เรารู้นะการที่จะหาเพื่อนที่เข้าใจ มีนิสัยที่คล้ายกับเรามันหายาก แต่พอเรามีเพื่อนเราคาดหวัง เราเปรียบให้เขาเป็นเหมือนกับคนรอบครัว เรารักเพื่อนมากกว่าแฟนตัวเองก็ว่าได้ พอเขาทุกข์มีเรื่องให้ช่วยเราพร้อมช่วย หรือลำบากนิดหน่อย แต่พอทะเลาะกัน ทุกคนในกลุ่มเราพร้อมเหยียบเราให้จมดิน ทั้งๆที่บางคนเราไม่ได้ทำอะไรให้เลย แต่เขาเลือกที่จะตามกันไป เพียงเพราะกลัวไม่มีเพื่อน แล้วทิ้งเราให้โดดเดี่ยว เราโกรธนะที่เอาเราไปด่าประนาม แต่มันก็ไม่มากเท่ากับเอาเรื่องครอบครัวเราไปเล่าให้คนอื่นฟัง มาพูดดูถูกอนาคตเรา ทั้งๆที่ตัวเองก็ยังไม่รู้ว่าจะได้ดีไปกว่าเราไหม คำว่ามิตรแท้ เราเริ่มจะไม่เชื่อมันแล้วสิ...:'(