ปิดฉากไปอย่างไร้ที่ติกับซีรี่ย์ 2521 เรื่องราวของความรัก ความฝัน มิตรภาพ และการเติบโต เป็นการเหล่าเรื่องที่ทำต่อมน้ำตาไหลไม่หยุดเพราะทำให้คิดถึงช่วงเวลาในวัยเติบโตที่เต็มไปด้วยเรื่องราวทั้งทุกข์ สุข เสียงหัวเราะ และน้ำตา เป็นความทรงจำที่นึกย้อนกลับไปทีไรก็อบอุ่นในใจเพราะทุกอย่างที่ผ่านมาในวันนั้น มันทำให้เราป็นเราอย่างทุกวันนี้จริงๆ
 
ความฝันในวัยเด็ก
ความฝันในตอนนั้นเต็มไปด้วยพลังกาย พลังใจและไร้ขอบเขต 

นาฮีโด ในวันที่หนทางสู่ความสำเร็จนั้นแทบมองไม่เห็น ทำเท่าไหร่มันก็ไม่เห็นผล คบรอบข้างเฝ้าแต่บอกให้พอเถอะ จะต้องไปถึงจุดไหนมันถึงจะเรียกว่าพอ คำตอบน่าอยู่ที่ใจอย่างเดียว วันไหนที่ใจบอกให้หยุด วันนั้นคงเป็นวันที่เราควรจะเลิกถู่ซี้พยายามในสิ่งที่ไม่น่าจะสำเร็จ เหมือนกับเพื่อนร่วมทีมที่วันนึงใจไม่ได้อยู่กับการฟันดาบแล้ว วันนั้นก็ควรต้องปล่อยวางยอมแพ้เพื่อเปิดโอกาสใหม่ๆให้ชีวิตบ้าง เหมือนกับที่ฮีโดสอนลูกสาวว่า ถ้าจะหยุดก็ขอให้หยุดเพราะไม่มีใจรักในสิ่งที่ทำอีกแล้ว อย่าหยุดเพราะมันยากหรือพยายามไปแล้วไม่เห็นผล   
 

ความรักและมิตรภาพ
ไม่ว่าจะเป็นความรักแบบครอบครัว ความแบบหนุ่มสาว หรือความรักแบบเพื่อน ซีรี่ย์เรื่องนี้แสดงให้เห็นอย่างสวยงามได้ทุกมุม
ทุกคนที่เคยเป็นวัยรุ่นน่าเคยผ่านจุดที่รู้สึกว่า ทำไมพ่อแม่ไม่เข้าใจไม่สนับสนุนเรา เพราะเขารักเราไม่มากพอที่จะพูดหรือแสดงออกมารึเปล่า 
เมื่อโตมาก็พอจะเข้าได้ว่า คนเรามีประสบการณ์ชีวิตไม่เหมือนกัน ความรับผิดชอบไม่เหมือนกัน การแสดงออกจึงต่างกันเป็นธรรมดา
 
ความรักแบบเพื่อนและคู่แข่ง แม้ฮีโดและยูริมจะไม่เข้าใจกันในตอนแรกแต่ก็กลายเป็นความเข้าใจอย่างที่สุดในภายหลัง หยาดเหงื่อ แรงกาย แรงใจ ความกดดัน ความทุ่นเทที่ต้องทุ่มลงไปเพื่อเป้าหมาย ไม่มีใครจะเข้าใจกันและกันได้ดีกว่านี้อีกแล้ว
 
ความรักแบบค่อยๆก่อตัวของนาฮีโดและแบคฮีจิน ความรักที่เริ่มจากความหวังดี พัฒนามาเป็นมิตรภาพ จนกลายมาเป็นความรัก ส่วนตัวแล้วฉันรู้สึกอิจฉานาฮีโดที่สุด การได้รู้จักความรักครั้งแรกของเธอมันสวยงามมากเลยนะ จากวันที่รู้สึกว่าไม่ว่าอุปสรรคมันจะเป็นยังไงเราทั้งสองจะทนและผ่านมันไปให้ได้ มาจนถึงวันที่ใจไม่ส่งถึงกันอีกแล้ว กำลังใจที่แบคฮีจินเคยโหยหากลับกลายเป็นแรงกดดันที่ไม่อยากได้ยิน ฮีโดที่ต้องการเพียงคนที่อยู่เคียงข้างไม่ให้โดดเดี่ยวกลับกลายเป็นว่าต้องโดดเดี่ยวยิ่งกว่าเดิม 
รักแรกนั้นเหมือนอุโมงค์มืดๆที่ทั้งสองคนเดินจับมือกันเข้าไป ไม่รู้เลยว่าปลายทางจะเป็นยังไงแต่พร้อมที่จะคลำทางไปด้วยกัน พอถึงปลายทางกลับกลายเป็นว่าแม้ความรักจะเท่าเดิม แต่มันเดินไปต่อด้วยกันไม่ได้อีกแล้วเพราะทางที่เลือกเดินมันไปด้วยกันไม่ได้
สุดท้ายแล้วคนดูอย่างเราต้องเข้าใจว่าแม้ทั้งสองไม่ได้ลงเอยกัน แต่เขาไม่เคยเลิกรักกัน 
คนนึงได้รู้จักทั้งรักความรักและความเจ็บปวด  อีกคนได้รู้จักความสุขแม้ในวันที่ชีวิตไม่เหลืออะไร 
หากไม่ได้เจอกัน ไม่ได้รักกัน และไม่ได้เลิกกัน ชีวิตคงไม่มาถึงจุดสูงสุดอย่างที่มีวันนี้
ความทรงจำที่มีทั้งสุขและเศร้า ทั้งหัวเราะและน้ำตา มันมีค่าที่สุดในชีวิตเลยนะ


 
เรื่องราวความดีงามของซีรี่ย์เรื่องนี้ยังมีอีกมาก บรรยายไม่หมด ขอยกมาเขียนแค่เรื่องของพระนาง

การเติบโตของทุกตัวละครนั้นสวยงามจริงๆ
นาฮีโด จากวันที่ทุกคนบอกให้พอเถอะ สู่ตำนานนักฟันดาบเหรียญทอง
โกยูริม ที่ไม่มีอะไรได้มาง่ายๆ อดทนผ่านอุปสรรคที่หนักหนามากมาย สำหรับคนอายุ 20 
แบคฮีจิน วันที่มืดสนิทมองไม่เห็นทาง สู่การงานที่มั่นคงและได้ทำหน้าที่ผู้นำครอบครัว
มุนจีอุง คนที่เรียนไม่เอาไหน โดนลงโทษเป็นประจำ แต่หาสิ่งที่ตัวเองทำได้ดีเจอ ชีวิตก็ประสบความสำเร็จได้ 
จีซึงวาน ผู้เรียนเก่งและกล้าหาญ สู่ชีวิตการทำงานที่ไม่ต่างจากคนอื่น การลาออกจากโรงเรียนในช่วงสำคัญในวันนั้นเหมือนจะทำให้อนาคตดับวูบ แต่เมื่อผ่านมันมาได้ มันก็แทบไม่มีผลกระทบกับชีวิตเลย