เราจะบอกอะไรให้นะ
ฝรั่งที่ยอมให้เมียไทยเอาลูกติดมาอยู่ด้วยนี่เขาใจกว้างมากนะ
เพราะเขายังไม่รู้ว่าในวันข้างหน้าเขาจะมีภาระอะไรเพิ่มขึ้นมาอีกบ้าง
ยิ่งลูกติดวัยรุ่นนี่ยิ่งจะยาก
จะเข้ากันได้ใหม เพราะเรื่องภาษาที่ยังสื่อสารกันไม่ได้
และอื่น ๆ อีกมากมาย

กลับไปอ่านกระทู้เก่ามา จขกท เป็นเด็กที่เอาแต่ใจมากนะ
ร้องจะกินนั่นกินนี่ ที่คนอื่นเขาไม่อยากกิน
พอเขาไม่พาไปก็ร้องไห้
มันไม่ใช่ว่าไม่มีอะไรกิน ของกินที่บ้านก็มีแต่คือไม่กิน ฉันจะกินเนื้อย่างเกาหลี

สุดท้ายร้องไห้จนเขาพาไป ไปถึงร้านก็ยังจะร้องต่ออีก

ขนาดเราไม่ใช่พ่อเลี้ยงคุณ เรายังรำคาญเลยค่ะ
ทำไมคุณถึงคิดว่าเขาจะต้องตามใจคุณมากมาย
คุณไม่ใช่ลูกแท้ๆ นองเขา ทำไมเอาแต่ใจขนาดนี้คะ

อยากกินมะม่วง จะให้เขาขับรถพาไปซื้ออีก

ไปอยู่กับเขา ควรช่วยเขาประหยัด ไม่ใช่ไปเพิ่มภาระ เรียกร้องจะเอานั่นเอานี่


ครอบครัวที่ไทยของคุณ ที่คุณว่าเขารักดูแลคุณดี เขาตามใจจนคุณเป็นแบบนี้
เอาจริงๆ คือเสียนิสัยแล้ว ไม่มีความเกรงใจ ไม่แยกแยะ เอาแต่ใจ และคิดไม่เป็น
เรื่องนิดเดียวคุณทำเป็นเรื่องใหญ่โต ร้องห่มร้องไห้ ไม่ไปโรงเรียน
ไม่สนใจหน้าที่ของตัวเอง ฉันเสียใจ ฉันจะร้องไห้ ฉันไม่โรงเรียน ฉันไปไม่ไหว

การเอาแต่ใจ เรียกร้องให้คนอื่นทำนั่นทำนี่ให้
คุณคิดว่ามันเป็นเรื่องเหมาะสมดีงามแล้วเหรอคะ

ลองปรับปรุงตัวเองดูหน่อยไหม
ไอ้ของที่อยากกิน มีโอกาสไปข้างนอกค่อยกินได้ไหม
หัดเก็บเงินเองได้ไหม อยากได้อะไรจุกจิกเล็กน้อยไม่ต้องขอเขา สามารถซื้อได้เอง

อาหารก็หัดทำเอาเอง 16 แล้วไม่ใช่เด็ก
ยังจะมาภูมิใจอีกว่ายายที่ไทยเข้าครัวให้ตลอด
คุณโตแล้ว ต้องหัดช่วยตัวเองได้แล้วค่ะ
ฝรั่งส่วนมากเขาไม่ได้สปอยล์เด็กแบบที่คุณต้องการหรอกนะคะ

ช่วงสั้น ๆ ที่คุณย้ายมาอยู่เมกากับแม่
เราได้อ่านกระทู้ที่คุณเขียนมาระบาย
เรามองเห็นว่าพวกคุณทั้ง 3  แม่ สามีใหม่ของแม่ ตัวคุณ
ไม่มีความรัก ไม่มีความผูกพันธุ์กัน เลยไม่เห็นใจกัน
มันเลยมีแต่ปัญหาไม่ว่าเล็กหรือน้อย จะทำให้เป็นปัญหาใหญ่
แม่ของคุณเราไม่รู้ว่าแข็งแกร่งแค่ใหนที่เมกา แม่มีงานทำมีรายได้หรือไม่ หรือว่ามีแต่สามีใหม่ของแม่ที่มีรายได้
ส่วนสามีใหม่ของแม่ ถ้าเขามองว่าคุณคือภาระของเขาทางการเงินมันก็ไม่แปลกเพราะคุณไม่ใช่ลูกของเขา

