ความจนมันน่ากลัว...
 อายุ 16 ขอเกริ่นก่อนว่าบ้านที่อยู่ก็เป็นบ้านสมัยโบราณตั้งแต่แม่และก็พี่น้องเกิดมาตอนนี้ป้าก็อายุ 60 กว่าแล้ว อายุบ้านก็ประมานนี้หรือมากกว่านี้ ซึ่งมันเริ่มทรุดเริ่มเอียงเวลาฝนตกลมแรงๆจะน่ากลัวมาก ปีที่แล้วลมแรงมากถึงมากที่สุด  ใครไม่เคยเจอไม่เข้าใจ หลังคาเศษไม้หนักๆต่างปลิวว่อนไปทั่ว มันเลยทำให้หนูรู้สึกกลัว ฝน กับลมมากๆแบบมาก เวลาฝนตั้งเค้าลมเริ่มมาเราจะอยู่ไม่นิ่งมือจะสั่นลนๆเริ่มแบบทำอะไรไม่ถูกแล้วกะจะหนีอย่างเดียวเพราะบ้านมันไม่ปลอดภัย
พ่อแม่มีแพลนว่าจะยืมเงินมาสร้างบ้านก็ไม่ได้ตามทีคาดเท่าไหร่ บางทีก็รู้สึกโกรธพ่อแม่ทำไมไม่คิดวางแผนก่อนจะมีลูก แต่ก้อย่างว่ามันเป็นเรื่องความรู้สึก
   พ่อแม่เป็นเกษตกรธรรมดา เวลามีงานรับจ้างที่ไหนหนูก็ไปรับวันละสามร้อยเอง บางทีก็คิดในใจนะว่าเฮ้อเงินแค่ สามร้อบกว่าจะหาได้หลายพันบางทีก็นึกน้อยใจในวาสนาตัวเอง (คือหนูมันเป็นพวกแบบชอบอยากได้อะไรเป็นกอบเป็นกำ  ) เหนื่อยก้เหนื่อย แต่ก็เป็นคนสู้งานอยู่แล้ว เป็นคนลุยๆห้าวนิดนึง ไม่กลัวแดด เงินที่ได้มาคือตั้งใจจะเก็บไว้ซื้อหนังสือและเรียนพิเศษ
ขอพื้นที่ระบายหน่อยนะคะมันทุกข์นะบางทีเกิดมาจนมันน่ากบัวมากหนูถึงกับตั้งมั่นกับตัวเองเลยว่า
ถ้าเราไม่มั่นคง ไม่มีฐานะพอที่จะทำให้ใครสบายได้ก็จะไม่ให้เค้าเกิดมาเด็ดขาด จะไม่ให้มาเจอแบบที่เราเจอ 
ถ้าจนไม่ว่ายังไงกฌไม่อยากมีเพราะเอามาเป็นภาระตนและสงสารคนที่ไม่รุ้เรื่องมาลำบากด้วย เรื่องนี้มันถึงกับเป็นปมฝังใจเราเลยอะ ในเรื่องการมีครอบครัวและมีลูก
ต้องให้มั่นคงแบะรวยก่อนเท่านั้นเพราะเรารับรู้ความรู้สึกนี้ดีว่ามันเป็นยังไง
ปล.ขอพื้นที่ปลดทุกข์นะคะ ขอระบายหน่อย