ต่อจากกระทู้ที่แล้ว......... นั่นแหละปัญหา​หลายๆอย่างที่ทำให้เราเครียดจนนอนไม่หลับเราคิดแต่เรื่องพวกนี้เราอดคิดมันไม่ได้เลยพยายามก็แล้วที่จะไม่คิดมากแต่เราก็อดไม่ได้จริงๆเราไม่มีความสุขเลยด้วยซ้ำทุกวันนี้เวลาอยู่บ้านเราก็อยู่คนเดียวเราไม่ถูกกับน้าเพราะว่าทะเลาะ​กันเราพยายามที่จะไม่ยุ่งแต่เขาชอบพูดจาแซะเราสารพัด​ทำให้เรารู้สึกไม่ดีเท่าไหร่แม่ก็ไม่ได้สนใจเรื่องเราเลยเรารู้สึกหดหู่และเศร้ามากๆเหมือนอยู่ตัวคนเดียวเลยมีแม่แต่เหมือนไม่มีนอกจากนั้นเราก็ไม่มีใครแล้วเราอยากให้แม่ปกป้องเราบ้างก็แค่นั้นเราไม่เคยได้รับอะไรแบบนี้เลยแค่สักนิดก็ยังดีปัจจัยมันมีหลายอย่างมากๆเรื่องราวที่ผ่านมาทั้งหมดมันเยอะมากจริงๆตอนนี้ทุกอย่างมันตีกันสับสนกับทุกเรื่องไปหมดเราก็ไม่เข้าใจตัวเองในบางครั้งว่าตัวเองเป็นโรคอะไร
บางครั้งความรู้สึกเหล่านี้มักเกิดขึ้นกับเราเราเคยรู้สึกต้องการหรืออยากให้คนปกป้อง​เราอยากได้ความสนใจจากเขาไม่อยากให้เขาไปสนใจคนอื่นมากกว่าระแวงว่าเขาจะทอดทิ้งเราไป(ครอบครัว-ยาย)
เราทั้งหดหู่ทั้งน้อยใจกลัวกังวล​จนนอนไม่หลับ
เราเป็นคนอารมณ์​ขึ้นๆลงๆจนบางครั้งก็ชอบทำร้ายข้าวของแต่ไม่มีใครรู้เราไม่ได้ทำต่อหน้าเรารู้และเข้าใจในอารมณ์​ของตัวเองดีเราก็ไม่ได้อยากเป็นแบบนี้หรอกเวลาทำเสร็จเรามักจะร้องไห้อยู่ๆมันก็รู้สึกเจ็บปวดรู้สึกเศร้าขึ้นมาเองเราเป็นแบบนี้จริงๆตอนแรกเราก็ว่าจะไม่ตั้งกระทู้​ปล่อยไว้เงียบๆดีกว่าพอคิดไปมาก็อยากระบายเรื่องทั้งหมด
-----ความรู้สึกหลายๆมันตีกันไปหมดเราเครียดทุกคืนจะหัวแทบจะระเบิด​สิ่งที่เราเป็นอยู่มันอาจจะเป็นที่สภาพ​แวดล้อยด้วยล่ะมั้งเราไม่สามารถ​เล่าทั้งหมดได้มันเยอะมากจริงๆ