ตอนเด็กเวลาจะทัาอะไรทําไม่ได้เลยตอนเด็กอยากจะเป็นเด็กดี ตอนเเรกพอทําดีก็หาว่าตุ๊ด พอทําไม่ดีก็หาว่า เลว
พอโตมาอายุ8ขวบก็เลยเกเรมาก คือเป็นคนเด่นมาก จะมีเรื่องชกต่อยตลอด พอขึ้นป.3 คิดว่าจะลองเป็นคนดีเป็นคนน่าเอ็นดู
เเต่กลับกันพอดูโจท์ยบนกระดานดํา ก็หาว่าเหม่อ โดนเเม่เเท้ๆตัวเองขายหน้าต่อหน้าญาติๆ ว่า เป็นเด็กเรียนไม่ดีเกรดก้ไม่ดี ทุกอย่างก็ไม่ดี
เรารู้สึกอายมาก อยากให้มีคนชมว่าดี สู้ๆนะ เเต่กลับดดนเล่าปากต่อปากกัน มีเเค่ตาคนเดียวที่ตาใจเรา ตาเราตอนเป็นเด็กอ่านหนังสือไม่ออกเเต่เค้าเป็นทหารผ่านศึกเวียดนาม เรียกง่ายคือบรรพบุรุษ เค้าอ่านหนังสือไม่ออกเเต่มีคนยกย่ิงเค้าทําไมเราอ่านหนังสือออกกได้เกรด3.5เเค่สองวิชายังโดนรังเกียจเลย
พอป4ตาเราเสีย เราเสียใจมากเลยเวลาเราทําอะเค้าจะคอยชมพอขึ้นปภเราก็คิกว่าป-ผ่านอะไรมาบ้างวะทุกอย่างก้เหมือนเดิม
จนถึงม1ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป เราเริ่มมีคอมพิวเตอร์ใช้ เราหาตังเอง เก็บตั้งนาน พ่อก็เลยถามว่าเอาตังจากไหน เราเลยบอกว่าตังเก็บ
พอเราพูดเเบบนั้นพ่อก็พุ่งเข้ามาตบเราเเละบอกว่าขโมยเงินกูใช่ไหม เราก็งง จากนั้นพ่อก็ใช้ไม่ฟุตเหล็ก ฟาดกี่ทีไม่รู้
เราเลยบอกพ่อว่า พ่อน่ะไม่สมควรเป็นพ่อส่วนเเม่ก็เอาเชื่อเเต่พ่อเราจึงเก็บข้าวของหนีออกมาอยู่คนเดียว จนถึงตอนี้ได้มาถามว่าทุกคนว่า
สมควรออกมาใช้ชีวิตหรือกลับไปขอโทดกันครับ