร พอเข้าช่วงมัธยมพวกเราก็เริ่มมีกลุ่มเพื่อนที่รวมทั้งฉันเเล้วมี9คน พวกเราเริ่มสนิทกันจนกระทั่งเรียกว่าเพื่อนเเท้ เเต่เวลาฉันมีเรื่องทะเลาะกันในกลุ่มฉันจะเป็นคนยอมอีกฝ่ายก่อนเสมอไม่ว่าฉันจะถูกหรือผิดก็ตาม เวลามีงานกลุ่มฉันก็ต้องทำทุกอย่างบางเรื่องเพื่อนทำไม่ได้ฉันก็ต้องทำเเทน จนกระทั่งล่าสุดอาจารย์สั่งให้จับกลุ่มให้เลี้ยงสัตว์ ฉันจับกลุ่มกับเพื่อน5คน เพื่อนทุกคนจะเอามาให้บ้านฉันเลี้ยง เเต่บ้านฉันก็เลี้ยงไม่ได้เหมือนกัน เธอเพื่อนคนที่ฉันสนิทมากที่สุดพูดกับฉันเมื่อฉันตอบว่าบ้านฉันไม่สามารถเลี้ยงได้ ว่า "บ้านมี
อะไรบ้านมั้ย" ตอนนั้นฉันทั้งโกรธ ทั้งเสียใจ เเละน้อยใจ บ้านเพื่อนที่อยู่ในกลุ่มเลี้ยงไม่ได้เธอได้ว่าเพื่อนเเบบที่ว่าฉันมั้ย? ฉันออกมาจะกลุ่มทำงานนั้นเเล้วไปเข้ากับกลุ่มเพื่อนอีกกลุ่ม ครั้งนั้นฉันเสียใจมากๆเเล้วฉันก็มานั่งนึกย้อนถึงวันเก่าๆ ที่มีมา ฉันนึกถึงวันที่ครูสั่งให้ทำเเบบฝึกหัดเเล้วสั่งว่าห้ามลอกกัน เเต่เพื่อนฉันขอลอก ฉันไม่เต็มใจให้เพราะกลัวความผิด เพื่อนว่าฉันว่า "อย่าเห็นเเก่ตัว" ฉันไม่อยากเห็นเเกตัว ฉันจึงยอมให้ดู ฉันนั่งคิดฉันทำให้เพื่อนตั้งมากมาย เเต่มีอะไรบ้างที่เพื่อนทำให้ฉัน ต่อมาฉันต้องไปทำงานบ้านเพื่อนที่อยู่ไกลไปเฉพาะกลุ่มที่เลี้ยงของเรา เเละเพื่อนขอติดรถไปด้วย ฉันให้ข้อตกลงว่าต้องกลับ"ภายในเที่ยง "เเต่เพื่อนคนที่ฉันสนิทบอกมัน"เร็วเกินไป" ฉันจึงบอกว่า"คนที่ไปส่งเขามาธุระต่อ"เเต่เธอก็ยังตอบมาว่า"เร็วเกินไป" ฉันเริ่มโกรธเธอฟังไม่รู้เรื่องหรืออย่างไรว่าคนส่งติดธุระ เธอขอต่อเวลาให้อยู่บ้านเพื่อนได้นานขึ้น เเต่ฉันไม่ยอมฉันบอก"ถ้ากลับช้ากว่านั้นหารถกลับเอาเอง"เธอตอบมาว่า"นิสัย"ฉันโกรธมาก เธอเห็นฉันเป็นตัวอะไร ฉันอุตส่าห์ให้เธอติดรถไปด้วยเเต่เธอกลับสั่งการเหมือนฉันเป็นคนรับใช้ ฉันทนไม่ไหว เล่าเรื่องราวให้พี่ชายฟังซึ่งพี่ชายคนนี้คือคนที่จะขับรถไปส่งบ้านเพื่อนที่อยู่ไกล ฉันร้องไห้อย่างหมดความอดกลั้นระบายทุกอย่างให้พี่ชายฟัง พี่ชายบอกจะพูดเคลียร์ให้เเต่ฉันห้ามไว้ บอก"ไม่ต้อง" ไม่ต้องหรอกถ้าทำเเบบนั้นไปเพื่อนจะยังคบฉันเป็นเพื่อนหรอ ฉันน่ะกลัว กลัวว่าจะถูกเพื่อนทิ้ง
ใช่เพื่อนเเท้จริงหรอ?
