ตามนั้นแหละค่ะ คือเราเก็บกดอย่างนี้มา4ปีแล้ว ไอปีแรกคือท้อมาก แต่ต้องทนเพราะว่าพ่อแม่เขาทุ่มมาให้เรามากๆเลย เราก็พยายามสอบจนได้ตามรร.ที่พวกเขาต้องการ พอเราเริ่มเรียนรร.นี้ มันก็ปกติแหละที่ต้องแย่งกันเรียนเพื่อให้ได้เป็นที่1 แต่พ่อกับแม่เราคาดหวังกับเรามากๆๆๆ ปีแรกที่เข้ามาเรียน เรามัวแต่เล่นจนเกรดตก ตอนนั้นรู้สึกแทนพวกเขา เลยกลับมาตั้งใจเรียนอีกครั้ง แต่แบบ เราโดนคาดหวังไว้มากๆๆเลย เพราะเป็นลูกสาวที่มาเรียนสายสามัญมั้ง บ้านเราไปสายอาชีพหมด ยกเว้นเรา ทุกคนเลยตั้งความหวังไว้หมด ตอนนั้นเราเครียดมากๆ พยายามเท่าไหร่ก็ไม่ได้ ได้แต่คิดทุกวันๆว่าเมื่อไหร่จะตาย เอาแต่ร้องไห้ จนถึงขั้นทำร้ายตัวเอง แต่พวกเขาไม่เคยรู้เลย มีแต่เพื่อนเราที่รู้ สุดท้ายเราดึงสติกลับมาฮึดสู้จนได้เกรดที่พอใจ มาปีที่2 เทอแรกเราดีใจมากที่ได้เกรดเยอะกว่าเทอม1ตอนปีที่1 แต่เพื่อนในกลุ่มได้เยอะกว่า แต่เราไม่ค่อยสนแหละ เพราะพวกเขาหัวกระทิ เราดีใจจนโทรไปบอกแม่ สิ่งที่ได้กลับมาคือคำด่า อะไรก็ไม่รู้ เหมือนโลกของเรามันกลับมามืดอีกรอบ เรากลับบ้านมาคือร้องไห้ใส่พวกเขา เราโดนกักทุกอย่าง มันแบบทำไมต้องเรียนให้เก่งกว่าคนอื่น เราพยายามสุดๆแล้วนะแต่มันได้เท่านี้ สุดท้ายก็ทำได้แต่ร้องไห้แล้วก็จัดการกับความรู้สึกของตัวเอง นั่นแหละค่ะเราก็กลับมาเป็นอีกรอบ มานั่งร้องไห้ตอนที่ทำข้อสอบไม่ผ่าน นั่งทำร้ายตัวเอง แล้วก็เหมือนเดิม พวกเขาไม่รู้เช่นเคย เราก็ได้แต่นับวันรอบวันตายของตัวเอง ตอนนั้นมันหมดความศรัทธาในตัวเอง บอกตัวเองว่ามันไม่ควรเกิดมา มันไร้ค่า ไปเรียนแบบไม่รู้จุดหมาย เคยเกือบจะฆ่าตัวตายด้วยซ้ำ แต่ก็ดึงสติได้ทัน จนเพื่อนในกลุ่ม ช่วยกันดึงเรากลับมา เราเลยกลับมาอีกรอบ แต่ก็ยังไม่100% เพราะตอนนั้นมันไม่เหลืออะไรแล้วจริงๆ กลับบ้านเราก็นั่งฟังเพลง ให้กำลังใจตัวเอง จนให้โอกาสตัวเองอีกรอบ สอบปลายภาคเทอม2มา เราได้เกรดที่ดีมากๆๆ(สำหรับเรานะ3.8อ่ะ) เราคือร้องไห้ออกมาเบย มันคือน้ำตาของความสุข มันแบบจบแล้วจริงๆ มันจะต้องไม่เกิดขึ้นอีก ขอบคุณตัวเองมากๆๆที่ยังไม่ตายที่ยังทนมาได้ แต่พอแม่กับพ่อรู้ว่าเพื่อนเราไ้ด้เกรดท็อป แบบ4.00 นั่นแหละค่ะ เค้าก็มาไซโคเรา มันเป็นช่วงเวลาที่ดีได้แค่วันเดียวอ่ะ กลับมาเศร้าเหมือนเดิม แต่ไม่ได้อะไรมากเพราะเราภูมิใจในตัวเองแล้ว ตอนนี้เราอยู่ปีที่3 เราต้องเลือกสอบสายของตัวเอง ตอนแรกเราก็จะเรียนศิลป์ภาษา แต่แม่เราไม่ให้ แม่เราหวังกับเรามากๆๆๆๆ ว่าอยากให้เราเป็นหมอ พูดจนเราเกลียดหมอเข้าไส้(แต่ถ้าคนอื่นเป็นนี่เฉยๆ) เค้าเลยบังคับเราให้เรียนวิทย์-คณิต ตอนแรกเราก็ไม่ยอมแหละ สุดท้ายก็ต้องยอม เพราะว่าถ้าเราจบม.6เราจะได้เลือกคณะที่ตัวเองอยากได้ แต่ตอนนี้เราเครียดมากๆ เพราะว่าพวกเขาโคตรทุ่มเงินให้เราไปเรียน พวกเขาก็บอกว่าเขาต้องได้กลับคืน80-90% สำหรับเรามันเป็นไปไม่ได้เลย เพราะว่าเราทำไม่ได้ ตอนแรกก็โกรธพวกเขาแหละ ไปๆมาๆโกรธตัวเอง โกรธที่ยังดีไม่พอ โกรธที่ทำไมทำได้แค่นี้ ทำไมไม่เก่งเหมือนคนอื่นเขา ทำไมเราไม่เคยทำให้พวกเขาภูมิใจ มีแต่คำว่าทำไมๆๆๆๆ จนเรากลับมาอยากตายอีกแล้ว โลกของเรากำลังจะกลับมามืดเหมือนเดิม ขอบคุณที่เสียเวลามาอ่านเราพล่ามอะไรก็ไม่รู้นะคะ มันไม่รู้แล้วว่าจะไปเล่าให้ใครฟังดี