เมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมาเราได้ทะเลาะกับป้าแล้วก็น้าของเราตอนแรกๆเราก็ทะเลาะกับป้าก่อนน้าเดินมาได้ยินตอนทะเละน้าเลยช่วยป้าทะเลาะกับเรา ต้องขอ
บอกก่อนว่าป้าเรามีนิสัยที่สตอเบอร์รี่ได้ลื่นมาก ญาติพี่น้องฝ่ายแม่ทุกคนรู้หมดว่านางนิสัยยังไงมีแต่น้าเราคนนี้แหละที่ยังเข้าข้างนางทุกครั้งที่เวลานางมีปัญหากับคนอื่นไม่ใช่เข้าข้างอย่างเดียวน่ะช่วยทะเลาะด้วย แล้วเรื่องที่ทะเลาะมันเป็นเรื่องกุญแจห้องของเราที่เราลืมพากลับมาจากบ้าน เราไปตามช่างว่าจะให้มางัดห้องแต่ช่างไม่อยู่เราเลยงัดลูกบิดห้องเอง นางก็ตะโกนมาว่า จะล๊อคทำไมใครจะเข้าไปเอาอารัยในห้อง เราก็ตะโกนไปว่าที่ล๊อคห้องเพราะมีทองเก็บไว้ในห้อง(คือในบ้านมีเราอาศัยอยู่กับป้าแค่ 2คน)ถ้าไม่ช่วยเหลือก็ช่วยเงียบก็ได้ นางก็เดินออกไปข้างนอกที่หน้าบ้านน้าพี่สาวเราก็มาได้ยินตอนที่นางกับน้ากำลังยื่นด่าเราลับหลัง พอเรางัดห้องเสร็จเราเดินไปบ้านพี่สาว พี่สาวก็เล่าให้เราฟังคือนาทีนั้นควันออกจากหูเลย เราก็เดินกลับไปที่บ้านเราเดินไปถามนางตรงๆ
เรา:ว่ามีอะไรหนักหนากับเราที่ชอบพูดเรื่องเสียๆของเรา
ป้า:กูพูดเรื่องเสียๆตอนไหน กูแค่บอกให้น้าตามช่างกุญแจให้หน่อย
เรา:เราไม่ได้บอกให้ป้าไปตาม เราไปแล้วแต่ช่างปิดร้าน เรางัดเองได้ ถ้าประตู่เสียเดี่ยวจะให้แฟนเปลี่ยนให้
คือนาทีนั้นเรากับป้าด่ากันยกใหญ่นางทำอารัยไม่ได้ก็ร้องให้หน้าบ้าน น้องชายนางมาพอดี
น้าก็ด่ากับเรายกใหญ่ ด่าต่างๆนาๆ แล้วน้าก็ลากเรื่องที่พี่น้องฝ่ายแม่เราทะเลาะกันเอง นางว่าเราเป็นคนโทรไปบอกแม่ เราก็ยังยืนยันน่ะว่าเราโทรหาแม่แต่เราไม่ได้พูดเรื่องนี้ เพราะเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเรา เราบอกเรากล้าสาบานได้ น้าเราก็บอกว่าดีถ้าเราพูดก็ขอให้เราช_บหาย เราเลยถามกลับว่าถ้าเราไม่พูดให้คำสาปแช่งนั้นย้อนกลับได้ไหม น้าก็เงียบ ก่อนจะไปด่าเราปากหมายุให้ผู้ใหญ่เขาทะเลาะกันและไม่รู้จักผู้ใหญ่
เราบอกว่าเราขอโทษก็แล้วกัน แต่ถ้าผู้ใหญ่ผิดเราต้องปล่อยผ่านเหมือนทุกครั้งใช่ไหม เราก็เลยเตื่อนป้าว่า ป้ารู้ไหมทำไมเขาไล่ป้าออกจากงานเพราะปากป้าแบบนี้ไง เพื่อนร่วมงานก็ทำงานกับป้าไม่ได้ ด่าแต่คนอื่นทั้งๆที่ป้าเองก็ยังไม่ดีพอ แล้วมีอีกประโยคนึงที่เรารู้ว่ามันแรงแต่เราก็คิดได้ตอนเราพูดไปแล้ว เราพูดว่า อย่าคิดว่าเป็นพี่สาวของแม่แล้วเราจะไม่กล้าทำอารัย หยุดให้ร้ายกับพ่อ แม่ พี่สาว แล้วเราสักที รอบหลังคงไม่ต้องเตือนแล้ว แล้วตอนนี้ราต้องอยู่บ้านเดียวกับนางเหมื่อนเดิม แม่ไม่ยอมให้กลับไปอยู่กับพี่สาว แม่เราก็พูดอย่างเดียวว่ารู้เขาเป็นแบบไหนเราก็อย่าไปถือสาเขา ปล่อยวางบ้าง คือเราต้องทนอยู่กับคนที่เกลียดกันไปตลอดเลยใช่ไหม ขอบคุณน่ะที่ให้เรามีที่ระบายความคับใจ