คือเรามีเพื่อนอยู่9คน เเต่ที่เป็นเพื่อนที่สนิทมากๆจะมีอยู่1คน คบกันมาตั้งเเต่ประถม เราสนิทกันมากตอนนั้น เเต่พอนานวันเข้านิสัยของเธอก็เปลี่ยนไปจนกระทั่งถึงประมาณ ป.5 เธอเริ่มมีนิสัยก้าวร้าวขึ้น เธอเริ่มตะคอกฉัน เเต่ฉันก็ไม่คิดอะไรเพราะฉันเคยไปที่บ้านเธอมา เธออาจจะติดนิสัยพูดเสียงดังมาจากทางบ้านก็ได้ เธอเริ่มเอาเเต่ใจ เเต่ฉันก็ยอมเธอทุกอย่างไม่ได้คิดน้อยคิดใหญ่อะไร พอเข้าช่วงมัธยมพวกเราก็เริ่มมีกลุ่มเพื่อนที่รวมทั้งฉันเเล้วมี9คน พวกเราเริ่มสนิทกันจนกระทั่งเรียกว่าเพื่อนเเท้ เเต่เวลาฉันมีเรื่องทะเลาะกันในกลุ่มฉันจะเป็นคนยอมอีกฝ่ายก่อนเสมอไม่ว่าฉันจะถูกหรือผิดก็ตาม เวลามีงานกลุ่มฉันก็ต้องทำทุกอย่างบางเรื่องเพื่อนทำไม่ได้ฉันก็ต้องทำเเทน จนกระทั่งล่าสุดอาจารย์สั่งให้จับกลุ่มให้เลี้ยงสัตว์ ฉันจับกลุ่มกับเพื่อน5คน เพื่อนทุกคนจะเอามาให้บ้านฉันเลี้ยง เเต่บ้านฉันก็เลี้ยงไม่ได้เหมือนกัน เธอเพื่อนคนที่ฉันสนิทมากที่สุดพูดกับฉันเมื่อฉันตอบว่าบ้านฉันไม่สามารถเลี้ยงได้ ว่า "บ้านมี อะไรบ้านมั้ย" ตอนนั้นฉันทั้งโกรธ ทั้งเสียใจ เเละน้อยใจ บ้านเพื่อนที่อยู่ในกลุ่มเลี้ยงไม่ได้เธอได้ว่าเพื่อนเเบบที่ว่าฉันมั้ย? ฉันออกมาจะกลุ่มทำงานนั้นเเล้วไปเข้ากับกลุ่มเพื่อนอีกกลุ่ม ครั้งนั้นฉันเสียใจมากๆเเล้วฉันก็มานั่งนึกย้อนถึงวันเก่าๆ ที่มีมา ฉันนึกถึงวันที่ครูสั่งให้ทำเเบบฝึกหัดเเล้วสั่งว่าห้ามลอกกัน เเต่เพื่อนฉันขอลอก ฉันไม่เต็มใจให้เพราะกลัวความผิด เพื่อนว่าฉันว่า "อย่าเห็นเเก่ตัว" ฉันไม่อยากเห็นเเกตัว ฉันจึงยอมให้ดู ฉันนั่งคิดฉันทำให้เพื่อนตั้งมากมาย เเต่มีอะไรบ้างที่เพื่อนทำให้ฉัน ต่อมาฉันต้องไปทำงานบ้านเพื่อนที่อยู่ไกลไปเฉพาะกลุ่มที่เลี้ยงของเรา เเละเพื่อนขอติดรถไปด้วย ฉันให้ข้อตกลงว่าต้องกลับ"ภายในเที่ยง "เเต่เพื่อนคนที่ฉันสนิทบอกมัน"เร็วเกินไป" ฉันจึงบอกว่า"คนที่ไปส่งเขามาธุระต่อ"เเต่เธอก็ยังตอบมาว่า"เร็วเกินไป" ฉันเริ่มโกรธเธอฟังไม่รู้เรื่องหรืออย่างไรว่าคนส่งติดธุระ เธอขอต่อเวลาให้อยู่บ้านเพื่อนได้นานขึ้น เเต่ฉันไม่ยอมฉันบอก"ถ้ากลับช้ากว่านั้นหารถกลับเอาเอง"เธอตอบมาว่า"นิสัย"ฉันโกรธมาก เธอเห็นฉันเป็นตัวอะไร ฉันอุตส่าห์ให้เธอติดรถไปด้วยเเต่เธอกลับสั่งการเหมือนฉันเป็นคนรับใช้ ฉันทนไม่ไหว เล่าเรื่องราวให้พี่ชายฟังซึ่งพี่ชายคนนี้คือคนที่จะขับรถไปส่งบ้านเพื่อนที่อยู่ไกล ฉันร้องไห้อย่างหมดความอดกลั้นระบายทุกอย่างให้พี่ชายฟัง พี่ชายบอกจะพูดเคลียร์ให้เเต่ฉันห้ามไว้ บอก"ไม่ต้อง" ไม่ต้องหรอกถ้าทำเเบบนั้นไปเพื่อนจะยังคบฉันเป็นเพื่อนหรอ ฉันน่ะกลัว กลัวว่าจะถูกเพื่อนทิ้ง