ส่วนคุณอยู่ในช่วงวัยรุ่นฮอร์โมนกำลังเติบโตพุ่งพล่าน
เปลี่ยนวัยมาเป็นผู้ใหญ่ การเรียนต่างภาษามันไม่ง่ายถ้าใจไม่รัก และไม่รักเรียนเพื่ออนาคต มีความอดทนน้อย เอาแต่ใจ
เราดูจากกระทู้เก่า ๆ ที่คุณไม่ค่อยใส่ใจไปตอบกระทู้ของตัวเองเพราะมีคนเขียนไม่ถูกใจ
มีผู้ใหญ่หลาย ๆ คนไปตอบให้คำแนะนำแต่คุณกลับไม่ไปส่งเสียงอะไรกับ คห เหล่านั้น

ตอนนี้คุณบอกแม่ไม่รักคุณ เราว่าไม่จริงนะ แม่คงหวังดีกับคุณมากถึงได้ทำเรื่องให้คุณมาอยู่ที่เมกาด้วย
แต่แม่อาจจะไม่แข็งแกร่ง ไม่กล้าพูดกล้าทำ เพราะภาษาไม่ดี ไม่มีงานทำไม่มีรายได้ ต้องอาศัยสามีใหม่ทั้งหมด เลยไม่มีปากมีเสียง

ที่กระทู้ก่อน ๆ คุณบอกว่าแม่ของคุณทำงานตลอดแต่ไม่ได้บอกว่ารายได้ประมาณใหน ทางการเงินในครอบครัวไม่น่าจะดีเท่าไหร่ใช่ใหม

ไม่อยากกลับไทยจะต้องอดทนเปลี่ยนแปลงตัวเองอย่าเอาแต่ใจ อย่าติดสบายเหมือนอยู่เมืองไทย
ให้คิดอยู่เสมอว่าอีกไม่นานเรียนจบมีงานทำก็ย้ายออกจากแม่ไปอยู่คนเดียวได้

ขอแบ่งวรรคให้อ่านง่ายขึ้น (นี่อ่านไปกลั้นหายใจตามไปด้วย)
---------------------------
เราอายุ 16 นะคะ ตอนแรกก็ว่าจะไม่เขียนกระทู้แล้วแต่ก็ไม่มีใครให้ปรึกษาได้จริงๆ อยากให้ทุกคนอ่านให้จบ

ในหัวเรามีแต่คิดว่าทําไมเขาถึงไม่รักเรา ทําไมเขาถึงทำแตกต่างกับครอบครัวที่อยู่ไทย ทุกครั้งที่ทะเลาะกันแม่เข้าข้างพ่อเลี้ยงตลอด เขาไม่รักเราเลยหรอ ทําไมล่ะ เราเป็นลูกเขานะเราเครียดมากอ่ะ เรื่องเรียนนี่หนัก ชห. แล้วกลับบ้านมาก็เจอแบบนี้อีก เขาไม่สงสารเรารึไง เราย้ายมาอยู่เมกาได้ 4 เดือนแล้ว
บอกก่อนว่าแม่เคยเลี้ยงเราตั้งแต่เด็กจนแปดขวบแล้วย้ายไปเมกาก่อน

เราเริ่มทะเลาะกับพ่อเลี้ยงแรงๆตอนเข้าเดือนที่ 2 เรื่องเนื้อย่างเกาหลี ลองไปอ่านกระทู้ที่แล้วได้ แล้วเราไม่คุยกับเค้า 2 วัน อยู่ๆวันนึงหลังเลิกเรียนเขาเข้ามาในห้องแล้วแย่งโทรศัพท์ไปจากเราเลยคามือเลย เขาตะโกนดึงแขนเราไปที่ห้องเขามีแม่นั่งรออยู่ แล้วทั้งด่าทั้งว่า

บอกว่าคิดว่าคุณเป็นใครเป็นเจ้าหญิงรึไง มันรุนแรงมาก รู้มั้ยว่าแม่เรานั่งดูเฉยๆเราเคยถามแม่บอกว่าแม่ต้องผึ้งเขาหลายๆอย่างอยู่ เราร้องไห้ 5 ชั่วโมงอยู่อย่างนั้น เราขอเขาบอกอยากโทรหายายที่ไทย เขาไม่ให้เราโทรแล้วเขาก็กลัวมากว่าเราจะเอาเรื่องนี้ไปบอกคนที่ไทย

