ผมไม่แน่ใจว่ากระทู้นี้มันคือการขอคำปรึกษา หรือการระบายปัญหาชีวิตนะครับ
ผมคือคนนึงอายุ 27 ปี ครับ ผมมีความรู้สึกน้อยใจในชีวิตครับ ผมรู้สึกเกลียดตัวเอง เกลียดสิ่งรอบข้าง รู้สึกไม่มีความสุขกับชีวิตเลย
ตอนนี้ผมตกงาน มันเลยอาจจะเป็นการที่ตัวผมหาเหตุผลแย่ๆมารวมกันแล้วโทษตัวเองครับ
ผมรู้สึกว่าผมเป็นเป็ดโง่ๆตัวหนึ่ง ที่ไม่เก่งอะไรเลยซักทาง มันเลยทำให้ผมหางานค่อนข้างลำบาก
ใช่ครับ..ตอนเด็กผมไม่ค่อยตั้งใจเรียน เป็นคนขี้เกียจ มาตั้งใจเรียนอีกทีก็ตอนใกล้ที่จะได้ใช้ชีวิตจริงๆแล้ว แน่นอนครับ มันสายไปแล้ว
ผมเพิ่งมารู้ตัวเองว่าไม่ชอบสาขาที่ตัวเองเรียนก็ตอนปี3 ผมคิดว่าถ้าจะกลับไปเรียนสาขาอื่นใหม่มันก็เสียเวลา แถมไม่มีเงินเรียนแน่ๆ
ฝึกงานก็หาแต่ที่สบายๆเลยทำให้ไม่มีประสบการณ์ในการทำงาน มันเลยยิ่งแย่เข้าไปอีก
พ่อกับแม่ผมเป็นคนค่อนข้างหัวโบราณ เมื่อก่อนพ่อเป็นคนมีเงินแต่ติดพนันบอลหนักมากๆจนตอนนี้ไม่เหลือทรัพย์สินอะไรเลย
ผมรู้สึกว่าพ่อผมเป็นคนไม่ค่อยเอาไหน พ่อไม่ได้ทำงานเป็นหลักเป็นแหล่งมาตั้งแต่ผมยังเด็ก เมื่อก่อนพ่อมีเงินก็จะเปิดธุรกิจเอง ซึ่งก็เหมือนเดิมคือติดพนันรักสนุกจนเจ๊ง พอมีโอกาสใหม่ๆเข้ามาก็เจ๊งแล้วเจ๊งอีก
ปัจจุบันพ่อผมมีปัญหาด้านสุขภาพคือข้อเข่าเสื่อม จึงไม่สามารถจะทำงานหรือยกอะไรหนักๆได้ เรื่องจะหาทำงาน..ตัดไปได้เลย
พ่อผมยังคิดจะทำธุรกิจอยู่อีก ผมแย้งแล้ว ด่าแล้ว ทะเลาะแล้ว แกก็ไม่ฟัง แอบไปยืมแอบไปกู้มาเพื่อทำธุรกิจอีก สุดท้ายไปไม่ไหว ก็เป็นผมเองที่ต้องคอยจ่ายหนี้จ่ายสินที่พ่อทำไว้
พ่อแม่รักผมครับ และผมก็รักท่านมากๆ แต่ผมไม่ชอบหลักการใช้ชีวิตของพวกเค้าเลย ผมรู้สึกว่าเค้าใช้ชีวิตประมาท คิดแต่มุมที่ได้ ไม่เคยคิดมุมที่เสียเลย
ผมมีแฟนครับ แฟนผมรู้ปัญหาชีวิตผม ปัญหาครอบครัวผม รู้ว่าผมเครียดตลอดมา คอยให้กำลังใจผม เป็นผู้รับฟังที่ดี แต่ไม่ใช่ที่ปรึกษาที่ดีครับเพราะอายุยังน้อย แฟนผมเป็นคนค่อนข้างติดเพื่อน และมักจะไม่อยู่ในเวลาที่ผมต้องการใครซักคน
ผมมีความรู้สึกอยากตายครับ ผมอยากตายมากๆ ผมไม่รู้ว่ามีใครมีความคิดแบบผมมั้ยคือผมอยากตายมากๆแต่ผมตายไม่ได้เพราะยังมีคนที่ผมห่วงอยู่ครับ
มันเป็นความรู้สึกอึดอัดสุดๆเลยครับอยากจะจากไปแต่ก็จากไปไม่ได้..
ผมเลยมักจะมีความคิดมักง่ายตลอดครับว่าถ้าย้อนกลับไปได้น้าา.. ซึ่งเป็นความคิดที่เข้าข้างตัวเองและโง่มากๆเลยครับ.
มันมีเรื่องราวและความรู้สึกต่างๆอีกมากมายที่ผมเรียบเรียงออกมาไม่ได้ครับ
ขอบคุณทุกท่านที่ทนอ่านมาจนถึงจุดนี้ครับ ผมยินดีรับฟังคำตำหนิ คำด่าต่างๆ เต็มที่เลยครับเพราะผมรู้สึกว่าตัวเองไม่เอาไหนจริงๆ.
