ในสมัยที่สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าอุบัติขึ้นบนโลก อินเดียในช่วงเวลานั้นมีการแบ่งวรรณะกันอย่างมากและมองคนที่เป็นวรณณะศูทรและจัณฑาล เหมือนไม่ใช้คน แต่สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าและเหล่าสาวก ท่านกลับปฏิบัติทุกคนอย่างเมตตาโดยไม่เลือกแบ่งชั้นวรรณะ ไม่ว่าจะเป็น พราหมณ์ กษัตริย์ แพทย์ ศูทร หรือ จัณฑาล ท่านก็เมตตาช่วยเหลือสั่งสอนธรรมะและบวชภิกษุให้

  ซึ่งเอาเข้าจริงการกระทำของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า นั้นไม่ทำให้เหล่าวรรณะพราหมณ์ หรือคนที่ศรัทธาในระบบวรรณะ โกรธหรือ เพราะผมเคยอ่านประวัติศาสตร์มาว่าอินเดียหลังได้รับเอกราชนั้นมีขบวนการปลดปล่อยวรรณะเกิดขึ้นมากมายทั้งนักคิดนักเขียนต่างโจมตีระบอบวรรณะอย่างเผ็ดร้อนแต่ผลเป็นไง หลายคนโดน ฆ่าตาย หรือแค่กลับมาบ้านหรือหมู่บ้านของตนก็โดนคนในครอบครัวหรือเพื่อนบ้านฆ่าแล้ว

(ถ้าอยากรู้ว่าเป็นไง ก็ไปดูเรื่อง Shyam Singha Roy (2021) รำลึกอดีตรัก    ซึ่งหนังเรื่องนี้มันสะท้อนให้เห็นเลยว่าความโหดร้ายของระบบวรรณะมันขนาดไหน แค่คิดลุกขึ้นต่อต้านก็จบไม่สวย)

   ซึ่งตรงนี้แหละที่ผมสงสัยว่า พระสัมมาสัมพุทธเจ้า นั้นท่านดำรงอยู่มาได้อย่างไรเพราะหลักคำสอนอย่าง พรหมวิหาร 4 (เมตตา กรุณา มทิตา อุเบกขา) รวมถึงหลักคำสอนอื่นนั้นทำให้ผู้คนตื่นรู้ ปฏิบัติกับผู้คนอย่างเป็นพี่น้อง เพื่อนร่วมโลกและเมตตาต่อกันโดยไม่สนวรรณะสีผิว  ซึ่งย่อมส่งผลต่ออำนาจของเหล่าพราหมณ์ การที่จะมีการลอบฆ่านั้นย่อมเกิดขึ้นเสมอ (ถ้าเป็นอินเดียสมัยปัจจุบันเห็นว่าแค่มีแนวคิดล้มวรรณะนี้โอกาศตายมีสูงมาก ) แต่ทำไมท่านถึงดำรงจนมาถึงวันที่ท่าน ปรินิพพานได้

คิดว่าเกิดจากสิ่งนี้หรือไม่

-ในช่วงเวลานั้น ระบบวรรณะอินเดียยังหยั่งรากไม่ลึก ทำให้พอตัดรากไปได้ครึ่งหนึ่ง แต่พอศาสนาพุทธหายไปจากอินเดียระบบวรรณะ ก็เลยหยั่งรากเต็มที่จนมาถึงอินเดียสมัยปัจจุบัน ประกอบกับในช่วงเวลาสมัยพุทธกาลนั้นผู้คนยังไม่ได้เยอะเลยทำให้หลักคำสอนพุทธศาสนาเผยแพร่ไปได้เยอะ

-ในช่วงเวลานั้นถึงจะมีคนไม่ดีไร้ศิลธรรมมาเกิด แต่ก็มีคนดีมีศิลธรรมมาเกิดเยอะเหมือนกัน เลยทำให้กลายเป็นสิ่งที่คานอำนาจกันเอาไว้ระหว่างความดีความชั่ว