อยากจะบอกก่อนนะคะว่าเราไม่เหมือนคนอื่นๆมากนักตรงที่เราไม่ต้องการใครเข้ามายุ่งกับเรื่องของเรามากเท่าไหร่
ก่อนจะตั้งกระทู้นี้เราทำใจมานานมากที่จะเผยแพร่เรื่องของเรา และเรายอมรับการตอบกลับที่ดีหรือไม่ดี เราไม่โทษถ้าใครบางคนจะไม่เข้าใจ
เพราะคิดสะว่า เราไม่รู้จักกันมากพอ
ตั้งแต่เด็กเราเป็นเด็กไม่ค่อยพูดค่ะ ครูประจำชั้นอนุบาลคุยกับผู้ปกครองประจำเรื่องมนุษย์สัมพันธ์ เรามักเล่นคนเดียวและไม่พูด เป็นอะไรไรเราจะไม่บอกใครเลย ภาพที่เพื่อนๆทุกคนจะเห็นคือเราที่เฮฮาสุด ชอบเล่น ชอบเที่ยว ตลก ทำตัวบ้า ที่ปรึกษาและปัญญาอ่อนค่ะ55555 เวลาโดนดุ หรือบรรยากาศมาคุเราจะหัวเราะแห้งๆ เลยโดนว่าประจำว่า ยิ้มทำไม นี่ก็ไม่รู้ เรารู้สึกว่าเป็นการป้องกันตัว กับสถานการณ์แบบนี้ อยากให้ทุกคนเห็นว่ามันยังโอเค
จนตอนนี้เราอายุจะ 21 แล้วค่ะ เรามีแฟนคนหนึ่ง อายุเท่ากัน เป็นที่ปรึกษาทุกเรื่อง เราจึงเปิดใจกับเขา มันวิเศษมากค่ะ เราคิดว่าเราคงไม่เจอคนที่จะทำให้เรากล้าพูดอีกต่อไปเรามีแฟนมาเยอะพอประมาณนะแต่ว่า เราเจอคนๆนี้ที่มันพอดีกันทุกอย่างเลย ความรู้สึกที่มันเลือกแล้วว่าคนนี้ ต้องคนนี้เท่านั้นที่ไว้ใจได้ ( ปกติไม่ไว้ใจใครเลย เรารู้สึกว่ามันไม่ใช่ใครก็ได้ )
เรามีพื้นหลังไม่ค่อยดีกับครอบครัว และเพื่อนในห้อง ป.1-ป.6 ค่ะ แล้วเรารู้สึกว่าไม่อยากให้เพื่อนปัจจุบันรู้เพราะเรารู้สึกว่าเขาเหนื่อยเรื่องของเขามามากแล้วไม่อยากให้เหนื่อยเรื่องของเราอีก
เราย้ายมาเรื่องที่กรุงเทพ เรามาอยู่หอกับคุณแฟน ตอนแรกเกร็งๆแต่ว่า เราพร้อมจะเรียนรู้เขา พอเริ่มอยู่ด้วยกัน เรากับแฟนทะเลาะกันแต่ละครั้งมันรุนแรงถึงขั้นเขาจะเลิกกับเราตลอด ตอนแรกเราร้องไห้หนัก ( หนักจริงๆค่ะ 4-5 ชั่วโมง หรือมากกว่านี้ ต่อวัน ) เราร้องจนกว่าเขาจะกลับมาทุกครั้งเลย มันมืดไปหมดเลยค่ะ เซฟโซนเราพังหายไป จนเขาหายโกรธแล้วกลับมา เราทะเลาะทุกวันตลอด 1-2 เดือน เขาไล่เราออกจากห้อง เขาบอกว่าเขาหมดใจ เขาบอกว่าเขารักคนอื่น เขากรอกหูเราแบบนี้ทุกวัน เราร้องไห้เขาจะนอนหันหลังบางครั้งก็หันมาแล้ววบอกว่ารำคาญเสียงดัง เราเริ่มทำร้ายตัวเองไม่ให้เขารู้ เรารู้สึกว่าเราผิดเอง ไม่กล้าเถียงหรือออกความคิดเห็นเราไม่อยากทะเลาะกับเขา ถึงแม้ว่าเราจะรู้แหละว่าเขาก็หาเรื่องทะเลาะ และใช่ ทะเลาะเช่นเคย