ผมมีความคิดอยาก Restart ชีวิตตัวเอง
ผมคือคนนึงอายุ 27 ปี ครับ ผมมีความรู้สึกน้อยใจในชีวิตครับ ผมรู้สึกเกลียดตัวเอง เกลียดสิ่งรอบข้าง รู้สึกไม่มีความสุขกับชีวิตเลย
ตอนนี้ผมตกงาน มันเลยอาจจะเป็นการที่ตัวผมหาเหตุผลแย่ๆมารวมกันแล้วโทษตัวเองครับ
ผมรู้สึกว่าผมเป็นเป็ดโง่ๆตัวหนึ่ง ที่ไม่เก่งอะไรเลยซักทาง มันเลยทำให้ผมหางานค่อนข้างลำบาก
ใช่ครับ..ตอนเด็กผมไม่ค่อยตั้งใจเรียน เป็นคนขี้เกียจ มาตั้งใจเรียนอีกทีก็ตอนใกล้ที่จะได้ใช้ชีวิตจริงๆแล้ว แน่นอนครับ มันสายไปแล้ว
ผมเพิ่งมารู้ตัวเองว่าไม่ชอบสาขาที่ตัวเองเรียนก็ตอนปี3 ผมคิดว่าถ้าจะกลับไปเรียนสาขาอื่นใหม่มันก็เสียเวลา แถมไม่มีเงินเรียนแน่ๆ
ฝึกงานก็หาแต่ที่สบายๆเลยทำให้ไม่มีประสบการณ์ในการทำงาน มันเลยยิ่งแย่เข้าไปอีก
พ่อกับแม่ผมเป็นคนค่อนข้างหัวโบราณ เมื่อก่อนพ่อเป็นคนมีเงินแต่ติดพนันบอลหนักมากๆจนตอนนี้ไม่เหลือทรัพย์สินอะไรเลย
ผมรู้สึกว่าพ่อผมเป็นคนไม่ค่อยเอาไหน พ่อไม่ได้ทำงานเป็นหลักเป็นแหล่งมาตั้งแต่ผมยังเด็ก เมื่อก่อนพ่อมีเงินก็จะเปิดธุรกิจเอง ซึ่งก็เหมือนเดิมคือติดพนันรักสนุกจนเจ๊ง พอมีโอกาสใหม่ๆเข้ามาก็เจ๊งแล้วเจ๊งอีก
ปัจจุบันพ่อผมมีปัญหาด้านสุขภาพคือข้อเข่าเสื่อม จึงไม่สามารถจะทำงานหรือยกอะไรหนักๆได้ เรื่องจะหาทำงาน..ตัดไปได้เลย
พ่อผมยังคิดจะทำธุรกิจอยู่อีก ผมแย้งแล้ว ด่าแล้ว ทะเลาะแล้ว แกก็ไม่ฟัง แอบไปยืมแอบไปกู้มาเพื่อทำธุรกิจอีก สุดท้ายไปไม่ไหว ก็เป็นผมเองที่ต้องคอยจ่ายหนี้จ่ายสินที่พ่อทำไว้
พ่อแม่รักผมครับ และผมก็รักท่านมากๆ แต่ผมไม่ชอบหลักการใช้ชีวิตของพวกเค้าเลย ผมรู้สึกว่าเค้าใช้ชีวิตประมาท คิดแต่มุมที่ได้ ไม่เคยคิดมุมที่เสียเลย
ผมมีแฟนครับ แฟนผมรู้ปัญหาชีวิตผม ปัญหาครอบครัวผม รู้ว่าผมเครียดตลอดมา คอยให้กำลังใจผม เป็นผู้รับฟังที่ดี แต่ไม่ใช่ที่ปรึกษาที่ดีครับเพราะอายุยังน้อย แฟนผมเป็นคนค่อนข้างติดเพื่อน และมักจะไม่อยู่ในเวลาที่ผมต้องการใครซักคน
ผมมีความรู้สึกอยากตายครับ ผมอยากตายมากๆ ผมไม่รู้ว่ามีใครมีความคิดแบบผมมั้ยคือผมอยากตายมากๆแต่ผมตายไม่ได้เพราะยังมีคนที่ผมห่วงอยู่ครับ
มันเป็นความรู้สึกอึดอัดสุดๆเลยครับอยากจะจากไปแต่ก็จากไปไม่ได้..
ผมเลยมักจะมีความคิดมักง่ายตลอดครับว่าถ้าย้อนกลับไปได้น้าา.. ซึ่งเป็นความคิดที่เข้าข้างตัวเองและโง่มากๆเลยครับ.
มันมีเรื่องราวและความรู้สึกต่างๆอีกมากมายที่ผมเรียบเรียงออกมาไม่ได้ครับ
ขอบคุณทุกท่านที่ทนอ่านมาจนถึงจุดนี้ครับ ผมยินดีรับฟังคำตำหนิ คำด่าต่างๆ เต็มที่เลยครับเพราะผมรู้สึกว่าตัวเองไม่เอาไหนจริงๆ.