แม่เป็นคนที่ชอบด่าเราด้วยคำพูดแรงๆ อบใส่อารมณ์ เอาแต่ตัวเองเป็นใหญ่ เวลาไปข้างนอกกลับมาเราก็ไม่รู้ว่าเขาหงุดหงิด เราก็ถามเขาว่าไปไหนมา เขาก็จะพาลใส่เรา ตอนเด็กๆเราเคยโดนแม่ว่า มือหยาบอย่างกะหนังควาย เป็นคำที่จำไม่ลืมจริงๆ ตอนนั้นเป็นช่วงหน้าหนาวแล้วเราก็ยังเด็ก ยังไม่รู้จักดูแลตัวเอง ตอนนั้นเราเป็นแค่เด็กป.4 เอง ตอนเด็กๆเราอยู่กับปู่ย่าแล้วปู่ย่ามีลูกหลานเยอะ แล้วเราคิดว่าปู่ย่าไม่รักเรา เราคิดว่าอยู่กับแม่ดีสุด อยากกินไรก็ได้กิน ได้รับความอบอุ่น แม่รักเราที่สุด ไม่เคยด่าเลย แต่พอโตมา เรายิ่งรู้นิสัยและธาตุแท้แม่ของเรา โตมาถึงมารู้ว่า แม่เป็นคนอารมณ์ร้อน ชอบด่า ชอบใช้คำพูดถิ่มแทงคนอื่น ไม่เว้นแม้กระทั่งพ่อของเรา ต่อหน้าคนที่ไม่ใช่คนในครอบครัวแม่พูดดีมาก มีครั้งนึงเราลืมของแล้วให้เพื่อนขับรถพามาเอาของที่บ้าน แม่เจอหน้าเพื่อนเรา ยิ้มปกติคุยด้วย เป็นคนใจดี เวลามีใครมาบ้านก็จะดีด้วย กลายเป็นคนใจดีไปเลย แต่พออยู่กลับเราที่เป็นลูก เหมือนกลายร่างเป็นคนละคน เอาแต่พูดถิ่มแทง ตั้งแต่เราย้ายมาอยู่กับแม่ตั้งแต่13ขวบ จนตอนนี้เราจะอายุ20บรรลุนิติภาวะแล้ว ยิ่งโตยิ่งได้ฟังคำพูดที่ไม่คิดว่าคนเป็นแม่จะพูด ยิ่งเราโตแม่หยิ่งหยาบคาบใส่ จนเราคิดว่า คนที่ดีกับเราเมื่อตอนเราเป็นเด็กหายไปไหน คำพูดมันสะสมทุกวันๆ จนเราตัดสินใจมาพิมพ์ในกระทู้นี้ เราอยากออกไปจากชีวิตแม่มาก แต่ติดที่เราไม่มีตังเลย เราทะเลาะกับแม่ และแม่ไม่ให้ตังเรา เราก็ใช้ตังตัวเองที่มีจนหมด เราไม่ได้ทำงานนะคะ อยู่ในช่วงใกล้เข้ามหาลัย เราดรอปเรียนไปปีนึงค่ะ เราไม่มีเวลาไปหางานที่ไหนเลย และเราก็ไม่เคยทำงานอะไรเลย ถ้าจะไปทำงานตอนนี้ ก็คือเราไม่มีตังค่ารถไปทำงานอยู่ดีค่ะ ไหนจะค่าเน็ตที่ต้องใช้เวลาออกข้างนอกอีก ไม่ใช่เราไม่หางานนะคะ แต่งานทุกวันนี้หายากมาก เราท้อกับชีวิตตอนนี้มากเลย เรากลายป็นคนเก็บกดจนตอนนี้เราไม่รู้ว่าเราจะกลายเป็นโรคซึมเศร้ามั้ย เรารู้แค่ว่าเราอึดอัดที่ต้องทนอยู่กับพ่อแม่ตัวเองมากๆเลย จากคนใจดีในวันนั้น ทำไมถึงกลายมาเป็นคนหยาบคายใส่ลูกตัวเองขนาดนี้ได้