และแล้วมันเป็นวันๆนึงที่เรารู้สึกว่า พอ มันทรมานจนไม่อยากอยู่แล้ว ( ปกติเราเกลียดเรื่องการฆ่าตัวตายมาก เรารู้สึกว่า มันต้องขนาดนั้นเลยเหรอ ต้องตายเพราะคนๆนึงเหรอ พ่อแม่อุส่าเลี้ยง มันจนหนทางจนต้องทำอะไรแบบนี้เลยเหรอ ) จนเจอกับตัวเอง เรารู้สึกว่า ไม่อยากรับรู้อะไรแล้วค่ะ ทั้งครอบครัว เพื่อน แฟน เราไม่ยากอยู่เพื่อกินอะไรอร่อยๆ เราพอแล้ว อยากเห็นแก่ตัวบ้าง จะได้เลิกเหนื่อยอะไรแบบนี้สักที เราคิดแค่ว่าพอหลังวันเกิดแฟนเราก็จะไป เราเลย นั่งรถไปซื้อเค้ก และก็แอบสั่งของขวัญไปด้วย!!! แง๊นๆๆ555555555555555555555
แต่ว่าเขา อืมใส่ ไม่เป็นไรนะ ไม่ชอบไม่เป็นไรเนาะ55555
และแล้ว งานวันเกิดก็ผ่านไป เรายังทะเลาะกัน จนปีใหม่เลย เขาเขียนใส่กระดานว่า อยู่กับเขาทุกๆปีได้ไหม โห....ดีใจจังไม่เสียงแรงเลยที่เลือกเธอ
สร้อยคอที่ให้ในวันเกิดคงปัดเป่าสิ่งชั่วร้ายแน่เลย
แต่ก็ดีกันได้ไม่นานหรอกค่ะ มันหนักลงอีก เขาบอกเพื่อนๆเขาว่าจะปล่อยเราแล้ว ไม่เอาแล้ว พูดแรงกับเราขึ้นไปปอีก
เราเลยบอกว่า พอแล้ว อยากตายแล้วอยากทำอะไรก็ทำเลย คิดมานานแล้ว แฟนเราจากโกรธเขาร้องไห้ออกมา เขากอดเรา เขาขอโทษเรา เรารู้สึกแปลกแต่ดีใจ เพราะเราอยากได้กอด อยากได้ยินคำว่าขอโทษจากเขามาตลอดเลย เขาไม่คิดว่าคนแบบเราจะคิดแบบนี้ได้ จนเขาบอกว่าเขารักเรา เขาบอกว่าเขารู้สึกแย่ที่ทำให้เราร้องไห้ประจำ เขาเลยอยากให้เราทิ้งไปหาคนอื่น ที่รักเรามากกว่า
เรารู้สึกว่า ทำ ทำไม เหตุผลแค่นี้จนต้องทำเรารู้สึกแบบนี้เลยเหรอ แต่...จากนั้นมาเขาบอกว่าจะดูแลเราเอง เรารู้สึกว่าเขาคงทำได้ไม่นาน แต่ว่า เขาทำได้ค่ะ เขารักเรา เขาพยายามรักเรามากขึ้นเรื่อยๆ จนตอนนี้ เขาพาเราไปหาญาติฝ่ายเขาแล้ว ;-; เราคิดว่าเขาจะอายเรา เพราะปกติพอมีอะไรแบบนี้เขาจะเอาเราไปฝากไว้ที่หอเพื่อน เซฟโซนของชั้นมันต้องอย่างนี้สิ !!