เช้าวันต่อมาเขาจะให้เราไปโรงเรียน เขาโทษเราว่าเป็นเพราะเรา เราเป็นคนทําตัวเราเองทุกอย่าง เราก็งง เราแม่มทําอะไรวะก็ร้องไห้ให้เขาด่าทั้งคืน แล้วเราตื่นไม่ไหวเขาผลักเขาดึงเราให้ลุกจากที่นอน เหมือนเขาคิดว่าเราไม่มีความรู้สึกเจ็บ เขาลากเราไปที่ระเบียง บอกนี่เช้าแสงสว่างแล้วทั้งเขย่าตัวเราแรงมาก จนแม่มาเห็นแล้วบอกว่าวันนี้ไม่ต้องให้เราไปโรงเรียน เขาถึงหยุด เราพูดเป็นสิบๆรอบเขาไม่ฟังเราเลย แล้วเราก็ทะเลาะกันมาตลอดเรื่อยๆ

แล้วแม่นี่ เราทะเลาะกันบ่อยสุด แม่เราเหมือนจะรับคำวิจารณ์ไม่ได้ ถ้าพูดกระทบจิตใจนางก็จะตะโกนเสียงดังๆทั้งด่าทั้งเถียง เราว่าเรามีเหตุผลกว่าแม่เราอีกทุกครั้งที่แม่เป็นแบบนี้เราไม่เคยขึ้นเสียง เราว่าเราพูดดีมากเหมือนเป็นแม่ที่อายุ 16 ไม่ใช่เรา

เหมือนเมื่อวานเราอยากกินมะม่วงเบามาก เลยถามแม่ว่าพาไปซื้อได้ไหม แม่บอกไม่ได้ รอพ่อเลี้ยงพาไป เราเลยถามทําไมแม่ไม่พาเราไป แม่ก็ขับรถเป็น เท่านั้นแหละนางตะโกนเลย

เราเบื่อมากอยากให้แม่ปรับตัว เราก็อยากมีแม่ดีๆ เราเลยตะโกนใส่แม่ พูดความในใจทั้งหมดว่าอยากมีแม่ที่ดีกว่านี้บลาๆ นางเถียงเราทุกคำพูด ที่นี้นางไม่คุยกับเราแล้วไปฟ้องพ่อเลี้ยงพ่อเลี้ยงเลยมาบอกเราว่า เราด่าแม่แบบนั้นไม่ได้ แต่นางไม่เคยโทษตัวเองเลย เราเลยบอกเราเกรียดแม่

ทีนี้แม่ไปเล่าให้คนในครอบครัวที่เมกาฟังว่าเราว่าแม่ด่า ครอบครัวเราเป็นครอบครัวใหญ่ ยายที่นี่มีลูก 4 คนแล้ว 4 คนก็มีลูกมีหลานอีก แล้วแต่ละคําที่แม่เถียงเรากลับมันทําร้ายจิตใจเรามาก เหมือนแม่จะคิดว่าตอนอยู่ไทยเราโดนตามใจโดย ตากับยายพอมานี่เลยไม่อยากตามใจเราอันนี้เราคิดเอง พอเราบอกวันหยุดเราอยากไปนั่นบ้าง ถ้าเขาสองคนขี้เกียจก็จะไม่พาเราไป คือไม่คิดว่าแบบลูกอยากไปพาไปดีกว่า เลยขออะไรไม่เคยได้ เราเลยงงเขารักเรารึเปล่า

ตอนที่แม่ผลักเรา บอกจะเอาจานฟาดหน้าเรา บอกอยากจะทําร้ายเนี่ยเขารักเราไหม เขายังบอกว่าเขารักเรานะ ทั้งสองคนแต่มันต่างกันมากกับครอบครัวที่ไทยที่เราเจอมาเลยไม่แน่ใจว่าแบบนี้เรียกว่ารัก แล้วถ้าเขาไม่รักเรา เราก็ต้องอยู่กับเขาเหมือนเดิมกลับไทยก็ไม่ได้ ทะเลาะกับแม่เรื่องนี้หลายรอบมากเราทํายังไงดีไม่มีความสุขจริงๆ