คือคนรอบครัวเราอะมีอยู่4คนหลักๆคือมี พ่อ แม่ ตัวเรา เละ น้องสาว คือพ่อแม่คาดหวังในตัวเรามากๆๆๆๆมากจน เกรดเทอมนี้ออกมามันไม่ค่อยดีเท่าไหร่อะค่ะแต่ตัวเราก็คิดว่าเราก็ทำดีที่สุดแล้วนะ(คือเราเพิ่งเรียนจบม.1)แล้วเกรดออกมา3.41อะค่ะพ่อแม่บอกว่ามันยังแย่อยู่ต้อพัฒนามากกว่านี้แล้วคือเรื่องที่ลำเองเนี่ยเกิดจากความเก็บกฎมานานนมากกแล้วคือน้องสาวเรามาแกล้งมาทุบมาตีแบบเด็กมันก็ไม่น่ารู้เรื่องแต่เราเจ็บจริงๆเราเลยทำคืนไปโดยไม่เเรงมากเพราะเราโกรธแต่น้องกลับร้องโวยวายเสียงดังแบบว่าร้องไห้เพื่อเรียกร้องความสนใจอะจนคนอื่นๆในครอบครัวมาว่าเราอะแล้วน้องก็ติดเป็นนิสัยจนเดินชนนิดหน่อยก็ร้องไห้เสียงดังไม่หยุดแล้วก็โดนว่าเหมือนเดิมจนวันนึงน้องแกล้งเราจนทนไม่ไหวเลยใส่อารมณ์ไปเยอะเลยแต่ก็พอตั้งสติได้เพราะน้องคือน้องแล้วก็ตามเคยจนพ่อแม่มาว่าเราจนรู้สึกว่าน้องเป็นลูกคนเดียวของพ่อแม่ไปแล้วอะค่ะแต่เหมือนเราเป็นลูกเลี้ยงที่เขาไม่ได้สนใจมากแต่กลับตั้งความหวังไว้ในการเรียนต้องเรียนให้เก่งเราต้องเรียนให้ดีเยี่ยมพอผลการเรียนเราตกนิดหน่อยเรากูโดนว่าจนหูชาเลยพอเขาพูดทีนึงเขาก็พูดตลอดจนทุกวันนี้แล้วพูดในบ้านไม่พอยังจะไปเล่าให้คนอื่นฟังอีกแต่เขาไม่ใช่คนอื่นใดเขาคือญาติที่ไม่ค่อยสนิทเท่าไหร่และเราก็ไม่ชอบด้วยเพราะไปหาเขาทีไรเขาก็ถามว่าผลการเรียนเป็นไงบ้างพอบอกว่าไม่ดีเท่าไหร่ก็เอาไปเปรียบกับคนอื่นเช่น คนนี้นี่นะเขาเคยเรียนแย่มาก่อนแต่เขาก็พัฒนาจนเรียนจบหมอจบด็อกเตอร์อ่ะค่ะ พอๆๆๆๆมาเข้าเรื่องน้องดีกว่าตอนนี้เรารู้สึกโดดเดี่ยวมากเพื่อนก็ไม่สนใจแล้วพอเรารู้สึกโกรธ(เราเป็นคนใจเย็นแต่ถ้าโกรธจะโกรธมากๆ)เราจะทำอะไรรุนแรงขึ้นแม่ก็หาว่าอารมณ์ร้อนเกินไปแล้วนะลดบ้างนะโทรศัพท์หน่ะ ทั้งๆที่น้องนั่งเล่นโทรศัทพ์อยู่แล้วเราโดนว่าอยู่คนเดียว

ปล.1 : เขียนผิดตรงไหนก็ขอโทษด้วยนะคะ

ปล.2 : อาจจะดูเหมือนระบายไปหน่อยแต่อยากจะมาขอคำปรึกษาอะค่ะ

ปล.3 : คนอ่านอายุเท่าไหร่ไม่รู้แต่ที่รู้ๆขอเรียกแทนตัวเองว่าเรานะคะ

ปล.4 : ขอบคุณทุกคนที่รับฟังนะคะ