แต่แล้ว... เราเองกลับแย่ลงค่ะ เราทำตัวแย่ใส่เขา เรื่องการเดินหนีออกจากหอ จนเขาตามหาเป็นว่าเล่น โดดตึกบ้าง จับมีดบ้าง เราบีบคอตัวเอง และอีกหลายวีลกรรมห้าวด่องๆ เขาร้องไห้แทนเรา เรารู้สึกว่า เราทำสิ่งที่เราไม่ชอบใส่คนอื่นทำไม เราแย่อีกแล้ว จากนั้นเขาเริ่มกลับมาบอกเลิกเราทุกครั้งที่ทะเลาะ เรารู้สึกกลัวอีกแล้วค่ะ กลัวโดนอะไรแย่ๆอีก เราแย่เอง ขอโทษนะ ระหว่างนี้แฟนพยายามพาเราไปหาหมอ แต่เราไม่อยากไป เราไม่อยากเปิดใจ ไม่อยากคุยกับใคร ไม่รู้ว่าคนอ่านจะเข้าใจไหม เราไม่รู้จะอธิบายว่ายังไง เราว่าเราไม่ได้ป่วยอะไร เราแค่เสียใจมั้ง เรารู้ว่าเขาคือโลกของเรา เป็นคนเดียวที่ทำให้เราบอกทุกอย่าง เรากลัวเขาไล่เราอีก บางคนบอกว่าเราเรียกร้องความสนใจ เราดาวน์เลยค่ะ จนคิดว่าเราอาจจะเรียกร้องความสนใจจริงๆไปแล้ว แต่แฟนเตือนสติเรามาได้ แฟนแบบว่าเราไม่ใช่คนที่อยากให้คนสนใจแบบนั้น ( มันก็จริง ถ้าอยากให้สนใจเราคงไม่เป็นเด็กเงียบหรอกมั้ง )
เราควรทำยังไงดี เราอยากให้ความสัมพันธ์มันดีขึ้น อยากเหมือนคนปรกติเหมือนคนอื่นเขา เราสองคนรักกันมากจริงๆ แต่เราสองคนกลับแสดงออกได้ไม่ดี หรือเรียกว่าตรงข้ามกัน เราอยากให้เขาภูมิใจที่มีเรา เขาก็อยากให้เราภูมิใจเหมือนกัน เหมือนต่างคนต่างรู้สึกน้อยใจในตัวเองค่ะ เรารู้สึกว่ามัน Toxic มีทางออกแบบไม่ต้องเลิกกันไหมคะ มีวิธีทำให้เราปรับจูนกันไหมคะ เราสงสารแฟนที่พยายามเพื่อเรามาก เราพึ่งเขาเกินไปจนผลักภาระไปที่เขาเลย
ปล.อ่านรู้เรื่องกันไหมคะ อ่านไม่รู้เรื่องต้องขอโทษด้วยค่ะ เราไม่รู้จะเล่าให้คนอื่นฟังยังไง
มันแปลกไหมที่คนๆหนึ่งจะมีอิทธิพลกับความรู้สึกและชีวิตเรามากขนาดนี้
ก่อนจะตั้งกระทู้นี้เราทำใจมานานมากที่จะเผยแพร่เรื่องของเรา และเรายอมรับการตอบกลับที่ดีหรือไม่ดี เราไม่โทษถ้าใครบางคนจะไม่เข้าใจ
เพราะคิดสะว่า เราไม่รู้จักกันมากพอ
ตั้งแต่เด็กเราเป็นเด็กไม่ค่อยพูดค่ะ ครูประจำชั้นอนุบาลคุยกับผู้ปกครองประจำเรื่องมนุษย์สัมพันธ์ เรามักเล่นคนเดียวและไม่พูด เป็นอะไรไรเราจะไม่บอกใครเลย ภาพที่เพื่อนๆทุกคนจะเห็นคือเราที่เฮฮาสุด ชอบเล่น ชอบเที่ยว ตลก ทำตัวบ้า ที่ปรึกษาและปัญญาอ่อนค่ะ55555 เวลาโดนดุ หรือบรรยากาศมาคุเราจะหัวเราะแห้งๆ เลยโดนว่าประจำว่า ยิ้มทำไม นี่ก็ไม่รู้ เรารู้สึกว่าเป็นการป้องกันตัว กับสถานการณ์แบบนี้ อยากให้ทุกคนเห็นว่ามันยังโอเค
