สวัสดีครับ ผมอายุ 19 ครับ ผมเป็นโรคซึมเศร้าครับไม่มีวันไหน ที่ผมมีความสุขเจอแต่เรื่องทุกข์ วันๆ หวาดระแวง กลายเป็นโรค ประสาทไปแล้วครับ ไม่ชอบเข้าร่วมสังคม เป็นคนขี้อาย จากเมื่อก่อน เคยเป็นเด็กร่าเริง ไปไหนมีเพื่อน มีคนรู้จัก หลังจากผมหนีออกจากบ้านไปช่วงนั้น ที่หนีเพราะว่า พ่อเลี้ยง ส่วนมาก ชอบมากดดัน ผม ดุด่าสารพัดมั่ง เมื่อก่อนบางวัน พ่อเลี้ยงชอบทำร้ายร่างกาย บางวันผมทำอะไร ไม่ได้ดั่งใจ กวาดบ้านไม่เกลี้ยง ชอบจับผิดมั่ง อะไรมั่ง บางวันถึงขั้น เข็กหัวมั่ง เคยชกตา มั่ง แม่ก็ช่วยอะไร เลย ส่วนมากปวดหัว พ่อเลี้ยง กับผมมากกว่า วันๆมีแต่เรื่องกับพ่อเลี้ยงคอยมีปัญหามาตลอด ทำให้ช่วงนั้น ผมทนไม่ไหวเลย ออกจาก โรงเรียน เลยหนีออกจาก นั่งรถจาก ตรัง มา จันทบุรีเพื่อที่ มาหายายช่วงนั้น เพื่อหลีกเลี่ยง ปัญหา พ่อเลี้ยง คอยหาเรื่องผมเสมอช่วงนั้นครับช่วงนั้นผม ก็ อายุ 15 แหละครับ หลังจากที่ผมหนีออกจากบ้าน ผมคิดว่าชีวิตมันเริ่มดีขึ้น แต่ไม่มันไม่ได้เป็นอย่างที่คิดครับ ชีวิต มันเริ่มยิ่งแย่ ขึ้นทุกวัน จากเมื่อก่อน เป็นคนชอบอยู่ร่วมสังคม มีเพื่อน มีคนรู้จัก หลังจากหนีออกจากบ้านมา ผมก็หมกตัวอยู่แต่ในบ้านมากขึ้น จากไปไหนมาไหนก็มีแต่คนรู้จัก ตอนนี้ไม่มี แทบไม่ชอบ อยู่ร่วมสังคม ด้วยซ้ำไปครับ กลายเป็นคนขี้อายเลยช่วงนั้น ตัดพ้อชีวิต ไปวันๆ กลายเป็นโรคเศร้าลากยาวมาถึงทุกวันนี้ครับ บางครั้ง คิดสั้นอยากฆ่าตัวตาย มันทำไม่ลงจริงๆ ครับกลัวเจ็บมากกว่าอีก ไม่ว่าต่อให้ผม อ่าน ธรรม ปรัชญา คำคม มันก็ไม่ช่วยให้ บรรเทาให้ ชีวิตผมดีขึ้นอยู่ดี หาทางออกชีวิตไม่เจอจริงครับ ปรึกษาพี่น้องผม ก็ไม่กล้าจริงๆครับ ต่อให้ผมไปทำงาน ทุกวันนี้ก็อยู่แต่สันโดษ ไม่มีเพื่อน แทบไม่รู้จักใครเลยจริงๆครับ เหมือนชีวิต นี้ มันก็ไม่ต่างอะไร อยู่ตัวคนเดียวในสังคม พี่น้อง ก็มีเพื่อน มีคนรู้จักหมด มีแต่ผมที่แทบไม่รู้จักเลยในสังคม ทั้งแอบชอบใคร ก็มีแต่เรื่องปวดใจ คิดเพ้อไปเอง สมเพช กับชีวิต จริงๆครับ เกิดมาทำไมไม่รู้ ครับ ย้อนเวลาได้ ผมอยากไปย้อนแก้ อดีต ช่วงนั้น จริงๆ ครับ ถึงจะโดนพ่อเลี้ยง รังแก แต่ก็ยัง มีเพื่อน มีคนรู้จัก ขอโทษจริงๆนะครับ ที่ผมเลียงความไม่เป็นจริงๆ อ่านดูเหมือนเด็กเขียนไปหน่อยครับ
ขอปรึกษาหน่อยเรื่อง คนเป็นโรคซึมเศร้า ครับ