ปัญหานี้รู้สึกเป็นตั้งแต่เด็กแล้วค่ะ พ่อแม่ของเรารักหลานลูกของพี่ชายแม่เราค่ะ พี่ชายแม่เราโดนผู้หญิงผู้เป็นแม่ของหลานทิ้งไป แล้วลุงก็เลยฝากลูกเขาให้แม่เราเลี้ยง ตั้งแต่หลานมาอยู่ด้วย เราก็อยากสนิทด้วยแต่เขาเด็กแต่เพราะเขาเงียบด้วยแล้วเรารู้สึกเหมือนโดนแย่งความรักไปด้วย เพราะพ่อเราดูเอ็นดูเขามากกว่าเราสะอีก แล้วมีอยู่วันนึงเราไปตบตีน้องเพราะเรารู้สึกเกลียด แล้วก็เริ่มพาลไปเกลียดพ่อด้วยมันนานมากที่จะทำใจเราไม่สนิทกับพ่อเลย มีแต่หลานที่พ่อถามไถ่ถึงตลอดตอนกินข้าวไม่เคยที่จะบอกมีแต่หลานที่เขาเรียกถาม จนตอนนี้ก็10กว่าปีแล้วค่ะ เราก็พยายามสนิทคุย เเล้วเราพยายามทำหน้าที่แทนเขาหลายอย่างเพื่อตอบแทนเมื่ออดีตเราขอโทษเขามาหลายรอบเขาก็เอาแต่เงียบ แต่มาปัจจุบันเราก็คุยกับเขาบ้าง บางช่วงก็รู้สึกไม่ชอบขี้หน้า เราทำทุกอย่างให้เขาเข้าใจเราบ้างว่าเราทำเต็มที่หน้าที่ของพี่ แต่ตอนนี้เราก็เริ่มห่างเหินค่ะ เพราะเราคงอู้งานไปหน่อย แล้วอีกอย่างเราก็เริ่มคิดมากว่าที่เราทำไปเขาไม่เคยเข้าใจเราเลย ถามคำตอบคำ เขามาอยู่บ้านเราเกือบทุกวันเราก็เห็นเขาแล้วไม่อยากมาทำงานเลยค่ะเพราะบ้านขายของ แม่เราก็บ่นพยายามชวนคุยก็ไม่ตอบบ้าง เขาได้ยินแต่กลับหูทวนลม ถ้าเราไม่คุยกับเขา เวลาคนมาซื้อของเยอะๆเขาก็ไม่สนใจเลยเล่นแต่โทรศัพท์ปล่อยให้เราหาของให้คนนู้นคนนี้ ไม่รู้จะทำไง แต่เวลาเขาไม่มาเราก็มาช่วยแต่เช้าเลย เราเต็มใจที่จะทำ แต่ถ้าวันที่หลานมาเราก็รู้สึกไม่อยากทำไม่อยากเจอหน้าเลยค่ะ ไม่อยากคุยอะไรเลยทำไงดีค่ะTT พยายามที่เจอหน้าให้ชินแต่ก็รู้สึกไม่ชอบอยู่ดี