จนตอนนี้เราอายุจะ 21 แล้วค่ะ เรามีแฟนคนหนึ่ง อายุเท่ากัน เป็นที่ปรึกษาทุกเรื่อง เราจึงเปิดใจกับเขา มันวิเศษมากค่ะ เราคิดว่าเราคงไม่เจอคนที่จะทำให้เรากล้าพูดอีกต่อไปเรามีแฟนมาเยอะพอประมาณนะแต่ว่า เราเจอคนๆนี้ที่มันพอดีกันทุกอย่างเลย ความรู้สึกที่มันเลือกแล้วว่าคนนี้ ต้องคนนี้เท่านั้นที่ไว้ใจได้ ( ปกติไม่ไว้ใจใครเลย เรารู้สึกว่ามันไม่ใช่ใครก็ได้ )
เรามีพื้นหลังไม่ค่อยดีกับครอบครัว และเพื่อนในห้อง ป.1-ป.6 ค่ะ แล้วเรารู้สึกว่าไม่อยากให้เพื่อนปัจจุบันรู้เพราะเรารู้สึกว่าเขาเหนื่อยเรื่องของเขามามากแล้วไม่อยากให้เหนื่อยเรื่องของเราอีก
เราย้ายมาเรื่องที่กรุงเทพ เรามาอยู่หอกับคุณแฟน ตอนแรกเกร็งๆแต่ว่า เราพร้อมจะเรียนรู้เขา พอเริ่มอยู่ด้วยกัน เรากับแฟนทะเลาะกันแต่ละครั้งมันรุนแรงถึงขั้นเขาจะเลิกกับเราตลอด ตอนแรกเราร้องไห้หนัก ( หนักจริงๆค่ะ 4-5 ชั่วโมง หรือมากกว่านี้ ต่อวัน ) เราร้องจนกว่าเขาจะกลับมาทุกครั้งเลย มันมืดไปหมดเลยค่ะ เซฟโซนเราพังหายไป จนเขาหายโกรธแล้วกลับมา เราทะเลาะทุกวันตลอด 1-2 เดือน เขาไล่เราออกจากห้อง เขาบอกว่าเขาหมดใจ เขาบอกว่าเขารักคนอื่น เขากรอกหูเราแบบนี้ทุกวัน เราร้องไห้เขาจะนอนหันหลังบางครั้งก็หันมาแล้ววบอกว่ารำคาญเสียงดัง เราเริ่มทำร้ายตัวเองไม่ให้เขารู้ เรารู้สึกว่าเราผิดเอง ไม่กล้าเถียงหรือออกความคิดเห็นเราไม่อยากทะเลาะกับเขา ถึงแม้ว่าเราจะรู้แหละว่าเขาก็หาเรื่องทะเลาะ และใช่ ทะเลาะเช่นเคย
และแล้วมันเป็นวันๆนึงที่เรารู้สึกว่า พอ มันทรมานจนไม่อยากอยู่แล้ว ( ปกติเราเกลียดเรื่องการฆ่าตัวตายมาก เรารู้สึกว่า มันต้องขนาดนั้นเลยเหรอ ต้องตายเพราะคนๆนึงเหรอ พ่อแม่อุส่าเลี้ยง มันจนหนทางจนต้องทำอะไรแบบนี้เลยเหรอ ) จนเจอกับตัวเอง เรารู้สึกว่า ไม่อยากรับรู้อะไรแล้วค่ะ ทั้งครอบครัว เพื่อน แฟน เราไม่ยากอยู่เพื่อกินอะไรอร่อยๆ เราพอแล้ว อยากเห็นแก่ตัวบ้าง จะได้เลิกเหนื่อยอะไรแบบนี้สักที เราคิดแค่ว่าพอหลังวันเกิดแฟนเราก็จะไป เราเลย นั่งรถไปซื้อเค้ก และก็แอบสั่งของขวัญไปด้วย!!! แง๊นๆๆ555555555555555555555
แต่ว่าเขา อืมใส่ ไม่เป็นไรนะ ไม่ชอบไม่เป็นไรเนาะ55555
และแล้ว งานวันเกิดก็ผ่านไป เรายังทะเลาะกัน จนปีใหม่เลย เขาเขียนใส่กระดานว่า อยู่กับเขาทุกๆปีได้ไหม โห....ดีใจจังไม่เสียงแรงเลยที่เลือกเธอ
สร้อยคอที่ให้ในวันเกิดคงปัดเป่าสิ่งชั่วร้ายแน่เลย
แต่ก็ดีกันได้ไม่นานหรอกค่ะ มันหนักลงอีก เขาบอกเพื่อนๆเขาว่าจะปล่อยเราแล้ว ไม่เอาแล้ว พูดแรงกับเราขึ้นไปปอีก