ใครเคยทะเลาะกับญาติหนักๆบ้าง
บอกก่อนว่าป้าเรามีนิสัยที่สตอเบอร์รี่ได้ลื่นมาก ญาติพี่น้องฝ่ายแม่ทุกคนรู้หมดว่านางนิสัยยังไงมีแต่น้าเราคนนี้แหละที่ยังเข้าข้างนางทุกครั้งที่เวลานางมีปัญหากับคนอื่นไม่ใช่เข้าข้างอย่างเดียวน่ะช่วยทะเลาะด้วย แล้วเรื่องที่ทะเลาะมันเป็นเรื่องกุญแจห้องของเราที่เราลืมพากลับมาจากบ้าน เราไปตามช่างว่าจะให้มางัดห้องแต่ช่างไม่อยู่เราเลยงัดลูกบิดห้องเอง นางก็ตะโกนมาว่า จะล๊อคทำไมใครจะเข้าไปเอาอารัยในห้อง เราก็ตะโกนไปว่าที่ล๊อคห้องเพราะมีทองเก็บไว้ในห้อง(คือในบ้านมีเราอาศัยอยู่กับป้าแค่ 2คน)ถ้าไม่ช่วยเหลือก็ช่วยเงียบก็ได้ นางก็เดินออกไปข้างนอกที่หน้าบ้านน้าพี่สาวเราก็มาได้ยินตอนที่นางกับน้ากำลังยื่นด่าเราลับหลัง พอเรางัดห้องเสร็จเราเดินไปบ้านพี่สาว พี่สาวก็เล่าให้เราฟังคือนาทีนั้นควันออกจากหูเลย เราก็เดินกลับไปที่บ้านเราเดินไปถามนางตรงๆ
เรา:ว่ามีอะไรหนักหนากับเราที่ชอบพูดเรื่องเสียๆของเรา
ป้า:กูพูดเรื่องเสียๆตอนไหน กูแค่บอกให้น้าตามช่างกุญแจให้หน่อย
เรา:เราไม่ได้บอกให้ป้าไปตาม เราไปแล้วแต่ช่างปิดร้าน เรางัดเองได้ ถ้าประตู่เสียเดี่ยวจะให้แฟนเปลี่ยนให้
คือนาทีนั้นเรากับป้าด่ากันยกใหญ่นางทำอารัยไม่ได้ก็ร้องให้หน้าบ้าน น้องชายนางมาพอดี
น้าก็ด่ากับเรายกใหญ่ ด่าต่างๆนาๆ แล้วน้าก็ลากเรื่องที่พี่น้องฝ่ายแม่เราทะเลาะกันเอง นางว่าเราเป็นคนโทรไปบอกแม่ เราก็ยังยืนยันน่ะว่าเราโทรหาแม่แต่เราไม่ได้พูดเรื่องนี้ เพราะเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเรา เราบอกเรากล้าสาบานได้ น้าเราก็บอกว่าดีถ้าเราพูดก็ขอให้เราช_บหาย เราเลยถามกลับว่าถ้าเราไม่พูดให้คำสาปแช่งนั้นย้อนกลับได้ไหม น้าก็เงียบ ก่อนจะไปด่าเราปากหมายุให้ผู้ใหญ่เขาทะเลาะกันและไม่รู้จักผู้ใหญ่
เราบอกว่าเราขอโทษก็แล้วกัน แต่ถ้าผู้ใหญ่ผิดเราต้องปล่อยผ่านเหมือนทุกครั้งใช่ไหม เราก็เลยเตื่อนป้าว่า ป้ารู้ไหมทำไมเขาไล่ป้าออกจากงานเพราะปากป้าแบบนี้ไง เพื่อนร่วมงานก็ทำงานกับป้าไม่ได้ ด่าแต่คนอื่นทั้งๆที่ป้าเองก็ยังไม่ดีพอ แล้วมีอีกประโยคนึงที่เรารู้ว่ามันแรงแต่เราก็คิดได้ตอนเราพูดไปแล้ว เราพูดว่า อย่าคิดว่าเป็นพี่สาวของแม่แล้วเราจะไม่กล้าทำอารัย หยุดให้ร้ายกับพ่อ แม่ พี่สาว แล้วเราสักที รอบหลังคงไม่ต้องเตือนแล้ว แล้วตอนนี้ราต้องอยู่บ้านเดียวกับนางเหมื่อนเดิม แม่ไม่ยอมให้กลับไปอยู่กับพี่สาว แม่เราก็พูดอย่างเดียวว่ารู้เขาเป็นแบบไหนเราก็อย่าไปถือสาเขา ปล่อยวางบ้าง คือเราต้องทนอยู่กับคนที่เกลียดกันไปตลอดเลยใช่ไหม ขอบคุณน่ะที่ให้เรามีที่ระบายความคับใจ