ต้องเท้าความก่อนว่าดิฉันเป็นมนุษย์ที่มักสร้างเกราะป้องกันตัวเองจากความเสียใจอยู่เสมอ
ก่อนหน้านี้เป็นระยะเวลาเกือบ 10 ปีก็ไม่ได้มีแฟน มีคนคุยๆ แต่พอความสัมพันธ์เริ่มจะลึกซึ้ง กลไกป้องกันนี้ก็จะบอกว่า ไม่ดีกว่า ยังไม่พร้อม ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอ
ดิฉันรู้สึกว่าความรู้สึกสามารถควบคุมได้ด้วยตัวเอง และมันเป็นสิ่งที่ดี
จะไม่ยอมให้ใครมีผลกับความรู้สึกง่ายๆ รวมถึงในเรื่องอื่นๆของชีวิตก็เป็นคนที่จัดการทุกอย่างได้ด้วยตัวเอง
ในขณะที่เพื่อนๆบ่นอยากมีแฟน ส่วนตัวตอนนั้นยังรู้สึกไม่ได้อยากมีแฟนขนาดนั้น

แต่แล้ววันที่ดิฉันตัดสินใจเปิดใจ และเริ่มความสัมพันธ์ แรกเริ่มก็รู้สึก 'เอาวะ ลองดูซักครั้ง ถ้าไม่เวิร์ค อย่างมากก็แค่เลิก' แต่พอความสัมพันธ์เริ่มดำเนินไป เค้าเริ่มมีผลต่อความรู้สึกฉันมากขึ้น กลไกปกป้องความรู้สึกนี้ก็ทำให้ฉันต้องมานั่งปรับสมดุลกับตัวเองอยู่เรื่อยๆ
เพราะกลายเป็นว่า ฉันรู้สึกไม่ปลอดภัยเอามากๆเมื่อรู้สึกว่าเค้าเริ่มไม่สนใจ ฉันจะชิงบอกกับตัวเองโดยอัตโนมัติว่า ได้ ฉันก็ไม่สนใจคุณเช่นกัน มันกลายเป็นฉันก็เผลอละเลยความรู้สึกเค้า หรือในบางครั้งที่เค้าพูดเรื่องอนาคตที่มีฉันอยู่ ฉันก็เลือกที่จะฟังแต่ไม่พูดอะไรออกไป รวมถึงการโพสต์ภาพในสื่อที่พยายามจะไม่โพสต์หวานๆ ดิฉันก็จะมีลิมิตว่า เท่านี้โอเคแล้ว เพราะหากวันนึงถ้าเลิกกันมาสิ่งเหล่านี้ก็จะดูเลื่อนลอย มันจึงดูคล้ายกับว่าฉันก็ยังคงอยู่ใน safe zone ของตนเองอยู่

มาวันนี้ฉันเริ่มอยากรู้ว่า แล้วในความสัมพันธ์ เราควรจะต้องรู้สึกอย่างไร เราควรอยู่ตรงไหน รักที่ดีมันควรเผื่อใจหรือไม่ มันดีไหมที่เราจะรู้สึกว่าไม่พูดดีกว่า วันนึงเลิกกันจะทำยังไง จริงๆถึงเผื่อใจถ้าวันนึงเลิกกันฉันก็เสียใจอยู่ดี แต่มันจะเสียใจน้อยลงบ้างไหมคะ

ขอบคุณสำหรับคำแนะนำค่ะ
(ขอแท็กจิตวิทยา เพราะกลไกการป้องกันตนเองนี้ของดิฉันเกิดขึ้นจากประสบการณ์ในวัยเด็กจนถึงปัจจุบัน เลยคิดว่าน่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องในการตัดสินใจค่ะ)