เราเลยบอกว่า พอแล้ว อยากตายแล้วอยากทำอะไรก็ทำเลย คิดมานานแล้ว แฟนเราจากโกรธเขาร้องไห้ออกมา เขากอดเรา เขาขอโทษเรา เรารู้สึกแปลกแต่ดีใจ เพราะเราอยากได้กอด อยากได้ยินคำว่าขอโทษจากเขามาตลอดเลย เขาไม่คิดว่าคนแบบเราจะคิดแบบนี้ได้ จนเขาบอกว่าเขารักเรา เขาบอกว่าเขารู้สึกแย่ที่ทำให้เราร้องไห้ประจำ เขาเลยอยากให้เราทิ้งไปหาคนอื่น ที่รักเรามากกว่า
เรารู้สึกว่า ทำ ทำไม เหตุผลแค่นี้จนต้องทำเรารู้สึกแบบนี้เลยเหรอ แต่...จากนั้นมาเขาบอกว่าจะดูแลเราเอง เรารู้สึกว่าเขาคงทำได้ไม่นาน แต่ว่า เขาทำได้ค่ะ เขารักเรา เขาพยายามรักเรามากขึ้นเรื่อยๆ จนตอนนี้ เขาพาเราไปหาญาติฝ่ายเขาแล้ว ;-; เราคิดว่าเขาจะอายเรา เพราะปกติพอมีอะไรแบบนี้เขาจะเอาเราไปฝากไว้ที่หอเพื่อน เซฟโซนของชั้นมันต้องอย่างนี้สิ !!
แต่แล้ว... เราเองกลับแย่ลงค่ะ เราทำตัวแย่ใส่เขา เรื่องการเดินหนีออกจากหอ จนเขาตามหาเป็นว่าเล่น โดดตึกบ้าง จับมีดบ้าง เราบีบคอตัวเอง และอีกหลายวีลกรรมห้าวด่องๆ เขาร้องไห้แทนเรา เรารู้สึกว่า เราทำสิ่งที่เราไม่ชอบใส่คนอื่นทำไม เราแย่อีกแล้ว จากนั้นเขาเริ่มกลับมาบอกเลิกเราทุกครั้งที่ทะเลาะ เรารู้สึกกลัวอีกแล้วค่ะ กลัวโดนอะไรแย่ๆอีก เราแย่เอง ขอโทษนะ ระหว่างนี้แฟนพยายามพาเราไปหาหมอ แต่เราไม่อยากไป เราไม่อยากเปิดใจ ไม่อยากคุยกับใคร ไม่รู้ว่าคนอ่านจะเข้าใจไหม เราไม่รู้จะอธิบายว่ายังไง เราว่าเราไม่ได้ป่วยอะไร เราแค่เสียใจมั้ง เรารู้ว่าเขาคือโลกของเรา เป็นคนเดียวที่ทำให้เราบอกทุกอย่าง เรากลัวเขาไล่เราอีก บางคนบอกว่าเราเรียกร้องความสนใจ เราดาวน์เลยค่ะ จนคิดว่าเราอาจจะเรียกร้องความสนใจจริงๆไปแล้ว แต่แฟนเตือนสติเรามาได้ แฟนแบบว่าเราไม่ใช่คนที่อยากให้คนสนใจแบบนั้น ( มันก็จริง ถ้าอยากให้สนใจเราคงไม่เป็นเด็กเงียบหรอกมั้ง )
เราควรทำยังไงดี เราอยากให้ความสัมพันธ์มันดีขึ้น อยากเหมือนคนปรกติเหมือนคนอื่นเขา เราสองคนรักกันมากจริงๆ แต่เราสองคนกลับแสดงออกได้ไม่ดี หรือเรียกว่าตรงข้ามกัน เราอยากให้เขาภูมิใจที่มีเรา เขาก็อยากให้เราภูมิใจเหมือนกัน เหมือนต่างคนต่างรู้สึกน้อยใจในตัวเองค่ะ เรารู้สึกว่ามัน Toxic มีทางออกแบบไม่ต้องเลิกกันไหมคะ มีวิธีทำให้เราปรับจูนกันไหมคะ เราสงสารแฟนที่พยายามเพื่อเรามาก เราพึ่งเขาเกินไปจนผลักภาระไปที่เขาเลย
ปล.อ่านรู้เรื่องกันไหมคะ อ่านไม่รู้เรื่องต้องขอโทษด้วยค่ะ เราไม่รู้จะเล่าให้คนอื่นฟังยังไง